Ξυπνάς Σάββατο πρωί στις 12 -ναι, για σένα που δεν έχεις παιδιά το 12 είναι πρωί, λογικό- και βλέπεις στα stories μου να έχω ήδη στρώσει σε ένα ταψί μια αράδα μπισκότα για ψήσιμο.
Μπορεί να περάσουν από τον νου σου, χαρούμενες φωνούλες "η μανούλα φτιάχνει μπισκοτάκια!", ποδοβολητά στο σαλόνι και χαχανητά, τον μπαμπά να κοιτάζει τα παιδιά ήρεμος και χαμογελαστός με μία κούπα καφέ στο χέρι και γενικά κάτι σαν διαφήμιση γάλακτος και οδοντόκρεμας μαζί, χωρίς το λαμπραντόρ.
Και μπορεί να σκεφτείς "τι ωραία...".
Άκου τώρα τι προηγήθηκε του post:
Προσπαθώ να φτιάξω τα μπισκότα έχοντας ως φυσικό εμπόδιο μες τα πόδια μου το 4χρονο σπλάχνο μου. Ναι, ωραίο είναι να σε παρακολουθεί το παιδάκι σου αλλά το να ρίχνεις το αλεύρι στο μίξερ και συγχρόνως να βγάζεις τα χέρια του από αυτό γιατί "ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΩ!!!" είναι μια πρόκληση που στο Master Chef ούτε καν τολμούν να σκεφτούν.
Η ζυμή -για ποιον λόγο μη με ρωτάτε δεν έχω ιδέα- αντί να στροφογυρίζει στον κάδο, άρχισε να τυλίγεται και να ανεβαίνει στο σύρμα του μηχανήματος. Σταματάω το μίξερ και βγάζω το μείγμα για να το ζυμώσω στον πάγκο. Τα χέρια μου είναι γεμάτα ζύμες, η Διοχάντη συνεχίζει απτόητη "τώρα θα φάω; λίγο! Λίγο! Λίγο! Έλαααααααα", το ακούει ο Ανδρέας, έρχεται στην κουζίνα "τι φτιάχνεις; θέλω!" και ορμάει κι αυτός προς τη ζύμη.
Βάζω φωνή "κάτω τα χέρια από το ΖΥΜΑΡΙ!", αρχίζουν την κλάψα αμφότερα "πεινάμεεεεεε" (πριν μισή ώρα είχαν φάει πρωινό ξενοδοχειακού μπουφέ...), "πάρτε μια μπανάνα" λέω και πιστεύω ότι έσωσα την κατάσταση.
-Έχει μόνο μία, ΑΝΔΡΕΑ ΑΣΤΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΝ! (Όχι δεν την έσωσα...).
Έρχεται ο πατέρας σαν από μηχανής θεός και βγάζει άλλη μία μπανάνα από το ψυγείο.
Ησυχάζω για 2 λεπτά και φέρνω το ζυμάρι στα ίσα του. Μετά από δύο λεπτά, ο Ανδρέας παίζει μπάσκετ με τον πατερά του στο σαλόνι. Τον ακούω να βάζει τα κλάματα γιατί έφαγε τρία τρίποντα στη σειρά. Επανεμφάνιση Διοχάντης στην κουζίνα: "Να σε βοηθήσω;", πριν απαντήσω, παίρνει καρέκλα και τη φέρνει δίπλα μου. "Εγώ θα σου δίνω τα μπισκότα και θα τα βάζεις στο ταψί για να τα ψήσουμε, ναι;".
Στο σύντομο αυτό συμβόλαιο συνεργασίας, δεν είδα τα ψιλά γράμματα που έλεγαν πως "Η Διοχάντη δικαιούται τουλάχιστον δύο κομματιών σοκολάτας από κάθε μπισκότο", με αποτέλεσμα στη διαδρομή χέρι-ταψί, να μετράμε κάποιες απώλειες...
Τι λέγαμε; Α ναι! Ωραία μπισκοτάκια!
Like.
(Φυσικά, όλων αυτών είχε προηγηθεί ξύπνημα από τις 7.30, γιατί προφανώς ο αγώνας που δίνουμε τις καθημερινές να ξυπνήσουν νωρίς, αποδίδει τα σαββατοκύριακα. Περίπου 1 ώρα πάλης, τραμπολίνου, τσακωμών, κυνηγητού πάνω και γύρω από το κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά, οι οποίοι κάθονται ανήμποροι και θαυμάζουν τα παιδιά τους που μπορούν και τα κάνουν όλα αυτά χωρίς σταγόνα καφεΐνης...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου