Είμαι τυχερή

Έμαθα πριν από μία εβδομάδα για την πρωτοβουλία του Taxibeat σε συνεργασία με την ΜΕΤΑδραση. Ο,τι μπορούσες να προσφέρεις για τους πρόσφυγες, έρχονται και το παίρνουν από το σπίτι σου, μια ενέργεια που θα κρατούσε μία μέρα. Σήμερα.

Μάζεψα κι εγώ κάποια πράγματα, αλλά επειδή δεν θα έλεγε κανείς ότι μένουμε και στην καρδιά της Αττικής, ήταν αδύνατο να τα παραλάβουν. Δεν το σκέφτηκα και πολύ, τα φόρτωσα και τα πήγα σε ένα από τα τρία σημεία παραλαβής.

Εκεί συνάντησα βουνά, κάποια πιο μεγάλα, κάποια πιο μικρά... Φτιαγμένα όλα από προσφορές συνανθρώπων. Ατελείωτες σακούλες, με ρούχα, παπούτσια, τρόφιμα, κουβέρτες, είδη πρώτων βοηθειών, πατερίτσες, ο,τι μπορεί να χρειαστεί κάποιος που έχει ξεριζωθεί από την πατρίδα του και εξαρτάται από την σκέψη άλλων.

Αφησα τα πράγματα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, ψέλλισα ένα "μπράβο σας" στην κοπέλα που τα παρέλαβε μες το χαμόγελο και κρύφτηκα στο αυτοκίνητο γιατί ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα και να γίνω ρεζίλι. Όλη αυτή η εικόνα μου φαινόταν απίστευτα συγκινητική αλλά άντε να εξηγήσεις στους ανθρώπους γιατί κλαίει αυτή η τρελή.

Στον δρόμο για το σπίτι το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πόσο τυχερή είμαι. Τυχερή γιατί κανείς και τίποτα δεν με έδιωξε από την χώρα μου. Τυχερή γιατί κανείς δεν βομβάρδισε το σπίτι μου και την οικογένειά μου. Τυχερή γιατί κάθε φορά που πεινάνε τα παιδιά μου, μπορώ να τους δώσω φαγητό. Τυχερή γιατί κάθε φορά που διψάνε τα παιδιά μου, μπορώ να τους δώσω (καθαρό) νερό. Τυχερή γιατί κάθε φορά που κρυώνουν τα παιδιά μου μπορώ να τα ντύσω. Τυχερή γιατί κάθε φορά που νυστάζουν τα παιδιά μου, μπορώ να τα κοιμήσω στο κρεβατάκι τους κι όχι σε μια σκηνή, σε μια κούτα, σε ένα παγκάκι, σε ένα πεζοδρόμιο. Τυχερή γιατί όταν βρέχει, απλά καθόμαστε σπίτι και δεν φοβάμαι μην μου πάθουν καμιά πνευμονία από το κρύο. Τυχερή γιατί αν χτυπήσουν, μπορώ να τα πάω στο νοσοκομείο. Τυχερή γιατί δεν χρειάζεται να μπω σε μια σάπια βάρκα, να ναυαγήσω και να πρέπει να διαλέξω ποιο από τα δύο μου παιδιά θα σώσω και ποιο θα αφήσω να πνιγεί. Τυχερή που δεν χρειάζεται να απαντήσω σε καμιά άβολη "μαμά, γιατί εμείς φύγαμε από το σπίτι μας;" ερώτηση...

Και τέλος, είμαι τυχερή γιατί σήμερα ήμουν αυτή που είχε τη δυνατότητα να δώσει και όχι αυτή που είχε την ανάγκη να πάρει...

Εγώ ευχαριστώ παιδιά, που με κάνατε λίγο καλύτερο άνθρωπο σήμερα.