Μάνα-ρέφερι

Σε παλαιότερο ποστ, είχα γράψει πως το να είσαι μάνα ενός παιδιού, μοιάζει αρκετά με το να είσαι πρόεδρος μιας ομάδας. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Γιατί η θέση μιας μάνας με ΔΥΟ παιδιά, μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του διαιτητή σε μεγάλο ντέρμπι. 

Μην απορείτε. Ναι, έχω ένα αγόρι και ένα κορίτσι, κατάσταση η οποία μειώνει κατά τουλάχιστον 50% τον ανταγωνισμό που θα είχα να αντιμετωπίσω σε περίπτωση δυο παιδιών με το ίδιο φύλο. ΟΜΩΣ! Βρισκόμαστε στη φάση όπου η Μικρή αρχίζει να κυκλοφορεί (μπουσουλώντας, έρποντας, κουτρουβαλώντας, δεν έχει σημασία, πάντως κυκλοφορεί) μέσα στο σπίτι, να αρπάζει και να περιεργάζεται οτιδήποτε πέφτει στα χέρια της. 

Ο Μικρός, πριν καλά καλά ξεπεράσει το πρώτο σοκ ότι αυτό το (ούτως ή άλλως ενοχλητικό) πλάσμα που μας κατσικώθηκε πριν από περίπου ένα χρόνο στο σπίτι ΤΟΥ, έφυγε όχι μόνο από το ριλάξ, αλλά και από το πάρκο, τρώει τώρα κι άλλη κεραμίδα: παίρνει τα παιχνίδια ΤΟΥ, τα κουκλάκια ΤΟΥ, τις μπάλες ΤΟΥ! Θα μου πείτε "δεν έχει δικά της παιχνίδια;". Φυσικά και έχει, αλλά ακόμα και αυτά μέσα στο κεφαλάκι του, γράφουν το όνομά ΤΟΥ!

Και κάπου εδώ έρχεται η μαμά-διαιτητής που καλείται να διευθύνει το ματς-κατς...Ακολουθήστε με και δείτε πόσο πολύ μοιάζει το σπίτι μας με όσα έχουν δει τα μάτια μας σε ντέρμπι:

-Πάντα ξεκινώ με τις καλύτερες προθέσεις για την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα. Εξηγώ και στις δύο πλευρές ότι θέλω ένα καλό, καθαρό παιχνίδι με κύριο γνώμονα το ευ αγωνίζεσθαι. Θυμίζω πως σημασία έχει η συμμετοχή και όχι το αποτέλεσμα, καθώς σκοπός μας είναι να προσφέρουμε θέαμα και να ευχαριστηθούμε το παιχνίδι. Και σφυρίζω την έναρξη. 

-Οι δυο τους ξεκινούν με αναγνωριστικό παιχνίδι, να τσεκάρουν τον χώρο, τον αντίπαλο αλλά και τον διαιτητή (εμένα δηλαδή). Μεταξύ τους πασούλες, ήρεμα και όμορφα, τόσο που λέω
"μπράβο στα παιδάκια μου! Σήμερα θα διδάξουμε ήθος!".

-Σιγά σιγά όμως αρχίζουν να βγαίνουν στην επίθεση και ξεκινούν οι πρώτες αψιμαχίες, στρωξίματα και αγριοκοιτάγματα. Δεν θέλω να ανάψω τα αίματα, οπότε προτιμώ τις παρατηρήσεις ώστε να στρώσουν οι αντίπαλοι.

-Συνήθως αυτό δεν έχει αποτέλεσμα (σίγουρα όχι για πολύ) οπότε προχωράω στις απειλές για κάρτα. Μόλις πέσουν οι πρώτες κλωτσιές, αρχίζω τις κίτρινες και φυσικά μπαίνω ανάμεσα στους δύο "παίκτες" ώστε να ηρεμήσω τα πνεύματα. 

-Σε περίπτωση που έχουμε ρίψη αντικειμένων (βαγόνια από τραίνα, κομμάτια από Lego, αυτοκινητάκια κλπ.) προειδοποιώ: "Μην πετάτε αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο! Θα τιμωρηθεί η ομάδα μας!". Αν η ρίψη συνεχιστεί, διακόπτω -προσωρινά- το παιχνίδι και στέλνω τις δύο ομάδες στα αποδυτήρια-δωμάτιά τους. Συνομιλώ με τους δύο αρχηγούς (εντάξει προς το παρόν με τον έναν μπορώ και να συνεννοηθώ) και αφού λάβω τις απαραίτητες εγγυήσεις ότι δεν θα επαναληφθούν τα παραπάνω, ξαναρχίζω τον αγώνα (με την διαφορά ότι εγώ δεν κρατάω καθυστερήσεις. Όσο είναι να κρατήσει, θα κρατήσει, αλλιώς θα μας βρει η επόμενη μέρα κι ακόμα θα παίζουμε!).

-Συνήθως μετά από αυτό, οι δυο πλευρές συμμορφώνονται και ο αγώνας συνεχίζεται κανονικά. Αν όμως έχουμε παρατράγουδα, διακόπτω οριστικά το παιχνίδι και επιβάλλω τιμωρίες ανάλογες με την έκταση των ζημιών. Αν π.χ. η μικρή πάει πάνω από δέκα φορές να πειράξει το τηλέφωνο, παίζει για μία αγωνιστική κεκλεισμένων των θυρών (στο πάρκο της) ενώ αν ο Μικρός (παρά τις προειδοποίησεις μου) συνεχίζει να εκτοξεύει πράγματα, τιμωρείται με αφαίρεση μαϊμούς (το αγαπημένο του λούτρινο) και στέρηση επαφής με τα μπισκότα για ένα απόγευμα. Εννοείται πως στην δική μας περίπτωση, οι ποινές δεν είναι εφέσιμες... 

-Φυσικά, πρέπει να τονίσω πως -όπως συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο- όταν παίζουμε στο εξωτερικό (παιδότοπος, παιδικός σταθμός) είμαστε "Παναγίτσες"...