Με απασχολεί ιδιαιτέρως η εκπαίδευση των παιδιών μου, ίσως σε υπερβολικό βαθμό. Ίσως αυτή η υπερβολή να προδίδει μια ανασφάλεια ως προς το πόσα μπορεί να επιτύχουν μόνα τους, χωρίς την καθοδήγησή μου. Μία έλλειψη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό τους: τη μητέρα όλων των κακών στην ανατροφή ενός παιδιού που μεγαλώνει ύστερα ο ίδιος χωρίς σιγουριά και πίστη στις ανεξάρτητες δυνάμεις του. Το ξέρω αυτό στη θεωρία, το εφαρμόζω όμως στην πράξη;
Αυτήν τη μοιραία παγίδα θέλησα να προσπεράσω, να μην πνίξω τα παιδιά μου με υπερβολικές απαιτήσεις, όπως οι γονείς μου εμένα, να κατανικήσω αυτήν την παρόρμηση ότι χρειάζονται πάντα εμένα για να πάνε μπροστά. Έτσι αποφάσισα ότι τα παιδιά μου από το φετινό Σεπτέμβριο θα πήγαιναν στο δημοτικό παιδικό σταθμό.
Το καθένα θα αποτελούσε απλώς μία απλή ψηφίδα, μία κοινή μονάδα στη μεγάλη, πολυσυλλεκτική λαοθάλασσα που λέγεται ελληνική κοινωνία. Θα αφουγκράζονταν τη δύναμη της παλίρροιας και της άμπωτης και θα αναμετριόνταν μαζί τους. Θα ζύγιζαν και θα μετρούσαν μόνοι τους τα όποια προσόντα τους απέναντι στον κόσμο. Διότι στο δημόσιο οι αριθμοί είναι συντριπτικοί: Δεκάδες παιδιά με μία ή το πολύ δύο παιδαγωγούς οι οποίες (συχνά όχι πάντα) αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως υπαλλήλους και όχι ως λειτουργούς. Οχι, τα παιδιά μου δεν θα ξεκινούσαν τη ζωή τους με την αντίληψη ότι ανήκουν σε μία ελίτ, ότι διαφέρουν ότι είναι ξεχωριστά από τα άλλα. Θα τα έβγαζαν πέρα μόνα τους, όπως όλα τα άλλα στην πλειοψηφία τους. Στην Ελλάδα του 2015, πολλοί βρέθηκαν να βυθίζονται μαζί με το ελληνικό καράβι ενώ ως παιδιά μεγάλωναν με φουσκωμένα μυαλά και σε υπερπροστατευμένο κουκούλι. Η υπερπροστασία υποδηλώνει έλλειψη εμπιστοσύνης. Όχι, τα παιδιά μου θα πήγαιναν στο δημόσιο. Εξάλλου, βρισκόταν δίπλα μας, σε ένα ωραίο σπιτάκι, μιας καλής γειτονιάς. Μέτρησαν πολύ αυτά. Το καλαίσθητο κτίσμα, παλιά δωρεά μεγάλου ιδρύματος.
Πάντα με διέκρινε ο αριστερός ιδεαλισμός. Όμως για να παραφράσω τον σοφό Τσόρτσιλ, όταν μεγαλώνει κανείς και βάζει μυαλό, δεν παραμένει Αριστερός. Η πραγματικότητα έρχεται πάντα να προδώσει τις ρομαντικές προσδοκίες σου. Στις 3 Σεπτεμβρίου μας περίμεναν στον παιδικό σταθμό. Μας περίμεναν; Ναι, απλώς ζήτησαν στον Αντώνη 3,5 ετών να μπει στη σειρά και να πάει με τα άλλα παιδιά -περίπου 20 τω αριθμώ. Του μίλησε προσωπικά η μοναδική δασκάλα; Προσπάθησε να τον εξοικειώσει με τον χώρο; Να κερδίσει την εμπιστοσύνη του; Όχι βέβαια. Τον άφησε στην τύχη του. Την ίδια στιγμή, έπρεπε εγώ να πάω με την κόρη μου 2,5 ετών, σε μια άλλη αίθουσα για να αφήσω την Αναστασία με τα μικρά παιδιά. Η έτερη μοναδική δασκάλα, την άρπαξε και έφυγε. Γιατί έτσι έχει συνηθίσει. Να παίρνει τα παιδιά και να τα πιέζει σε μία βίαιη προσαρμογή. Η κόρη μου ξέσπασε σε γοερό κλάμα, το χεράκι της απλωμένο για να με φτάσει ενώ ψυθύριζε μαμά μέσα από τα δάκρυά της. Την άρπαξα και γύρισα πίσω στην αίθουσα τον Αντώνη. Βρισκόταν μόνος του σε μία γωνία, έτοιμος να κλάψει με αναφιλητά. Με είχαν ενημερώσει ότι τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης του ήταν ήδη προσαρμοσμένα από πέρυσι. Γιατί τότε δεν βρήκε μισό κλάσμα του δευτερολέπτου να κάτσει με αυτό το καινούργιο παιδάκι, να του εξηγήσει ότι δεν χρειάζεται να φοβάται αυτόν τον χώρο, αυτά τα πρόσωπα, διότι και εδώ θα τον αγαπήσουν και θα τον προσέξουν; Έλλειψη φαντασίας; Όχι απλώς μία ψυχρή και εγκληματική έλλειψη ενδιαφέροντος, έλλειψη επαγγελματικού κινήτρου (πέρα από την απλή ανθρωπιά….). Από το δημόσιο. Αυτόν τον δεινόσαυρο που πριν από λίγο καιρό είχα αποφασίσει να εμπιστευτώ. Να του δώσω μία ευκαιρία, να τον εμπιστευτώ και μαζί με αυτόν και τον γιο μου, την κόρη μου.
Αυτή η παράμετρος που επικρατεί στο δημόσιο, ότι τα παιδιά αφήνονται στην τύχη τους, αυτή που θεωρητικά με έπεισε να τα γράψω στον γειτονικό παιδικό σταθμό μας, αυτή ακριβώς με απέτρεψε στην πράξη. Η καρδιά μου χτυπάει μαζί με τις μητέρες εκείνες που δεν έχουν ούτε οικονομικά μέσα ούτε γιαγιάδες και παππούδες να φυλάνε τα μικρά τους ενώ εκείνες δουλεύουν για να μεγαλώσουν αυτά ακριβώς τα λατρευτά τους παιδιά. Τις σέβομαι απεριόριστα. Γιατί εκτελούν το χρέος του αγόγγυστα, τις περισσότερες φορές με ένα άσβηστο χαμόγελο στα χείλη, παντοτινά ευγνώμονες που τα παιδάκια τους μεγαλώνουν με αγάπη και υγεία. Εγώ με τίποτα δεν τις φτάνω.
Το 23% ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση που όπως φαίνεται πρόκειται να εφαρμοστεί, θα αποτελεί ακόμη ένα εμπόδιο στην μεσαία τάξη, που σε λίγο θα αφανιστεί και θα εξανεμιστεί ο συνδετικός ιστός της κοινωνίας που γεφυρώνει τους πολύ πλούσιους με τους πολύ φτωχούς. Αλλά εγώ, τουλάχιστον προς το παρόν, έχω απορρίψει το δημόσιο. Και δεν μου χρειάστηκε παραπάνω από ένα τέταρτο της ώρας για να το αποφασίσω.
Κάκια Αποστολοπούλου
Κάκια Αποστολοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου