Το τρέξιμο (της μαμάς και του μπαμπά) δεν σταματά ποτέ

Μετά από πολλή διαπραγμάτευση, συζήτηση και σκέψη, πήραμε την απόφαση με τον Πατέρα –
πάντα με την αμφιβολία για την ορθότητά της- να αφήσουμε τα δύο μικρά μας στους παππούδες και τις γιαγιάδες και να πάμε μόνοι μας στην Ρόδο για το Rhodes Marathon.

«Που είναι ο Patatone*; Που είναι η Bouba; ήταν η πρώτη αντίδραση της (προέδρου της διοργάνωσης και καλής μας φίλης) Μαρίνας Κουταρέλλη μόλις μας είδε: «Γιατί ήρθατε μόνοι σας; Στο Spetses Marathon θα φέρετε τουλάχιστον τον Patatone, μην σαν πω και τους δύο!», ήταν η ετυμηγορία-όρος της για τον επόμενο αγώνα μας κι ενώ δεν είχαμε προλάβει ακόμα να πατήσουμε το πόδι μας στο νησί των Ιπποτών. Φυσικά δεσμευτήκαμε να ικανοποιήσουμε το αίτημά της.

Στην παρέα μας ήταν και ο Πάνος, συνάδελφος, φίλος από τα πρώτα επαγγελματικά ξεκινήματά μας και φρέσκος (μόλις 5 μηνών) πατέρας. «Ρε Μαρία, να σε ρωτήσω κάτι; Σου λείπουν τα παιδιά σου; Γιατί εγώ είμαι εδώ δυο μέρες και κοντεύω να τρελαθώ!» -Είσαι με τα καλά σου ρε Πάνο; Φυσικά και μου λείπουν! Μην κοιτάς που σου φαίνομαι πιο ψύχραιμη, του απάντησα και αρχίσαμε την πλάκα για το πώς χαζεύουμε συνεχώς άλλα παιδάκια και ψάχνουμε αφορμή να μιλάμε στους άλλους για τα δικά μας.

Αυτά ήταν μόνο δύο –από τα πιο χαρακτηριστικά- παραδείγματα που θυμίζουν σε έναν γονιό πως όπου κι αν βρίσκεται, ό,τι και να κάνει, στη σκέψη του θα κυριαρχούν πάντα τα παιδιά του. Στο δικό μου μυαλό τα πράγματα είναι φτιαγμένα ως εξής: από την στιγμή που γεννήθηκαν τα μικρά, δεθήκαμε με μια αόρατη κλωστή. Όσο πιο μακριά είμαι από εκείνα, τόσο πιο πολύ τεντώνει αυτή η κλωστή, ενοχλεί, «τσιμπάει» -σχεδόν πονάει- αλλά δεν κόβεται με τίποτα. Με άλλα λόγια, το «τρέξιμο» του μπαμπά και της μαμάς δεν σταματά ποτέ…

Βέβαια, όσο περνάει ο καιρός, βρίσκεις τον τρόπο να διαχειρίζεσαι αυτή την ενόχληση και να εκμεταλλεύεσαι με τον καλύτερο τρόπο, τον χρόνο που περνάς μακριά από τα παιδιά σου. Και οφείλω να παραδεχτώ πως οι τρεις μέρες που περάσαμε στο νησί για τον 3^ο Rhodes Marathon, ήταν υπέροχες και γεμάτες θετικές εικόνες: αθλητές επαγγελματίες και μη, όλων των ηλικιών να συμμετέχουν στους τρεις αγώνες 5χλμ, 10 χλμ και στον Μαραθώνιο. Είναι χαρακτηριστικό πως οι συμμετοχές στην φετινή διοργάνωση τριπλασιάστηκαν και είμαι σίγουρη πως του χρόνου θα είναι ακόμα περισσότερες.

Χωρίς να είμαι φαν του τρεξίματος, το έχω ξαναπεί πως το βαριέμαι αφόρητα. Όμως, κάθε φορά που είμαι παρούσα σε αγώνα, θέλω να είμαι μέσα στους δρομείς. Γιατί, όταν δίπλα (τρόπος του λέγειν έτσι;) στην πρωταθλήτρια Μαρία Πολύζου και την Ολυμπιονίκη Αθανασία Τσουμελέκα, τρέχουμε εμείς οι ερασιτέχνες, όταν εκεί που 10χρονια και 12χρονια πιτσιρίκια μυούνται στα οφέλη του αθλητισμού, παράλληλα βλέπουν αθλητές σε καροτσάκια να αψηφούν όσους ενδεχομένως τους είχαν πει «Δεν μπορείς να τρέξεις», ε, δεν μπορεί, κάτι καλό μας μένει.

Και σε εμάς έμειναν πολλά καλά: Καταρχάς είχαμε θέσει… υψηλού στόχους: «Πας για μετάλλιο σε αυτόν τον αγώνα» που έλεγε η Μαρίνα και Πατέρας. Ε, δεν μπορούσα να τους απογοητεύσω. Ξεκίνησα τον αγώνα μου και άρχισα τις… προσπεράσεις. «Άντε να περάσω κι αυτή, άντε να περάσω και εκείνη, άντε να περάσω και την άλλη», κάπως έτσι έβγαλα τα 5 χλμ. και τελικά τα κατάφερα: 2^η στην -ηλικιακή- κατηγορία μου, 11^η στις γυναίκες και 70^η στην γενική κατάταξη! Not bad at all, αν σκεφτεί κανείς ότι ανέβηκα ΚΑΙ στο βάθρο για να παραλάβω το ασημένιο μετάλλιό μου, έτσι;

Όμως μας έμειναν κι άλλα: Οι βόλτες μας στην παλιά πόλη, η επίσκεψή μας στο Παλάτι του Μεγάλου Μάγιστρου (ποιο Game Of Thrones και βλακείες;), τα πρώτα μας μπάνια για το καλοκαίρι (καλή αρχή!).

Ραντεβού του χρόνου!

*Patatone και Bouba είναι τα... καλλιτεχνικά των μικρών μας.