-Κολλάνε στο μυαλό σου στίχοι όπως: "Παίζουν μπάλα τα χταπόδια και με τα οχτώ τους πόδια". Και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρεις ολόκληρο το τραγούδι (να το ευχαριστηθείς τουλάχιστον) και συνεχίζεις όλη την ημέρα, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στη δουλειά, στο σούπερμάρκετ με το: "Παίζουν μπάλα τα χταπόδια και με τα οχτώ τους πόδια". Τα καλά νέα είναι ότι κάποια στιγμή ξεκολλάει από τον εγκέφαλό σου. Τα κακά νέα είναι ότι φεύγει ακριβώς γιατί έρχεται ένας άλλος εξίσου σπουδαίος στίχος να τον αντικαταστήσει όπως το: "Χοπ-χοπ-χοπ, τρέχα αλογατάκι, πάρε εμένα το παιδάκι στην περήφανή σου ράχη, χοπ-χοπ-χοπ (δις)".
-Μαθαίνεις απέξω κι ανακατωτά όλους τους διαλόγους από συγκεκριμένα επεισόδια της Πέπας Γουρουνίτσας, της Ντόρας της Εξερευνήτριας και του Ζακ και Κουάκ. Και τονίζω το "συγκεκριμένα" γιατί τα πιτσιρίκια κολλάνε με κάποια επεισόδια και βλέπουν τα ίδια ξανά και ξανά. Το καλό είναι ότι ξέρεις τι έχει γίνει και μπορείς να πιάσεις κουβέντα με το Μικρό σε κάποια στιγμή που θέλεις να του αποσπάσεις την προσοχή: Και για πες, τι πήγε να κάνει η Ντόρα και ο Μπουτς στη γέφυρα του Τρολ;". Το κακό είναι πως κάποια στιγμή θα αρχίσουν να βλέπουν κάτι καινούργιο και θα πιαστείς αδιάβαστος/η.
-Είσαι στη δουλειά και συνειδητοποιείς πως το χέρι σου είναι γεμάτο από στάμπες σφραγίδας με γάτες, σκύλους, κάτι περίεργα σαν ποντίκια, κάτι άλλα περίεργα σαν εξωγήινα. Γιατί ή εκείνη την ώρα που ήσουν αφηρημένη ήρθε ο μικρός και σε έκανε γκράφιτι ή σου είπε ο μικρός "να βάλω στην μαμά σφραγίδα;", εσύ συμφώνησες και μετά το ξέχασες. Προσοχή: η λύση με το σάλιο δεν πιάνει, καθότι δεν είμαστε γάτες να πλενόμαστε με την γλώσσα. Αντίθετα, οι στάμπες χαλάνε και απλώς γίνονται θολές μουντζούρες. Νερό και σαπούνι γρήγορα!
-Έχει πάει 9 το βράδυ και νιώθεις πως κάτι σου λείπει... Ναι, βρε το φαγητό που δεν έφαγες όλη μέρα. Είτε γιατί δεν πρόλαβες (ναι, κι εγώ δεν το πίστευα όταν μου το έλεγαν, αλλά συμβαίνει), είτε γιατί είπες: "Σιγά μην φάει όλη αυτή την μερίδα. Όσο αφήσει θα το φάω εγώ", κι εκείνο έγλειψε μέχρι και το πιρούνι. Τα καλά νέα είναι ότι σίγουρα θα χάσεις κανα κιλό και θα λες σε όλους: "ναι μωρέ έχω καλό μεταβολισμό!". Τα κακά νέα είναι ότι κανα δυο παξιμάδια μαζί με μια φέτα τυρί και μια φέτα γαλοπούλα θα γίνουν πολύ συχνά το κύριο γεύμα σου.
-Η προετοιμασία για μια βόλτα, διαρκεί πολύ περισσότερο από την ίδια την βόλτα. Κυρίως γιατί συμβαίνει το εξής: ντύνεις το ένα παιδί και αμέσως πας να ντύσεις το άλλο. Ντύνοντας το δεύτερο, σου ανακοινώνει το πρώτο ότι δεν θέλει αυτή την μπλούζα γιατί ζεσταίνεται/δεν πάει με τα μάτια του/το σφίγγει/είναι πολύ μεγάλη/είναι πολύ μικρή. Έχεις ήδη ντύσει το δεύτερο και πάς να (ξανα)ντύσεις το πρώτο. (ξανα)ντύνεις το πρώτο και έχει χεστεί το δεύτερο. Αλλάζεις το δεύτερο και σου λέει το πρωτό "θέλω κι εγώ τουαλέτα" (γιατί ως γνωστόν το χέσιμο είναι κολλητικό". Τελειώνεις με τις φυσικές ανάγκες, βάζεις παπούτσια στο πρώτο. Πας να βάλεις παπούτσια στο δεύτερο και το πρώτο έχει βγάλει το δεξί γιατί δεν το έδεσες καλά. Δένεις το δεξί του πρώτου και βλέπεις ότι το δεύτερο έχει βγάλει και τα δύο παπούτσια γιατί είναι δέκα μηνών και του αρέσει να τα τρώει. Παίρνεις τα παιδιά και φεύγεις γιατί και το 50% σε ποσοστό παπουτσιών μια χαρά είναι! Σαμπώς θα περπατήσει το μικρό σήμερα;
-Δεν υπάρχει πια "εγώ" υπάρχει μόνο "εμείς". Απαντάς σε πρώτο ενικό μόνο όταν βρίσκεσαι στη δουλειά. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν υπάρχεις σαν μεμονωμένη οντότητα, παρά μόνο ως μια (μικρή) προέκταση των παιδιών σου: "Φάγαμε όλη την κρέμα σήμερα", "κοιμηθήκαμε δυο ώρες το μεσημέρι", "κάναμε δυο φορές κακά" κλπ κλπ. Σε μερικούς ακούγεται υπερβολικό, σε άλλους ενοχλητικό και σε άλλους χαριτωμένο (σοβαρά τώρα;;;;). Σας ορκίζομαι, έχω μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολα τα πράγματα...
Και η λίστα μεγαλώνει συνεχώς. Αν έχετε να προσθέσετε κι εσείς κάτι, παρακαλώ μην διστάσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου