27.1.17

Είμαι μεγάλη τεμπέλα, σας το ‘πα;


Πριν από λίγο καιρό ανέβασα στο blog τη συνταγή με τον μουσακά (κάντε κλικ εδώ αν σας ενδιαφέρει) και είχα τολμήσει (!) να γράψω πως τον έφτιαξα με έτοιμη μπεσαμέλ.

Και η (δίκαιη κατά πολλούς, δεν το αρνούμαι) παρατήρηση δεν άργησε να έρθει: «Μα έτοιμη μπεσαμέλ;!» με ανάλογη συνέχεια του «δεν είναι σωστό να ανεβάζεις τέτοια πράγματα, εγώ κάνω πάντα δική μου» κλπ. κλπ.

Αρχικά θύμωσα, με μια δεύτερη πιο ψύχραιμη σκέψη όμως του (ναι, ήταν άνδρας) έδωσα ένα δίκιο και απάντησα πως η προετοιμασία του μουσακά είναι μια αρκετά χρονοβόρα διαδικασία κι επειδή ο χρόνος (με δύο νήπια στο σπίτι) δεν είναι κάτι που έχω σε αφθονία. Οπότε επιτρέπω στον εαυτό μου μια τέτοια «ζαβολιά». Και εφόσον τον έκανα με έτοιμη μπεσαμέλ, θεώρησα τίμιο να το γράψω κιόλας. 

Γιατί ξέρω να κάνω σπιτική μπεσαμέλ, χρόνο δεν έχω! Και δεν είναι μόνο η μπεσαμέλ, όοοοοοχι, κάνω κι άλλες παρασπονδίες και μιας και ξεκίνησα ας τα βγάλω από μέσα μου να ξαλαφρώσω.

Το λοιπόν:

-Οι πίτες μου είναι με φύλλο εμπορίου. Τις περισσότερες φορές «ψαγμένο», βιολογικό κλπ κλπ, αλλά και κάποιες με αυτό που όλοι βρίσκουμε στο σούπερ μάρκετ. Εννοείται ότι θέλω να ανοίγω φύλλο μόνη μου, αλλά είναι σαφώς πιο γρήγορο να ανοίγω το πακέτο.

-Χρησιμοποιώ κατεψυγμένα λαχανικά (σοκαριστικό;;;). Τα Μικρά τρελαίνονται για σπανακόρυζο και όταν λέω τρελαίνονται εννοώ ότι το θέλουν ΚΑΘΕ εβδομάδα. Οπότε όχι, να το κάθομαι κάθε εβδομάδα και να καθαρίζω 2 κιλά σπανάκι, δεν παίζει ως ενδεχόμενο. Με τον αρακά μπορώ να κάνω μια υποχώρηση, δεν είναι και μεγάλος μπελάς να ανοίγω το φασολάκι και να βγάζω τα μπιζελάκια έξω, αλλά μας αρέσει ο αρακάς ακόμα και όταν αυτός είναι εκτός εποχής.

-Φτιάχνω φαγητά και τα βάζω στην κατάψυξη. Τι ωραία που θα ήταν να τρώγαμε κάθε μέρα φρεσκομαγειρεμένο φαγητό… Τι ωραία που θα ήταν να είχε 52 ώρες το 24ωρο, όμως και τα δύο είναι κομματάκι δύσκολα. Οπότε το να φτιάξω κοκκινιστό ή κιμά για παράδειγμα και να τα έχω «κάβα» δεν είναι και τόσο κακή ιδέα.

-Δεν φτιάχνω σπιτικούς ζωμούς. Μου είναι εξαιρετικά εύκολο να ανοίγω το ψυγείο και τον βγάζω από το κουτάκι του, από το να βράζω κοτόπουλα, κρέατα, λαχανικά, ψάρια, να σουρώνω, καταψύχω κλπ. κλπ. Βέβαια αν πέσουν στα χέρια μου καραβίδες, θα τις βράσω και το ζουμάκι θα το κάνω ριζότο, δεν θα μου γλιτώσει (δείτε εδώ τη συνταγή), αλλά αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Επίσης (για να μην σας πολυζαλίζω):

-Δεν έχουμε κατσίκα σπίτι, οπότε προμηθευόμαστε το γάλα των παιδιών από το σούπερ μάρκετ.

-Κατ’ επέκταση, δεν πήζω ούτε γιαούρτι, ούτε τυρί. Απλώς προχωράω στα παραδίπλα ράφια του παραπάνω καταστήματος, ή επισκέπτομαι διάφορα deli.

-Δεν φτιάχνω μαρμελάδες. Φτιάχνει όμως η πεθερά μου και πολλές φίλες μου.


Και ξέρετε γιατί; Γιατί αυτές οι «ζαβολιές» μου επιτρέπουν να έχω -κάποιες μέρες, όχι όλες- 1 ωρίτσα ελεύθερη, κατά την οποία προτιμώ να παίζω κυνηγητό με τα Μικρά στο σαλόνι από το να ανοίγω φύλλο ή να προσέχω μην μου κόψει η μπεσαμέλ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου