Aleria: Οι παραδόσεις είναι για να κρατάνε

Σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, οι μεταξύ μας παραδόσεις καλό είναι να τηρούνται. Μία από αυτές είναι να πηγαίνουμε με τον Πατέρα  να γιορτάσουμε την ονομαστική του εορτή σε αγαπημένο εστιατόριο. Θα μου πεις "σιγά την παράδοση!". Ναι αλλά υπάρχουν και τα ψιλά γράμματα στην συμφωνία που θέλουν το κινητό του εορτάζοντα κλειστό. 

Δεν είναι απλό πράγμα, μιας και δύο μέρες τα τηλέφωνα όλων χτυπάνε σαν τρελά: του Αγίου Στυλιανού και του Αγίου Ανδρέας (που έρχεται οσονούπω...). Παρ´ όλα αυτά, ο Πατέρας τηρεί κάθε φορά την συμφωνία και απαντά στα τηλέφωνα μέχρι την είσοδό μας στο εκάστοτε εστιατόριο. Αυτό έκανε και χθες. Τελευταίο τηλεφώνημα έξω από το Aleria.  

Είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε στο εστιατόριο του Μεταξουργείου και όσες φορές βρεθήκαμε εκεί ήταν καλοκαίρι, οπότε και απολαύσαμε τον μαγικό "είναι αυτό το μέρος στο κέντρο της Αθήνας;" κήπο του. 

Σεφ είναι ο Γκίκας Ξενάκης τον οποίο χάσαμε στο Brunch Festival του Clumsies την περασμένη εβδομάδα λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων και πολύ λυπήθηκα γι αυτό. Βέβαια αν πηγαίναμε με τα δύο πιτσιρίκια θα λυπόμουν ακόμα περισσότερο και για διαφορετικούς λόγους αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. 

Ήρθε ο κατάλογος του μενού και απολύτως συγχρονισμένα πήγε αμφότερων το βλέμμα στο menu degustation. Ε, σε αυτές τις περιπτώσεις θέλεις να δοκιμάσεις όσο το δυνατόν περισσότερα πιάτα. Καρπάτσιο από μαγιάτικο, μους κολοκύθας με απάκι και κάστανα, αρνάκι με κρέμα ρεβυθάδας, κάτι σαν παστίτσιο και για γλυκό κρέμα χαλβά με σορμπέ λεμόνι. (Δεν πρέπει να ξεχάσω τα τέσσερα διαφορετικά ψωμάκια που μας έφεραν: με γάλα, με ελιές και
καρύδια, με απάκι και με προζύμι. Εννοείται πως τα δοκίμασα ΟΛΑ και ΟΛΑ ήταν μια ωδή στο ψωμί).

Ρωτήσαμε αν μπορούμε να αλλάξουμε κάποιο πιάτο και ο σερβιτόρος αντί να αρχίσει τα δήθεν "να ξέρετε, δεν το επιτρέπει ο σεφ, χαλάει την αρμονία των γεύσεων και ο ουρανίσκος δεν θα αντιληφθεί το μέγεθος του έργου" που ακούγαμε κάποτε (όχι στο συγκεκριμένο εννοείται), μας είπε ένα "βεβαίως! Ό,τι θέλετε". Κι εμείς αφαιρέσαμε το -όσο και να ακουγόταν λαχταριστό- παστίτσιο και βάλαμε πριν από το αρνάκι ένα καπνιστό χέλι με κρέμα αγγουριού. 

Μπορώ να σας μιλάω για την επιτυχία του γεύματος πολλή ώρα αλλά δεν έχει νόημα να "τρώτε" μέσω του κειμένου μου. Θα πω μόνο τα εξής: η μους κολοκύθας με το απάκι, τα καραμελωμένα κάστανα και την τριμμένη φρέσκια τρούφα, είναι από τα πιο όμορφα πιάτα που έχω φάει. Δεν θα πω "νόστιμα", το υποβαθμίζει. Η γεύση του μου έβγαζε μια απόλυτη ομορφιά, μόνο αυτή η λέξη μου ταιριάζει. Πρόκειται για τις περιπτώσεις που λες: "αυτό είναι έμπνευση!". Βέβαια μετά από λίγο άκουσα τον πίσω μου να λέει: "Γιατί μου βάλατε τρούφα; δεν την θέλω!" και ήθελα να του αρπάξω το πιάτο από το τραπέζι του βέβηλου! 

Όταν ήρθε το αρνάκι, ο Πατέρας βλέποντάς με να το τσακίζω απόρησε: "Μα εσύ δεν τρως αρνάκι!". 

-Δεν τρώω αρνάκι γενικώς. ΕΙΔΙΚΩΣ αυτό το αρνάκι φυσικά και το τρώω! 

Με τραγανή κρούστα απέξω και κρεατάκι που έλιωνε μέσα, θα ήμουν τρελή να (του) το αφήσω. 

Αυτό που θα μου μείνει από τον Γκίκα Ξενάκη είναι η πολύ καλή ευστοχία στον συνδυασμό των υλικών που έχει. Η κρέμα από αγγούρι με το καπνιστό χέλι, το απάκι με την κολοκύθα, αλλά και στο τέλος η μους από μακεδονικό χαλβά με το σορμπέ λεμονιού ήταν ένα εξαιρετικό πάντρεμα. Και κυρίως όλα ήταν γεύσεις γνώριμες αλλά διαφορετικά δοσμένες, πράγμα που έκανε και την διαφορά. 

Όσο για εμάς, είχαμε κι εμείς τις επιτυχίες μας. Καταρχήν, μιλήσαμε ελάχιστα για τα παιδιά. Ναι, είναι μεγάλη επιτυχία αν σκεφτεί κανείς ότι έχουν καταλάβει το 80% του ελεύθερου χώρου μας (είτε πρόκειται για μυαλό, είτε για laptop, είτε για κινητό, είτε για σπίτι!). Μιλήσαμε για την δουλειά, για κουτσομπολιά που μας ξέφυγαν την εβδομάδα που μας πέρασε, για το μπάσκετ, για τις μίνι διακοπές που (θέλουμε και ελπίζουμε ότι) θα κανουνίσουμε μόνοι μας... 

Μια ωραία βραδιά θέλει καλή παρέα, χαλαρή κουβέντα, ωραίο περιβάλλον και καλό φαγητό. Και χθες ήταν μια ωραία βραδιά...