Καρέ της γρίπης

Μας βρήκε. Και από την στιγμή που μας βρήκε, μας «χτύπησε». Τον έναν μετά τον άλλο.

Μέρα πρώτη, ο Μικρός ανεβάζει πυρετό. Όχι ανησυχητικά πράγματα. Από 38 έως 38,5. Ελεγχόμενη κατάσταση. Η διάθεσή του σταθερά ανεβασμένη, η όρεξή του όχι και τόσο, ευτυχώς όμως η κοτόσουπα (συνταγή εδώ) έδωσε και πάλι τη λύση.

Μέρα δεύτερη, ξυπνάμε με πυρετό τόσο εγώ όσο και ο Πατέρας. Κακό σημάδι. Η μόνη που κρατούσε γερά τη σημαία των αντισωμάτων ήταν η Μικρή. Φευ. Η χαρά μας κράτησε μέχρι το απόγευμα, όταν κάποια στιγμή την πήρα αγκαλιά κι ένιωσα πως κρατούσα μια μικρή θερμάστρα. 38,6 έτσι για το «καλησπέρα σας».

Και από εκεί ξεκινά το γλέντι. Γιατί τα πιτσιρίκια ακόμα και με πυρετό δεν είχαν πρόβλημα να παίξουν ποδόσφαιρο στο σαλόνι, να σκαρφαλώσουν στους καναπέδες, να στήσουν αγώνες με τα αυτοκινητάκια, να κρεμαστούν από τα φώτα.

Οι μεγάλοι του σπιτιού ήταν αυτοί που αντιμετώπιζαν τις κύριες δυσκολίες. Γιατί, τις λίγες ώρες που κρατούσε το αντιπυρετικό έπρεπε ΚΑΙ να συμμετέχουμε στις αθλοπαιδιές ΚΑΙ να φροντίζουμε όλα τα υπόλοιπα (βλ. φαγητό, συμμάζεψα σπιτιού, συμμάζεψα προσωπικών κομματιών κλπ.).

Και το μέγα ερώτημα παραμένει: Πώς στο καλό εκείνα περνούν τις ιώσεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα και εμείς με το πρώτο 38,1 είμαστε τάλε κουάλε με την αμυντική γραμμή της ΑΕΚ, τουτέστιν σερνόμαστε μέχρι τελικής πτώσεως;

«Έλα μαμά κάτσε στο τέρμα να σουτάρω!» φώναζε ο Μικρός. Έπαιρνα κι εγώ την κουβέρτα στην πλάτη σαν πρωταγωνίστρια στο Game Of Thrones και το έπαιζα Ανέστης: απόλυτα ακίνητη.                    

«Μπάκετ!» μου ερχόταν η μικρή με την μίνι μπασκέτα στο ένα χέρι και το μπαλάκι στο άλλο απαιτώντας να παραστήσω την κολώνα που κρατάει το καλάθι. Ευτυχώς αυτό μπορούσα να κάνω και καθιστή.

Μη νομίζετε όμως ότι ο Πατέρας την πέρασε πιο… ελαφριά. «Γκαλιά!» (αγκαλιά) του πήγαινε καρφωτή η Μικρή με τα χέρια ανοιχτά, μόλις τον έβλεπε να κάθεται στον υπολογιστή για να (προσπαθεί να) δουλέψει. Και κάπως έτσι ανακάλυψε την ικανότητά του τόσο να πληκτρολογεί εξ αποστάσεως όσο και να «αποκρούει» συγχρόνως τα –ταχύτατα- δάχτυλά της από το λάπτοπ.

Εννοείται πως τέσσερις μέρες κλεισούρας στο σπίτι μας είχε δώσει ελαφρώς (sic) στα νεύρα, οπότε και οι τσακωμοί για το ποιος πήρε το μωβ τρενάκι, ποιος πήρε το μπλε αρκουδάκι, για το αν θα δούμε «Ζακ και Κουάκ» ή «Μπλέιζ», δεν μας έλειψαν.

Εκεί όμως που χρειαζόταν η επέμβαση των ΜΑΤ, ήταν στην ώρα των φαρμάκων. Όχι, όπως το φαντάζεστε… Τα βλαστάρια μας τσακώνονταν για το ποιο θα πρωτοπιεί τα αντιπυρετικά και τα σιρόπια για τον βήχα: «Γιατί της έδωσες Ντεπόν;;;!!! Θέλω κι εγώ!», «Όχι! Μπούμπα (σσ. το μεσαίο όνομα της Μικρής) μπεπόν!» η απάντηση της αντιδίκου.

Περαστικά μας…