«Φέτος θα τρέξεις έτσι; Δεν πιστεύω να είσαι πάλι έγκυος;!» με ρώτησε η Μαρίνα Κουταρέλλη, πρόεδρος της οργανικής επιτροπής των SMM. Και με το δίκιο της. Από τις τέσσερις προηγούμενες διοργανώσεις, έχω τρέξει στις δύο ενώ παρακολούθησα τις άλλες δύο ως εγκυμονούσα φαν των αγώνων. Αυτή την χρονιά όμως θα βάλω και πάλι τα αθλητικά μου και θα κάνω τον γύρο της παλιάς πόλης.
Η αλήθεια είναι ότι πέρσι είχα ζηλέψει πολύ όταν είδα και τους κολυμβητές να τερματίζουν στο νησί ξεκινώντας από την Κόστα. «Θα το κάνω κι εγώ του χρόνου. Σιγά, 3 χιλιόμετρα είναι, θα κολυμπήσω με βατραχοπέδιλα», είχα δηλώσει στον Πατέρα, ο οποίος αρκέστηκε σε ένα νεύμα συγκατάβασης.
Στις καλοκαιρινές διακοπές μάλιστα, είπα να ξεκινήσω προπονήσεις και για τον κολυμβητικό μου αγώνα. Μόλις ο Μικρός ξεκινούσε το παιχνίδι με τα κουβαδάκια στην παραλία και η Μικρή κοιμόταν κάτω από την ομπρέλα, έπαιρνα τα βατραχοπέδιλα και άρχιζα το πέρα-δώθε κολύμπι. Μετά και την τρίτη «προπόνηση», βγαίνω ασθμαίνοντας και λέω στον Πατέρα: «Θυμάσαι που σου είχα πει ότι θα πάρω μέρος στους κολυμβητικούς αγώνες των Σπετσών; Θα προτιμούσα να το ξεχάσεις!». –Μα γιατί; Ρώτησε ο Πατέρας, γνωρίζοντας από πριν την απάντηση.
Η οποία απάντηση ήταν πολύ απλή: Γιατί ήδη από τα 300 μέτρα κολύμβησης, η γλώσσα μου είχε γίνει σαν παστός μπακαλιάρος, δεν είχα ανάσα ούτε για δείγμα και είχα πιει όσο νερό χωρούσε η πισίνα των παιδιών… Δύσκολο πράγμα να είσαι ψάρι.
Επειδή λοιπόν, το τρέξιμο μου φαίνεται κατιτίς πιο εφικτό, είπα να μείνω στο αγώνισμα της ξηράς. Και από χθες ξεκίνησα μια μίνι προετοιμασία. Δεν πιστεύω στα «Από Δευτέρα» projects, ποτέ δεν –μου- έχουν ευδοκιμήσει. Γι’ αυτό και κάναμε την αρχή μας απόγευμα Κυριακής.
Βλέποντας το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα Παναθηναϊκός-Πλατανιάς έτρεχα στον
διάδρομο και αναρωτιόμουν μήπως εγώ πάω πολύ γρήγορα ή μήπως οι παίκτες στην Λεωφόρο πολύ αργά. Μπορεί και τα δύο. Το θέμα είναι πως η αρχή έγινε (4 χιλιόμετρα σε 22’) και συνεχίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου