-Διοχάντη, τι έφαγες για μεσημεριανό στο σχολείο;
-Ψωμάκι και τυράκι.
-Γιατί; Αφού είχατε αρακά.
-ΜΑ, ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΑΡΑΚΑΣ!!!
-Εσύ τον έτρωγες τον αρακά και τώρα δεν σου αρέσει;
-Τον έτρωγα όταν ήμουν μικρή (είπε η ούτε καν 5χρονη), τώρα δεν μου αρέσει.
-Ε, τότε δεν θα φας ούτε γλυκό.
-ΌΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΟΟΟΟΟΟ! ΘΕΛΩ ΓΛΥΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!
Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένα ευχάριστο (φυσικά και ειρωνεύομαι!) μεσημέρι.
Η γκρίνια σε ένταση 10/10 συνεχίστηκε για περίπου 20 λεπτά με τον διάλογο να συνεχίζεται σαν λούπα σε μουσικό ραδιόφωνο.
-ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΑΩ ΓΛΥΚΟ!!!
-Δεν γίνεται.
-ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙ;;;
-Γιατί δεν έφαγες το φαγητό σου. Όταν δεν τρώμε το φαγητό μας, δεν τρώμε ούτε γλυκό.
-ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ. ΘΕΛΩ ΓΛΥΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ.
-Θα φας αύριο, αν φας και το φαγητό σου.
-ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!
-Αν συνεχίσεις να φωνάζεις έτσι, δεν βλέπω ούτε αύριο να τρως.
Αργότερα η ένταση έπεσε 8/10, με τον ίδιο διάλογο, αλλά ανέβηκε μετά από λίγο 18/10 όταν έκανε την ερώτηση-φωτιά.
-Ο Ανδρέας θα φάει γλυκό;
-Αν έχει φάει τα φασολάκια του, φυσικά.
-ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΔΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!
-Όχι, αγάπη μου δεν είναι. Θα ήθελες να είχες φάει εσύ, εκείνος να μην είχε φάει και να παίρνατε και οι δύο γλυκό;
-Αυτό είναι άλλο (ένταση 5/10).
-Γιατί;;;
-Γιατί τώρα είμαι εγώ (σ.σ.αυτή που δεν θα φάει γλυκό).
Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε από το σπίτι για να πάρουμε τον Ανδρέα από το σχολείο.
-Θα φάω γλυκό;
-Όχι.
Πέφτει μπρούμυτα στο πάτωμα και επαναλαμβάνει (ω ναι, με ένταση 20/10)το πόσο άδικο είναι, το ότι εκείνη θέλει κλπ. κλπ. κλπ. Όλα αυτά για κανα 10λεπτο. Η φράση (με ένταση 3/10) "Αν δεν σηκωθείς τώρα να φύγουμε, δεν σε βλέπω να τρως γλυκό για καμιά εβδομάδα", την έπεισε και φύγαμε.
Μπαίνει στο αυτοκίνητο και συνεχίζει.
-Θα φάω γλυκό;
-Όχι.
-Μα γιατί; ΘΕΛΩ!!!
Μπαίνει ο Ανδρέας στο αυτοκίνητο και βλέπει την αδερφή του με μούτρα μέχρι το πάτωμα.
Τον ρωτάω.
-Ανδρέα έφαγες το φαγητό σου;
-Ναι, μαμά. Όλο.
Πετάγεται η Διοχάντη.
-Και τι; Τώρα ο Ανδρέας θα φάει γλυκό;
-Ναι.
-ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!
Εξηγώ στον απορημένο αδερφό τι ακριβώς έχει συμβεί. Μετά από 5μιση λεπτά γκρίνιας, απηύδησε:
-Μαμά, δωσ' της κι εσύ ένα γλυκό να ησυχάσουμε.
Δεν της έδωσα.
"Όλα καλά εκεί;" ήρθε κάποια στιγμή το μήνυμα από τον Πατέρα.
"Ναι, μια χαρά. Η Διοχάντη δεν έφαγε το φαγητό της, την ενημέρωσα πως δεν θα φάει γλυκό. Καταλαβαίνεις πόσο ωραία περνάω", ήταν η σχεδόν τηλεγραφική μου απάντηση. "#mexritelous", μου απαντά. "#μέχριτουδικουμουτελους" είπα εγώ και συνεννοηθήκαμε.
Η αλήθεια είναι ότι ούτε που ξέρω πώς η ψυχραιμία μου έπιασε τα όρια της αναισθησίας σε αυτή την περίπτωση. Πολύ θα ήθελα να μάθω όμως και να το επαναλάβω στην επόμενη νηπιακή καταιγίδα που θα ξεσπάσει στο σπιτικό μας.
Είναι η εποχή τους άλλωστε.
ΥΓ: Να σημειώσω ότι φυσικά και δεν υπέκυψα στον εκβιασμό-γκρίνια-ανυπόφορη συμπεριφορά-φλερτ-με-την-αποκλήρωσή- της.
ΥΓ2: Ακούγεται αστεία η παραπάνω ιστορία, επειδή κυρίως δεν γράφεται σε real time από την στιγμή που εξελίχθηκε. Από κάποια στιγμή και μετά είναι αστεία, την ώρα που το νήπιο χτυπιέται στο πάτωμα και τσιρίζει, δεν είναι...
ΥΓ3: Σκοπός μου δεν ήταν να την τιμωρήσω γιατί δεν έφαγε, αλλά να την κάνω να καταλάβει πως η επιλογή της να μην φάει ένα φαγητό (επειδή αποφάσισε -τώρα- ότι δεν της αρέσει) και μετά να ζητά ΚΑΙ γλυκό, δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτά με τα οποία η επιτροπή σωστής διατροφής (ο Πατέρας και εγώ δηλαδή) συμφωνεί.
ΥΓ4: Και φυσικά, οι αναγνώστες-γονείς ξέρουν πολύ καλά ότι τέτοιου είδους περιστατικά δεν συμβαίνουν μια στο τόσο, αλλά καθημερινά και σε μεγάλη συχνότητα. Γιατί όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί (δεν θυμάμαι από ποιον): "Τα καλά έρχονται σαν τους κατασκόπους, ένα-ένα. Τα κακά έρχονται σαν τον στρατό, όλα μαζί".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου