Καλοκαίρι 2018: Τι (δεν) θα μου λείψει

Αυτό που φεύγουμε από το σπίτι μας το καλοκαίρι για κάποιες ημέρες μαζί με τα παιδιά, πάμε σε ένα (συνήθως) παραθαλάσσιο μέρος και μετά γυρνάμε σπίτι, το κάναμε και φέτος.

Κάποιοι όλο το παραπάνω το ονομάζουν "διακοπές", αλλά προφανώς το λένε έτσι εκείνοι που είτε δεν έχουν παιδιά, είτε έχουν, αλλά δεν έχουν περάσει την εν λόγω διαδικασία μαζί τους. 

Διότι, μεταξύ μας τώρα, οι διακοπές είναι: άραγμα στην ξαπλώστρα μέχρι να δύσει ο ήλιος, φαγητό όποτε βολέψει, ύπνος μέχρι να βαρεθούμε και -γιατί όχι;- κανά χαλαρό ποτάκι το βράδυ. Ή τουλάχιστον έτσι τις ξέραμε στην Α.Π. (άνευ παιδιών) εποχή και ίσως τις ξαναβρούμε σε μερικά χρόνια. 

Τώρα λοιπόν, θα πρέπει να επινοηθεί μια νέα ορολογία γι' αυτή την διαδικασία στην οποία μπαίνουν οι μαμάδες και οι μπαμπάδες αυτού του κόσμου. Ξέρω 'γω; Ας το πούμε... Μπιρμπιρίδα, τσοκίτσα, βερεμέδες. Ναι, όλες αυτές είναι λέξεις που δεν υπάρχουν. Όπως άλλωστε και οι "διακοπές με τα παιδιά". 

Από την δική μας φετινή μπιρμπιρίδα λοιπόν, έφτιαξα μια λίστα με αυτά που θα θυμάμαι με πολλή νοσταλγία και αγάπη αλλά και με εκείνα που δεν θα ήθελα να ξανασυναντήσω στην επόμενη (μπιρμπιρίδα).
Θα μου λείψει η καλημέρα τους: δύο φάτσες με ανακατωμένα μαλλιά και μισάνοιχτο μάτι, τρύπωναν κάθε πρωί στο δωμάτιό μας και ανέβαιναν στο κρεβάτι για να τους ξύσουμε την πλάτη και να χουζουρέψουν.
Δεν θα λείψει αυτό που ακολουθούσε 15 λεπτά αργότερα: "κάνε πιο πέρα", "με στρίμωξες", "μη με κλωτσάς!", "μαμά, ο Ανδρέας μου τραβάει τα μαλλιά", "μαμά, η Διοχάντη με βαράει", "αααααααα!!!", "Ελααααααααα άσε μεεεεεεεε!", και άλλα τέτοια όμορφα #not.

Θα μου λείψει η λαχτάρα τους για το νερό: ατελείωτες βουτιές, μακροβούτια, "μαμά, ένα ψάρι, θα το πιάσω!", οι αγώνες ταχύτητας με τον Ανδρέα, η κατακόρυφος που έμαθα να κάνω στην Διοχάντη, τα κοχύλια που μαζέψαμε, οι πέτρες που πετάξαμε στη θάλασσα, οι εξερευνήσεις μας στα βράχια.
Δεν θα μου λείψει η άμμος: σίγουρα δεν θα μου λείψει αφού μάλλον θα την βρίσκουμε σε διάφορα πράγματά μας μέχρι τα Χριστούγεννα.

 

Θα μου λείψει ο ενθουσιασμός τους στις νέες εμπειρίες: έκαναν sup, "οδήγησαν" φουσκωτό, έμαθαν ρακέτες, πειραματίστηκαν με μάσκα και αναπνευστήρα. 
Δεν θα μου λείψουν: όλες οι φορές που κυνήγησα το μπαλάκι. 

Θα μου λείψουν οι στιγμές που καθόντουσαν στην παραλία: έσκαβαν, έχτιζαν και μας ξεχνούσαν. Ειδικά δε, όταν έπαιζαν με τα ξαδέρφια τους ή με φίλους, ήταν απολαυστικά χαλαρωτικό να τα χαζεύω.
Δεν θα μου λείψουν οι ατάκες που άκουγα ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μετά την θάλασσα: "πάλι θα κάνουμε μπάνιο;", "μα, κάναμε χθες;", "τί;! θα λoυστούμε κιόλας;", "γιατί;;; να ρίξουμε μόνο νεράκι;".

Θα μου λείψει η ιεροτελεστία του παγωτού: κάθε απόγευμα το πρόγραμμα έλεγε "παγωτό" (btw, αν βρεθείτε στη Νάουσα της Πάρου, το Nonna έχει το καλύτερο του νησιού). Και φυσικά ο Ανδρέας που το τρώει σχεδόν τόσο γρήγορα όσο ο μπαμπάς του, προλάβαινε να "κλέψει" και λίγο από το δικό μου με την ατάκα "Για να δω, η σοκολάτα σου είναι τόσο ωραία, όσο η δική μου;".
Δεν θα μου λείψει η γκρίνια τους: μέχρι να φτάσουμε στο παγωτατζίδικο.

Θα μου λείψει η ξεγνοιασιά του "τί θα φάμε σήμερα;": Κάτι η γιαγιά που μας φρόντιζε καλύτερα και από το πιο φημισμένο εστιατόριο, κάτι οι προσεκτικά επιλεγμένες ταβέρνες για τις φορές που η γιαγιά είχε... ρεπό, αν μη τι άλλο, φάγαμε καλά! Τα μικρά ακόμα καλύτερα δε, μιας και είχαν την "πολυτέλεια" να διαλέγουν πολύ συχνά το μενού τους. 
Δεν θα μου λείψει, εκείνη η παραθαλάσσια ταβέρνα στα Νέα Στύρα: στην οποία έφαγα το πιο αποτυχημένο ριζότο με σουπιές στην ιστορία της κατσαρόλας. 

Θα μου λείψει: το γεγονός ότι ήμασταν 24 ώρες το 24ωρο μαζί. Αγκαλιές, φωνές, φιλιά, σφαλιάρες, βόλτες, γκρίνια, γέλια, μαλλιοτράβηγμα, όλα ανακατεμένα.
Δεν θα λείψει: το γεγονός ότι ήμασταν 24 ώρες το 24ωρο μαζί. Ούτως ή άλλως θα τα έχουμε και το χειμώνα όλα αυτά, αλλά σε μικρότερη δόση. 

Και η επιστροφή στη δουλειά δεν είναι και τόσο κακό πράγμα τελικά...