Τελικά, τα ήσυχα παιδιά είναι πιο ενοχλητικά;

Δευτέρα πρωί, η πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη και η πρώτη Δευτέρα που με επιστρέφει στις προπονήσεις του ΑΟ Κάλλιστος.

Φτάνοντας, με περιμένει με ανοιχτές αγκάλες η (συναθλήτρια-συνάδελφος-συναγωνίστρια και όλα τα συν γενικώς) Λίλα* και αφού χαιρετιόμαστε και αλληλοευχόμαστε καλή σεζόν, καλή αρχή, καλά κρασιά, μου λέει με συνωμοτικότατο ύφος ψιθυριστά: "Ρε συ, κοίτα αυτό το πιτσιρίκι. Είναι τόση ώρα εδώ και δεν το έχει κουνήσει ρούπι!".



Πράγματι, ένα ξανθό αγοράκι κάθεται στον πάγκο και απλώς... Κάθεται! Εννοείται πως αμέσως αρχίσαμε τις υποθέσεις για το τι δεν θα είχαν αφήσει όρθιο τα δικά μας αγγελούδια. Εγώ φανταζόμουν τη Διοχάντη σκαρφαλωμένη στα κάγκελα, τον Ανδρέα να βρίσκεται μεταξύ κωπηλατικού, μπασκέτας και ποδηλάτου ενώ η Λίλα μου περιέγραφε πώς ο γιος της ανέβαινε πάνω της την ώρα που εκείνη έκανε (πως έκανε) κοιλιακούς την τελευταία φορά που τον είχε πάρει μαζί της.

Το ίδιο σκηνικό (το πιτσιρίκι ακούνητο/αμίλητο στον πάγκο, εμείς να το κοιτάμε και να σταυροκοπιόμαστε) συνεχίστηκε καθ' όλη την διάρκεια της προπόνησής μας.

Χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί μεταξύ μας, άρχισε μια προσπάθεια από μέρους μας να το "χαλάσουμε", αρχίζοντας τα "Θέλεις να παίξεις με αυτή την μεγάλη μπάλα; Θέλεις να ανέβεις σε αυτόν τον ωραίο κύβο; Θέλεις να κάνεις κάτι -όχι τόσο ήσυχο τέλος πάντων-; Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, κι αν σου πουν τίποτα, θα πεις με αφήνουν η Μαρία και η Λίλα, εντάξει;"

Η προσπάθειά μας στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία, καθώς το πιτσιρίκι, δεν ενέδωσε σε καμία από τις δελεαστικές προτάσεις μας. Ο θείος του, που τον είχε φέρει εκεί, μας εξήγησε ότι δεν είναι πάντα έτσι κι ότι απλώς ντρεπόταν πολύ. Μα, μιάμιση ώρα ντρεπόταν;; Δεν μπορούσα να το δεχθώ, αλλά μάλλον εκείνος (το) ξέρει καλύτερα.

Στο δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν γιατί μας φαινόταν τόσο περίεργο αυτό το σκηνικό: "Τι γίνεται τώρα; Λέμε συνεχώς στα παιδιά μας να κάτσουν για λίγο ήσυχα και μόλις βρήκαμε ένα παιδί που όντως το κάνει, πάμε να το "χαλάσουμε"; Ναι, αυτό προσπαθούσαμε να κάνουμε. Γιατί όμως; Η εξήγηση είναι απλή:

-Γιατί (όσο και αν κάποιες φορές μας κουράζει) είναι φυσιολογικό για ένα πιτσιρίκι να είναι ζωηρό, περίεργο, εξερευνητικό, αεικίνητο, γεμάτο ενέργεια και όρεξη. Και γιατί όσες φορές έχω δει τα δικά μου παιδιά ήσυχα για πολλή ώρα, κάτι -όχι καλό- έχει συμβεί.

(Προσοχή: δεν μιλάω για παιδιά χωρίς όρια, που πιστεύουν ότι όλα τους ανήκουν και δεν έχουν να δώσουν λογαριασμό σε κανένα. Δεν θα πω κακομαθημένα, γιατί κακομαθημένοι είναι κατά κύριο λόγο οι γονείς που πιστεύουν ότι τα παιδιά τους μπορούν να κάνουν ό,τι τους έρθει στο κεφάλι, όποτε τους έρθει.)

Ας το παραδεχθούμε λοιπόν ότι θέλουμε τα παιδιά (μας) να συμπεριφέρονται ως παιδιά. Να ακούγονται, να φαίνονται, να ρωτάνε, να γελάνε, να πέφτουν, να κλαίνε, να ξανασηκώνονται, να ξαναγελάνε, να τρέχουν, να, να, να...

(σ.σ. Να κρατήσω αυτό το κείμενο για εκείνες τις ημέρες που θα ακούσω τον εαυτό μου να τους λέει: "Μα, δεν μπορείτε να καθήσετε για λίγο ήσυχοι;" Η απάντηση είναι: ευτυχώς όχι ακόμα.)
 

*Ναι, η γνωστή Λίλα Κουντουριώτη, παρουσιάστρια αθλητικών εκπομπών στη Novasports.