Ναι, να συζητάμε με τα παιδιά. Αλλά όχι πολύ…

Στο σπίτι μας προσπαθούμε, όπως και οι περισσότερες νεομαμάδες-νεομπαμπάδες, να ενθαρρύνουμε τον διάλογο και –σε γενικές γραμμές- να επικρατούν δημοκρατικές διαδικασίες, αφήνοντας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας το «γιατί το λέω εγώ!» με το οποίο μεγαλώσαμε (και μια χαρά άνθρωποι γίναμε –να τα λέμε κι αυτά) από τους γονείς μας.

Όμως, υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις στις οποίες η πολλή δημοκρατία τελικά βλάπτει. Το συνειδητοποιώ κάθε φορά που λέω: «Θα το παίξεις Γαλλίδα μαμά, Ευρωπαία, πολιτισμένη, ξέχνα το μεσογειακό ταμπεραμέντο, ξέχνα τις εκ Βαλκανίων ρίζες σου, πέτα το χωριό από πάνω σου!» και συνήθως καταλήγω στο: «Αυτό που σου είπα. Τέλος!». 

Σας παραθέτω ολίγα παραδείγματα, και θα καταλάβετε γιατί ο διάλογος θα έπρεπε να είναι πιο σύντομος, ή και καμιά φορά απλώς μονόλογος:

Ώρα για ύπνο 

Ο Μικρός κοιμάται με καμιά 20αριά λούτρινα ζωάκια. Κάτι αρκούδια, κάτι σκυλάκια, κάτι γατάκια… Υπάρχουν φορές που 5 λεπτά αφού τον βάλω για ύπνο, έχουμε καθίσει (επιτέλους!) στον καναπέ να φάμε/μιλήσουμε/δούμε κανά επεισόδιο από Suits, ακούμε «Δεν μπορώ να κοιμηθώ», «Άκουσα έναν θόρυβο», «Που είναι το (τρίτο) μαϊμουδάκι μου;», «Έχασα την κάλτσα μου», «Που θα πάμε αύριο;», «Θέλω νερό» και άλλα τέτοια ευφάνταστα. Η πρώτη φορά είναι κίτρινη κάρτα. Η δεύτερη πάει για απευθείας κόκκινη!

Εγώ: Τώρα κοιμόμαστε. Αν σηκωθείς άλλη μία φορά, θα σου πάρω τα ζωάκια και θα κοιμηθείς μόνος σου.
Μικρός: Αν σηκωθώ δύο φόρες;
Εγώ: Θα σου πάρω και το φωτάκι.
Μικρός: Αν σηκωθώ 20 φορές; 22 φορές; 100 φορές;!!!
(Με βλέπω να ξηλώνω το δωμάτιο…)

Απορίες περί ηλικίας
Ο Μικρός βρίσκεται στη φάση που ανακαλύπτει τη σημασία των αριθμών και των ημερομηνιών. Μάλιστα, ο ενθουσιασμός του είναι τέτοιος που σε κάθε ζωγραφιά, βάζει απαραίτητα την ημερομηνία δημιουργία της.  

Μικρός: Μαμά, πόσο χρονών είμαι;
Εγώ: Τεσσάρων.
Μικρός: Ακόμα;! Εσύ πόσο χρονών είσαι;
Εγώ: Πόσο με κάνεις;
Μικρός: 10!
Εγώ: Ε, όχι και 10. Είμαι πιο μεγάλη
Μικρός: Δηλαδή πόσο μεγάλη.
Εγώ: (του λέω)
Μικρός: Τόσο πολύ;;;!!! Εσύ είσαι πάρα πολύ μεγάλη!!!
(Μήδεια, μία παρεξηγημένη προσωπικότητα…)

Ένα κέικ σοκολάτας δεν φτάνει να είναι κέικ σοκολάτας. Θα πρέπει και να φαίνεται.

Είπα κι εγώ να κάνω κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα και να ψήσω όχι το συνηθισμένο κέικ σοκολάτας (δείτε εδώ τη συνταγή) αλλά κέικ με προσθήκη μερέντας (σύντομα στις οθόνες σας). Το πρόβλημα είναι ότι η μερέντα ΔΕΝ φαίνεται!

Μικρός: (κλαίγοντας γοερά) ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΩ! ΔΕΝ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ!!!
Εγώ: Το έχεις δοκιμάσει;
Μικρός: (κλαίγοντας γοερά) ΟΧΙΙΙΙΙΙΙ! ΔΕΝ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ!!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ!!!
Εγώ: Μα έχει σοκολάτα, απλώς δεν φαίνεται.
Μικρός: (κλαίγοντας γοερά) ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Εγώ: Ε όχι και χάλια (δεν θα μας προσβάλεις και από πάνω!). Να, η αδερφή σου μια χαρά το τρώει. Και στο κάτω κάτω, δεν θα σε παρακαλάω να φας κέικ (!). Αν δεν θες άφησέ το.
Μικρός: (κλαίγοντας γοερά) ΚΑΛΑ! ΔΩΣΕ ΜΟΥ!
Εννοείται πως το καθάρισε σε χρόνο ρεκόρ…