Αν λάβω υπόψη και άλλες μαμάδες που γνωρίζω, δεν είμαι η μόνη. Και για να σας εντάξω στο θέμα μιλάω για τη Διάσπαση Ελλειμματικής Προσοχής. Δεν θέλω να σας βάλω σε ανησυχία, αλλά για ψαχτείτε καλύτερα και θα διαπιστώσετε πως έχω δίκιο.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ΔΕΠ είναι "ένα σύνδρομο που αναφέρεται σε άτομα τα οποία αντιμετωπίζουν δυσκολίες με την προσήλωση της προσοχής τους σε μία δραστηριότητα, ενώ ενδέχεται, παράλληλα, να εμφανίζουν σωματική υπερδραστηριότητα".
Με άλλα λόγια, η ζωή μου τα τελευταία πέντε χρόνια, από τότε δηλαδή που εμφανίστηκαν τα βλαστάρια στο διάβα μας. Να, τώρα ας πούμε που γράφω αυτό το κείμενο: Σταματάω γιατί έχω να βγάλω από τον φούρνο τις μελιτζάνες, να τις γεμίσω με κιμά για να φτιάξω παπουτσάκια, ιδού και η φωτό αν δεν με πιστεύετε. (Συνταγή εδώ, μόνο που αντί για φέτα, σήμερα έβαλα ρεγκάτο)
Οκ, τις έβαλα αλλά σε λίγο, θα ξαναδιακόψω τον ειρμό (το ποιον;;;) της σκέψης μου για να παραλάβω τα παιδιά από το σχολικό, να τους βάλω φαγητό, να τα βάλω για ύπνο. Στο μεταξύ είδα ότι έχω αφήσει το τυρί εκτός ψυγείου (ναι, η κουζίνα είναι το επίσημο γραφείο μου, τι νομίζατε;), να σηκωθώ να το βάλω μέσα. Μόλις ανοίξω το ψυγείο, βλέπω ότι δεν έχω πλύνει τα σταφύλια που πήρα από τη λαϊκή, ε, ας τα ρίξω στον νεροχύτη να μουλιάσουν. Α, ο νεροχύτης έχει τα πιάτα του πρωινού, ας τα βάλω στο πλυντήριο πιάτων. Ωχ, τι είναι αυτό που ακούγεται; Το στομάχι μου, ξέχασα να φάω. Ας βγάλω τη σαλάτα με κινόα που τρώγεται εύκολα (συνταγή αύριο, σήμερα δεν προλαβαίνω παρά μόνο αν διακόψω αυτό το κείμενο). Έμεινε λίγη, δεν αξίζει να την έχω σε τόσο μεγάλο μπολ, την μετακομίζω. Να ξεπλύνω το μπολ, να το βάλω στο πλυντήριο. Που είχαμε μείνει; Α, ναι στο γράψιμο.
Και που λέτε, μου είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολο να ξεκινήσω και να τελειώσω κάτι χωρίς την ή -καλύτερα- τις παρεμβολές διαφόρων σκέψεων, εκκρεμοτήτων, υποχρεώσεων και όπως θέλετε πείτε τις.
Τώρα που το θυμήθηκα, να ανάψω για λίγο τον θερμοσίφωνα και να κατεβάσω τα άπλυτα στο υπόγειο να βάλω πλυντήριο. Πηγαίνοντας για το μπάνιο, βλέπω ξέστρωτο το κρεβάτι, ε, ας το στρώσω. Ε, να μην στρώσω και των παιδιών; Α, ένα ζευγάρι παπούτσια του Μικρού που δεν του κάνει, να το μαζέψω. Και τώρα που το σκέφτομαι ευκαιρία να μαζέψω και ό,τι δεν κάνει πλέον στα μικρά για να τα δώσουμε. Να και η σακούλα με κάποια από τα πράγματα -που προσπάθησα να μαζέψω προχθές.
Μα, για κάποιο λόγο πήγαινα στο μπάνιο... Α ναι! Να βγάλω τα αλα Πασχάλης Τερζής φρύδια μου επιτέλους. Όχι; Τέλος πάντων, γιατί να μην τα βγάλω; Ας κάνω και μια μίνι απολύμανση σε λεκάνη- μπανιέρα και να πάω να συνεχίσω το κείμενό μου.
Που είχαμε μείνει; Α, ναι. Στην έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης. Έρευνες -λέει- έχουν αποδείξει ότι χρησιμοποιούμε μόλις το 1% του εγκεφάλου μας. Τι λέτε καλέ; Εδώ υπάρχουν στιγμές που εγώ νομίζω πως είναι ενεργό το 1%... από το 1% του εγκεφάλου μου, πλάκα μας κάνετε;
Δώστε μου 15 λεπτά και θα συνεχίσω σε λιγάκι γιατί έφτασαν τα μικρά και έφεραν (ακόμα περισσότερες) χειροτεχνίες τις οποίες στοιβάζω με μεγάλη προσοχή στην τραπεζαρία του σαλονιού και μάλλον ήρθε η στιγμή να τις στοιβάξω με την ίδια προσοχή σε εκείνο το ράφι της ντουλάπας με τις υπόλοιπες μέχρι να τις στοιβάξω (πάντα με προσοχή) στην ανακύκλωση. Και μην γουρλώνετε τα μάτια με ύφος "μα είναι δυνατόν να πετάξει τα έργα των παιδιών της στα σκουπίδια;;;". Ναι, γιατί αν τα κρατήσω για να τους τα δώσω όταν μεγαλώσουν, είμαι σίγουρη πως η απάντησή τους θα είναι: "Έχεις τρελαθεί ρε μάνα; Τι να τα κάνω;".
Είδατε; Ακόμα και στα κείμενα έχω Δ.Ε.Π...
Σας αφήνω τώρα γιατί θυμήθηκα -ότι ξέχασα- να βάλω πλυντήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου