"Τράβα στην κουζίνα σου, που θα μιλήσεις και για μπάλα"

"Τράβα στην κουζίνα σου, που θα μιλήσεις και για μπάλα!", έγραφε ένας έξαλλος (όχι με μένα, με τη ζωή) ακροατής το πρωί. Φυσικά και δεν έδωσα σημασία. Φυσικά και δεν απάντησα. Εγώ κάνω εκπομπή, όχι ψυχοθεραπεία σε όποιον βγάζει τα απωθημένα του από το bulling/ξύλο/χυλόπιτες που έχει φάει στη ζωή του.


Μετά την εκπομπή πήγα σε ένα μαγαζί και αγόρασα μια κατσαρόλα. Περιμένοντας στο ταμείο, την είδα στο χέρι μου και γέλασα ενθυμούμενη την "προτροπή" του τύπου. "Είδες; Τραβάω στην κουζίνα μου τώρα", σκέφτηκα.

Όχι φυσικά γιατί υπάκουσα στην "προσταγή" του, αλλά γιατί θα το έκανα ούτως ή άλλως. Γιατί το κάνω καθημερινά. Γιατί έχω (και) αυτόν τον ρόλο. Της μαμάς δύο μικρών παιδιών και της συζύγου η οποία έχει αναλάβει τη φροντίδα του σπιτιού με όοοοοοοοοο,τι υποχρεώσεις κλείνουν μέσα τους αυτές οι τρεις αθώες λεξούλες.

Όπως (άλλος) καθημερινός μου ρόλος είναι της ραδιοφωνικής παραγωγού σε αθλητικό ραδιόφωνο. Μιας δουλειάς την οποία λατρεύω το ίδιο δυνατά όσο λάτρευα όταν πρωτοξεκίνησα στα 18 μου.

Ναι, ξέρω όλα θα ήταν μια χαρά στην παραπάνω πρόταση, αν έλειπε η λέξη "αθλητικό". Γυναίκα και αθλητική δημοσιογραφία; Έλα μωρέ, σοβαροί να είμαστε!

Αν και μεταξύ μας, δεν είναι γενικά η αθλητική δημοσιογραφία στην οποία (για κάποιους) δεν κολλάει το γυναικείο φύλο, αλλά το ποδόσφαιρο.

Θέλω να πω, αν μιλούσα για τένις (ναι!), βόλεϊ (βεβαίως!), ιππασία (γιατί όχι;), πόλο (άντε, αλλά μέχρι εκεί ε;), δεν θα υπήρχε θέμα. Αλλά για ποδόσφαιρο; Αν είναι δυνατόν.

Και πάντα το είχα απορία: Δηλαδή γιατί όχι ποδόσφαιρο; Τι το δύσκολο, απρόσιτο, ακατανόητο έχει το ποδόσφαιρο εξαιτίας του οποίου οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να μιλάνε γι'αυτό; Είναι εφάμιλλο της πυρηνικής φυσικής; Κι αν είναι έτσι, δυσπρόσιτο στην αφομοίωση του νοήματός του, οι άνδρες πώς (θεωρούν ότι είναι οι μόνοι που) το καταλαβαίνουν;

Εξ όσων γνωρίζω, δεν λείπει από τις γυναίκες κανένα ένζυμο που να τις καθιστά ανίκανες να δουν, σχολιάσουν και έχουν άποψη πάνω σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Κανένα όμως!

Και απ' όσα έχω καταλάβει στα 20 και κάτι ψιλά χρόνια που ασχολούμαι με το άθλημα, το μόνο που χρειάζεται για να το κατανοήσεις είναι κεφάλι. Το πάνω. Αυτό με τα μάτια, τα αυτιά και το μυαλό. Το τελευταίο δεν συναντάται παντού, αλλά και 2 στα 3 δεν είναι κακό ποσοστό, κάτι σου μένει.

Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από ό,τι έχει ο καθένας, έχω γνωρίσει "συναδέλφους" οι οποίοι δεν ξέρουν ούτε τη μισή μπάλα από πολλές γυναίκες (μεταξύ αυτών και η αφεντιά μου, sorry). Αλλά για εκείνους είναι οκ, να έχουν έναν γνωστό-φίλο-κονέ που τους εξασφαλίζει μια καλή θέση και έναν τετραψήφιο μισθό. Για τις γυναίκες, ισχύουν άλλες θεωρίες.

Ευτυχώς, δεν είναι πάντα έτσι. Δυστυχώς, είναι συνήθως έτσι.

Καλήμερα και καλή τύχη