11.9.18

Τελευταία πτήση, πρώτη απογείωση

Τoν έβαλα χθες για ύπνο. "Να ξεκουραστείς! Αύριο θα πάμε στο μεγάλο σχολείο!", του είπα. Με κοίταξε, χαμογέλασε, πήρε την μαϊμού του αγκαλιά και έκλεισε τα μάτια. Εγώ, καμία συγκίνηση, κανένας αναστεναγμός, τίποτα. 

Το πρωί φτάσαμε από τους πρώτους στο σχολείο (δεν το βλέπω να ξανασυμβαίνει). Τον άφησα να εξερευνήσει το κτίριο, το προαύλιο, το γήπεδο, "Μαμά, κοίτα έχει μεγάλες μπασκέτες!", βρήκε και κανά δυο γνώριμα πρόσωπα. 

Χτύπησε το κουδούνι. Το πρώτο κουδούνι της ζωής του. Τρόμαξε, δεν το περίμενε. "Τι είναι αυτό;" με ρώτησε. -Είναι το κουδούνι που σας λέει ότι πρέπει να μαζευτείτε στο προαύλιο. Όταν θα είστε στην τάξη και θα χτυπάει, σημαίνει ότι θα βγαίνετε έξω για διάλειμμα. "Πόση ώρα είναι το διάλειμμα;". Πάντα με εύστοχες απορίες.

Η ώρα του αγιασμού. Εντοπίζω τα πρωτάκια και πάω να τον εντάξω στο "γκρουπ". Κάνει να γυρίσει πίσω, ή έστω να με βάλει και μένα μέσα σε αυτό. Τον αποτρέπω μαλακά, "Εδώ είναι μόνο για τα παιδάκια, εγώ θα είμαι λίγο πιο πίσω". Δεν χάρηκε με την απάντησή μου, αντίθετα σούφρωσε μάτια και χείλη κάνοντας όμως αυτό που του είπα. Εγώ, πάλι καμία συγκίνηση. "Τι διάολο. Τόσο αναίσθητη είμαι;".

Ο αγιασμός τελείωσε, μαζί η πρώτη σχολική μέρα. Από αύριο τα νεώτερα. Οπότε τι; Ο Ανδρέας μαζί μου για το υπόλοιπο της ημέρας και μέχρι να έρθει η μικρή από το προνήπιο. Αφού συνεργάστηκε άψογα μαζί μου ώστε να τελειώσω κάτι εξωτερικές δουλειές, εξαργύρωσε την αμοιβή του σε μια παιδική χαρά. 

Την ώρα που τον παρακολουθούσα να "πετάει" στις κούνιες σκέφτηκα πως η σημερινή είναι η τελευταία -εντελώς- ξέγνοιαστη ημέρα της ζωής του. Η τελευταία ημέρα χωρίς βιβλία, μαθήματα, υποχρεώσεις, δραστηριότητες, μελέτη, εργασίες, ξένες γλώσσες, ασκήσεις, διάβασμα. "Δεν θέλω να πάει σχολείο" είπα μέσα μου, "ας κρατήσει αυτή η ξεγνοιασιά του λίγο ακόμα. Πέρασε τόσο γρήγορα".

Τον έβλεπα να πηγαίνει πέρα δώθε και είχα την αίσθηση πως η κάθε αιώρηση της κούνιας του έδινε και 10 πόντους. Σαν να τον έβαλα εκεί μικρό, μωρό, -να, πριν από 10 λεπτά δεν ήταν;- και με κάθε κίνηση γινόταν όλο και πιο μεγάλος, όλο και πιο δυνατός. Ώσπου τώρα δεν χρειάζεται καν να τον κουνάω. Μόνο να του λέω "Πόσο ψηλά πηγαίνεις;! Μπράβο!". 

Και κατέβηκε από την κούνια "πρωτάκι". Έτοιμο για την πρώτη του απογείωση. Εκεί τα μάτια θόλωσαν, βούρκωσαν και ευτυχώς που φορούσα τα γυαλιά ηλίου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου