4.10.15

Τhe (koubs) Brunch Festival

Μια ομελέτα διπλωμένη και κλεισμένη σε μακρόστενο ψωμάκι με ντομάτα, από τα χέρια της γιαγιάς μου στο Μαρμάρι ήταν ο,τι πιο κοντινό σε brunch είχα φάει ποτέ, όταν ήμουν πιτσιρίκα και δεν ήθελε να μένω στη θάλασσα νηστική όλη μέρα, .

Και για να πω την μαύρη μου αλήθεια, δεν είχα συμπαθήσει ποτέ το εν λόγω -μεταξύ πρωινού και μεσημεριανού- γεύματος που πολύ έχει γίνει της μόδας τον τελευταίο καιρό. Δεν είμαι φαν των pancakes με τα σιρόπια και τις μαρμελάδες αλλά ούτε και μπορώ να φάω στις 12 το μεσημέρι λουκάνικα με αβγά και τηγανητές πατάτες, καθώς πιστεύω πως το στομάχι μου θα με εγκαταλείψει μια για πάντα. Μέχρι τοστ τυρί-γαλοπούλα-ντομάτα με έναν χυμό πορτοκάλι και πολύ μου είναι. 

Κι όμως, αυτό το κυριακάτικο πρωινό, μας βρήκε στο The Clumsies να καθόμαστε γύρω από το τετράγωνο τραπέζι του (γοητευτικότατου) πριβέ χώρου, για brunch δια χειρός Jean Charles Metayer. Κάτι που την όλη εκδήλωση Sunday Brunch Festival (που θα συνεχιστεί έως τέλος Οκτώβρη) επιμελείται ο Νονός του Μικρού, κάτι που το μαγαζί είναι εκπληκτικό, ειδικά με το φως της ημέρας, κάτι που είχαμε στα μέρη μας και την (εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη) Νονά του Μικρού, κάτι που παρόντες ήταν και ο Κυριάκος με την Ζωή και την βαφτιστήρα μας Δήμητρα, βρήκαμε την ευκαιρία για το δικό μας The koubs felstival (το φαινόμενο κατά το οποίο έχουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κουμπαρέψει με όλους τους φίλους μας, θα αναλυθεί σε άλλο post). 

Από την δική μας οικογένεια έλειπε μόνο ο Μικρός, ο οποίος θεώρησε άκρως πιο θελκτική την ιδέα μιας βόλτας στο Θησείο με τους παππούδες, συνοδευόμενη από χάζεμα τραίνων, κούνιες και παγωτό σοκολάτα. Δεν προβάλαμε ιδιαίτερη αντίσταση, σεβαστήκαμε την επιθυμία του και εξαφανιστήκαμε για τον κέντρο πριν αλλάξει γνώμη, παίρνοντας μαζί μας την Μικρή, βολική περίπτωση για τα δεδομένα των συνθηκών...

Ανάμεσα σε βιολογικά αβγά ορτυκιού σε φωλιά από κανταΐφι, αρωματισμένο αφρώδη οίνο σε μορφή ζελέ με λευκή σοκολάτα, αλμυρό κρουασάν με καπνιστό ζαμπόν και γλυκά με κρέμα πατισερί τόσο φίνα όσο μια αυθεντική Γαλλίδα πέρασαν περίπου δυόμιση ώρες. Ούτε που τις κατάλαβα πόσο γρήγορα κύλησαν. 

Ήμουν χορτάτη. Από γεύσεις, από ατμόσφαιρα, από χαλάρωση, από καλή διάθεση και καλή παρέα. 


Η συνάντηση με φίλους τα πρωινά της Κυριακής ήταν πάντα η αδυναμία μου. Από 
σήμερα, άρχισα να βλέπω τα brunches με άλλο μάτι. Λουκάνικα με αβγά και 
τηγανητές πατάτες δε νομίζω βέβαια να φάω ποτέ τέτοια ώρα, αλλά ένα κρουσάν ευχαρίστως το χτυπάω... 

(Αν ζηλέψατε, καλά κάνατε. Και για να απολαύσετε ένα από τα επόμενα επεισόδια του Synday Βrunch Festival, θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε κράτηση)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου