Το καλύτερο πράγμα στο σπιτικό ψωμί είναι η μυρωδιά που γεμίζει τον χώρο καθώς ψήνεται. Ως γνήσιο παιδί του υδατάνθρακα θα μπορούσα εύκολα να ζήσω μόνο με ψωμί. Και τυρί. Και ελιές. Και ντομάτα. Άντε και λίγο (καλό) κρασί. Μου φτάνουν.
Βέβαια, δεν έχω καταφέρει -ούτε και
έχω προσπαθήσει να πω την αλήθεια- να φτιάξω δύο φορές το ίδιο ψωμί. Ακολουθώ
τα βασικά βήματα και από εκεί και πέρα κάθε φορά αλλάζω το αλεύρι, ή αναμειγνύω
δύο διαφορετικά είδη, προσθέτω μπαχαρικά (π.χ. κανέλα) και άλλα υλικά όπως
ελιές, καρύδια, πασατέμπο, φέτα και ό,τι μου φαντάζει λιγουρευτικό εκείνη την
στιγμή.
Έχω συνδέσει το ζύμωμα και το ψήσιμο του ψωμιού με
ποδοσφαιρικούς αγώνες. Όχι ότι κάθε φορά που έχει ματς, εγώ ξεφουρνίζω
καρβέλια, αλλά είναι η τέλεια ευκαιρία (από άποψη χρονοβολέματος) να τα
συνδυάζω. Η τελευταία φουρνιά έβγαλε ψωμί με μπύρα και πάπρικα:
Μόλις έληξε το πρώτο ημίχρονο, έβγαλα τη ζύμη ξανά από το
μπολ, την δούλεψα λίγο με τα χέρια, και την χώρισα σε 4 ίσα μέρη. Επλασα
ισάριθμα καρβελάκια και τα έβαλα σε μακρόστενες φόρμες. Τα ξανασκέπασα και πήγα
για το δεύτερο ημίχρονο.
Αφού πέρασαν και τα 45' (δεν υπολογίζουμε τις καθυστερήσεις σε
ματς που παίζει ο Ολυμπιακός και είναι στο 0-0, καθώς κινδυνεύουμε να
ξεπεράσουμε την ώρα), βάζω τα καρβελάκια στον φούρνο στους 180°C για περίπου 40'. Όσο δηλαδή
χρειάζεται να δούμε τις καλύτερες φάσεις από τα υπόλοιπα παιχνίδια, τις
δηλώσεις των παικτών και τα πέναλτι που (δεν) δόθηκαν. Τα ψωμάκια βγήκαν
τέλεια, το ματσάκι μέτριο.
Κράτησα ένα καρβελάκι έξω (ε, να μην το τιμήσουμε με λίγη
κρητική γραβιέρα έτσι όπως είναι ζεστό;) και τα υπόλοιπα -μόλις κρυώσουν- στην
κατάψυξη για απόθεμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου