Πρώτη μέρα σχολείο (και η μαμά έξω)

Λες: "Θα του κάνει καλό", λες; "Θα κάνει παρέα με άλλα παιδάκια και θα κοινωνικοποιηθεί", λες:"τι να κάνει όλη μέρα μέσα στο σπίτι, ειδικά τον χειμώνα;", λες: "πόσο παιδότοπο να πάμε πια;!", λες: "Θα μπει σε μια σειρά, θα μάθει να ακούει και άλλους εκτός από τους γονείς του". Και λες, λες, λες... Πιο πολύ για να τα ακούσεις εσύ η ίδια, να πάρεις κουράγιο και να πειστείς ότι κάνεις το σωστό. 

Γιατί όντως, κάνεις το σωστό. Αλλά χρειάζονται πολλά επιχείρηματα για να σε πείσουν και να σε καταφέρουν να πεις (με μισή καρδιά εννοείται), το "Ναι, ήρθε η ώρα να πάει στον παιδικό".

Και μόλις τον αφήσεις στην δασκάλα και κλείσεις την πόρτα πίσω σου, σε πλακώνει μια δυνατή μπόρα και πέφτει όλη στο κεφάλι σου. Όση προετοιμασία (ψυχολογική και νοητική) είχες κάνει κάνει ένα "παφ!" και εξαφανίζεται, αφήνοντας μόνο λίγη σκόνη που σου μπαίνει στα μάτια -με τις γνωστές συνέπειες.

Κάθεσαι πίσω από την πόρτα, δεν αναπνέεις και προσπαθείς να ακούσεις τη φωνή του. Δεν ακούς τίποτα. Και αντί να σκεφτείς πως όλα πάνε καλά και πως μάλλον θα έχει ήδη ξεκινήσει να παίζει, σκέφτεσαι: "Να δεις που έχουν βάλει τόσο καλή ηχομόνωση για να μην ακούγονται οι κραυγές των παιδιών!". 

Κι όμως μετά από λίγο ακούγεται μουσική... Και αντί να σκεφτείς πως όλα πάνε καλά, σκέφτεσαι: "Να δεις που έχουν βάλει επιλεκτική ηχομόνωση, ώστε να ακούγεται η μουσική αλλά να μην περνάνε οι κραυγές των παιδιών!".

Θες πολύ, πάρα πολύ να σκεφτείς λογικά και ψύχραιμα, γιατί κάποτε ήσουν ένας λογικός και ψύχραιμος άνθρωπος. Μετά έκανες δυο παιδιά και τα έχασες όλα αυτά... "Θα ξέρει αυτή (ξέρετε ποια, αυτή που είναι τώρα με το παιδί σου) πότε θα διψάσει; Πώς του αρέσει να τρώει τα μπισκότα του; Αν χτυπήσει, θα το φιλήσει να γίνει καλά; Θα μπορεί να συνεννοηθεί μαζί του όταν θα της ζητήσει "τα τένα" ή όταν θα της απαγγέλει αποσπάσματα διαλόγων από επεισόδια "Ζακ και Κουάκ";;;".

Τι ξέρει αυτή από παιδιά; -Εχει σπουδάσει παιδαγωγός, θα πει κάποιος έξυπνος. Τι σημαίνει αυτό; "Κι εγώ πηγαίνω 20 χρόνια στα μπουζούκια, αλλά δεν ξέρω να τραγουδάω", είχε πει κάποτε ο πανμέγιστος πρώην τερματοφύλακας, Γιώργος Μίρτσος...

Ναι, ξέρεις πως είναι απολύτως φυσιολογικό το παραλήρημά σου. Το έχουν περάσει όλες οι μαμάδες του σύμπαντος. Αυτό είναι μια παρηγοριά. Το να γνωρίζεις πως είσαι φυσιολογικά τρελή είναι μεγάλη ανακούφιση για αυτή την περίοδο της ζωής σου.

Μόνο μια παράκληση σε όλους εσάς που βρίσκεστε κοντά σε τέτοιες τρελές μάνες: να τους λέτε όσο πιο συχνά μπορείτε τα λόγια της πρώτης παραγράφου και να τους υπενθυμίζετε πόσο καλές μαμάδες είναι. Γιατί οι ίδιες δεν θα το πουν ποτέ για τον εαυτό τους.