Έχεις παιδιά; Ζεις επικίνδυνα.

Το να έχεις ένα παιδί (πόσο δε μάλλον δύο) εκθέτει σε επικίνδυνες καταστάσεις τη σωματική αλλά και την ψυχική υγεία σου. Και όχι, -όσο κι αν τα αγαπάω- δεν υπερβάλλω.


Επειδή τα μικρά μπορούν εύκολα (όχι εύκολα άνετα, ούτε καν άνετα, χωρίς να προσπαθήσουν στο ελάχιστο) να σε αποσυντονίσουν, να σε κάνουν να ξεχάσεις ποιος είσαι, τι ήθελες να κάνεις, που έχεις βάλει τα κλειδιά, το κινητό, το κεφάλι σου (α, να το κεφάλι μου εδώ το έχω), μπορούν και να σε φέρουν μούρη με μούρη με την άνοια.

Ναι, δεν είναι λίγες οι φορές που πραγματικά πιστεύω πως ο εγκέφαλός μου κατεβάζει ρολά. Τα παρακάτω παραδείγματα είναι πέρα για πέρα αληθινά και ουδεμία σχέση έχουν με τη φαντασία:

Στην κουζίνα
-Το να φτιάχνεις κέικ (βλέπε συνταγή εδώ) και να ξεχάσεις να βάλεις ζάχαρη, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Άλλωστε η δοκιμή από τους "ειδικούς" γίνεται πάντα πριν η φόρμα μπει στον φούρνο. Τα μικρά δοκιμάζουν το μείγμα από το μπολ και σε ενημερώνουν ότι μάλλον έχεις παραλείψει ένα από τα βασικότερα υλικά της συνταγής.

-Υπάρχουν όμως φορές που η κατάσταση γίνεται άκρως επικίνδυνη. Όπως εκείνη τη φορά, που ενώ ετοιμαζόμουν να φτιάξω σπανακόρυζο και βάζω την κατσαρόλα με το λάδι στη φωτιά, ακούω την μικρή να μου φωνάζει "Μαμά! Κακά!". Χωρίς δεύτερη σκέψη, τα παρατάω όλα και τρέχω στο μπάνιο να την βοηθήσω. Ε, μέχρι να τελειώσει (ας μην προχωρήσω σε λεπτομέρειες), μέχρι να πλύνουμε χεράκια, μέχρι, μέχρι... Άρχισε να μυρίζει λίγο περίεργα το σπίτι. Γιατί, ναι, είχα  ξεχάσει  την κατσαρόλα με το λάδι στη φωτιά! Ναι, η κατσαρόλα είχε πάρει φωτιά, η κουζίνα είχε γεμίσει καπνούς κι εγώ μες τον χειμώνα άνοιγα παράθυρα και μπαλκονόπορτες για να μην ντουμανιάσουμε, με τον μικρό να με ρωτάει "μαμά γιατί ανοίγεις; κάνει ζέστη; ήρθε το καλοκαίρι;". (Επί τη ευκαιρία να σας πω ότι σε περίπτωση που -μακριά από εμάς- σας συμβεί κάτι τέτοιο, κλείνετε την κατσαρόλα με το καπάκι και η φωτιά σβήνει στο δευτερόλεπτο. Προς θεού, ούτε νερά, ούτε πετσέτες, ούτε τίποτα).

Με το αυτοκίνητο
-Έχοντας αργήσει για το κολυμβητήριο (ναι, μία από τις... σπάνιες φορές), μου ανακοινώνουν αμφότερα -τι άλλο;- "Μαμά, κακά". Ευτυχώς φτάσαμε εγκαίρως, από όλες τις απόψεις και την ώρα που κάθομαι στις εξέδρες να παρακολουθήσω ήσυχη τις απλωτές και τις βουτιές τους, θυμάμαι πως  μάλλον -τι μάλλον; σίγουρα!- δεν έχω κλειδώσει το αυτοκίνητο. Φτάνοντας, συνειδητοποίησα πως αυτό θα ήταν το μικρότερο από τα προβλήματά μου, καθώς όχι μόνο δεν το είχα κλειδώσει, αλλά είχα αφήσει και τα κλειδιά μέσα!

-Επίσης, ακόμα κλαίμε ένα ωραιότατο πατίνι του Ανδρέα που είχαμε ξεχάσει έξω από ένα πάρκο. Ξέρετε τι προσπάθεια χρειάζεται να βάλεις σε ένα αυτοκίνητο, δύο νήπια που δεν μένουν ποτέ ακίνητα, μία τσάντα, ένα καρότσι, ένα ποδήλατο, την αυτοκυριαρχία και την αυτοσυγκέντρωσή σου ταυτόχρονα; Ε, κάτι θα έμενε απέξω...

Μετά από τα παραπάνω παραδείγματα, το να ξεχάσω -ας πούμε- τα πλυμένα ρούχα στο πλυντήριο για 24 ώρες, φαντάζομαι δεν είναι και κάτι σπουδαίο, αφού στο κάτω κάτω θυμήθηκα να βάλω πλυντήριο!

Μ' αυτά και μ' αυτά, οι υπεύθυνοι στο σχολείο των παιδιών μου πρέπει πλέον να έχουν συνηθίσει και μου υπενθυμίζουν με ευγενικά mail, σημειώματα στο βιβλίο ενημέρωσης των μικρών και τηλέφωνα (όλα τα παραπάνω, όχι ένα από αυτά κάθε φορά), τα ραντεβού μας, καταβολή χρημάτων για εκδρομές, συγκεκριμένο ντύσιμο για συγκεκριμένες περιστάσεις κλπ. Αλλά φαντάζομαι πως δεν είμαι η μόνη.

Γι' αυτό και όταν με πήρε ο Πατέρας μια μέρα τηλέφωνο να μου πει πως ξέχασε να πάρει τις τσάντες των παιδιών πηγαίνοντας για το σχολείο, δεν είπα τίποτα. Κατάλαβα. Αυτό δεν ήταν κάτι σημαντικό άλλωστε. Το άβολο θα ήταν αν πήγαινε τις τσάντες στο σχολείο και άφηνε τα παιδιά στο σπίτι.

Μην γελάτε. Όλοι έχουμε δει το "Μόνος στο σπίτι"...