To savoir vivre έφυγε από το παράθυρο

Το πιρούνι στο αριστερό χέρι, το μαχαίρι στο δεξί, η πετσέτα επιμελώς διπλωμένη και ακουμπισμένη στα πόδια, δεν ακουμπάμε αγκώνες στο τραπέζι και δεν απλωνόμαστε προκειμένου να πιάσουμε την σαλάτα που βρίσκεται στην άκρη, αλλά την ζητάμε ευγενικά από τους συνδαιτυμόνες μας. Αυτά, παλιά! Τώρα, στην ώρα του φαγητού επικρατεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» ή αλλιώς «όποιος πρόλαβε το πιάτο είδε».

Βλέπετε, τα μικρά έχουν φτάσει σε αυτή την ηλικία που και οι διατροφικές απαιτήσεις τους είναι αυξημένες και –πλέον- δεν μπορείς να τα περιορίσεις σε ένα καρεκλάκι/πάρκο/καροτσάκι ώστε να μην απειλούν την δική σου μερίδα.

Έτσι, τον τελευταίο καιρό βιώνουμε με τον Πατέρα φαινόμενα όπως τα παρακάτω:

-Μετά το πρωινό γάλα, το οποίο πρέπει να σερβιριστεί απαραίτητα στο κρεβάτι με το άνοιγμα του πρώτου βλεφάρου -αν δεν θέλουμε φαινόμενα καταιγίδας Κατρίνα να εμφανιστούν στο σπιτικό μας-, περνάμε στην κουζίνα για το κυρίως μενού: πορτοκαλάδα, μπισκότα (συνταγή εδώ και εδώ), κέικ (συνταγή εδώ) ή κανα δυο φέτες ψωμάκι (είπαμε, συνταγή εδώ) με μέλι ή μαρμελάδα, θα τα βοηθήσει να τα κουτσοβολέψουν μέχρι την ώρα (του δεκατιανού νομίζατε; Χα!) που καθίσουμε να φάμε κι εμείς το καθιερωμένο γιαούρτι με φρούτα και μέλι. Γιατί εκείνη την στιγμή που θα σκάσουν μύτη τα μπολ, όπου και να βρίσκονται τα δύο μικρά καρχαριάκια μυρίζονται «αίμα» και πλησιάζουν: «Τι είναι αυτό; (ξέρουν, δεν περιμένουν απάντηση) Θέλω!». Και κάπως έτσι μοιραζόμαστε (και) το πρωινό μας.

-Γενικώς, τα φαγητό (κυρίως το δικό μας, όχι το δικό τους) είναι κάτι που μοιραζόμαστε. Χθες για παράδειγμα, αφού έφαγε έκαστο από μία (γερή) μερίδα σπανακόρυζο (συνταγή εδώ), ήρθε και η σειρά μου να απολαύσω την μερίδα μου. Φευ… Αν και «προσφέρθηκα» να τους δώσω το iPad ώστε να δουν τα αγαπημένα τους κινούμενα σχέδια, δεν τσίμπησαν. Εννοείται ότι δέχθηκαν το tablet με χαρά, χωρίς όμως να απομακρυνθούν από το τραπέζι. «Κι άλλο» ήταν αυτό που άκουγα συνεχώς. Ξεκίνησα δίνοντάς τους εκατέρωθεν μικρές κουταλιές από το πνιγμένο στο λεμόνι (δεν τους πτόησε καθόλου) φαγητό μου. «Πιο πολύ!» με πήραν χαμπάρι. Σε κάθε κουταλιά κι ενώ έβλεπα το πιάτο μου να αδειάζει ρωτούσα: «Εντάξει; φτάνει;». Σε κάθε κουταλιά έπαιρνα ένα μεγαλοπρεπέστατο «Όχι!». Εννοείται πως σταμάτησαν μόνο όταν είδαν με τα μάτια τους ότι δεν είχε μείνει σπυρί από ρύζι… Ευτυχώς που είχα προνοήσει και είχα φτιάξει ένα κοκκινιστό κοτόπουλο με ελιές (συνταγή εδώ) και δεν έμεινα νηστική. Φυσικά η εμφάνισή του τράβηξε την προσοχή τους, αλλά το «φτάνει, εσείς φάγατε!» που τους πέταξα, τους έκανε να μαζευτούν…

-Ακόμα και αν έχουν «σκάσει» και δεν ενδιαφέρονται για το γεύμα σου,  δεν σημαίνει ότι εσύ θα φας με την ησυχία του. «Γκαλιά» (σ.σ. αγκαλιά) ακούω από την Μικρή που με βλέπει με το πιρούνι στο χέρι, έτοιμη να φάω το ριζότο μου (συνταγή εδώ). Όχι, αυτή την φορά δεν θέλει να φάει, απλώς θεωρεί σωστό να μου κάνει παρέα στο τραπέζι, καθήμενη (όχι στο καρεκλάκι της –εννοείται- αλλά) πάνω μου. Το πιρούνι ξαναμπαίνει στο συρτάρι και τη θέση του παίρνει ένα ωραιότατο κουτάλι σούπας. Είμαστε τώρα να μαζεύουμε το ριζότο από το πάτωμα; Στα κομμάτια το savoir vivre! (Κατά παρόμοιο τρόπο έχω φάει με κουτάλι σούπας –περισσευούμενα- ψιλοκομμένα μακαρόνια με κιμά…)  

-Εννοείται πως σε περίπτωση που μας πιάσει μια υπογλυκαιμία, αν θέλουμε να τσιμπήσουμε κανά μπισκότο ή κάποιο σοκολατάκι, αυτό θα γίνει μόνο στα μουλωχτά, τάχιστα και σε μία μπουκιά. Αλλιώς είπαμε: οι καρχαρίες θα το μυριστούν!