Το κακό το μάτι

O μπαμπάς γράφει:

Πριν από περίπου ένα μήνα, η Μαρία είχε πάει τα μικρά για μπάνιο στη Νέα Μάκρη. Μόλις πέρασε τον Διόνυσο και βγήκε στην άλλη μεριά της Πεντέλης, βρήκε μπροστά της μια -ευτυχώς μικρή- φωτιά σχεδόν πάνω στον δρόμο η οποία μόλις είχε ξεκινήσει. Έκλεισε το παράθυρο, την προσπέρασε γρήγορα και πριν απαντήσει στα αποσβολωμένα παιδιά μας "Μαμά, γιατί έχει φωτιά εδώ;" κάλεσε την Πυροσβεστική. Μέχρι να κατέβει τον δρόμο είχαν περάσει ήδη 7-8 πυροσβεστικά οχήματα που πρόλαβαν το κακό. Ακόμα δεν έχει ξεχάσει την τρομάρα που πήρε και αυτό το "αν είχε επεκταθεί λίγο παραπάνω δεν θα είχα από που να φύγω στους γκρεμούς" δεν έχει βγει ακόμα από το μυαλό της.Προχθές Κυριακή, γύρω στις 7.30, αποβιβαζόμασταν στο λιμάνι της Ραφήνας από το καράβι που μας έφερνε από το Μαρμάρι. Φυσούσε νοτιάς, όχι τίποτα τρελό, λίγος κόσμος εκείνη την ώρα, αφού ο χαμός με την επιστροφή του σαββατοκύριακου κορυφώνεται γύρω στις 9-10μμ, βγήκαμε γρήγορα από το λιμάνι, το ίδιο γρήγορα φτάσαμε στο φανάρι της Μαραθώνος. Από εκεί και ως την είσοδο της Αττικής οδού η κίνηση ήταν αυξημένη.

Πολλοί επέστρεφαν από το κυριακάτικο μπάνιο τους, από την παραλία, το εξοχικό, την ταβέρνα στη Νέα Μάκρη, τη Ραφήνα, το Μάτι… Πολλά από αυτά που 24 ώρες μετά έπαψαν να υπάρχουν. Κάηκαν. Χάθηκαν, μαζί με όσους έμειναν πίσω. Τους “τυχερούς”, που η Δευτέρα θα τους έβρισκε μέσα στο δάσος, δίπλα στη θάλασσα, να συνεχίζουν τις διακοπές τους…

Απεχθάνομαι τις πιθανολογικές κρίσεις, αλλά με όσα είδαμε, είναι βέβαιο πως αν το κακό είχε συμβεί μια τέτοια Κυριακή, και όχι απόγευμα Δευτέρας, θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Έχει σημασία για όσους χάθηκαν; Όχι. Έχει σημασία όμως να μάθουμε -επιτέλους, κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα- τι έγινε και μέσα σε λίγες ώρες μια πυρκαγιά που ξεκίνησε από την κορυφή της Πεντέλης, έφτασε να καίει ανθρώπους μέσα στη θάλασσα.

Να μάθουμε πώς και από πού/τι/ποιον ξεκίνησε η φωτιά. Ήταν ατύχημα, που οφειλόταν στην υπερβολική ζέστη; “Έσκασε”, όπως κάθε φορά φημολογείται αλλά ουδέποτε σχεδόν επιβεβαιώνεται “επίσημα”, κάποιος μετασχηματιστής της ΔΕΗ; (το ζήσαμε λίγες μέρες πριν στο Κρυονέρι και τα κάναμε πάνω μας, όταν η νύχτα έγινε μέρα…).

Ήταν έργο εμπρηστών; Ή μήπως κάποιου βλαμμένου, που θυμήθηκε να κάψει ξερά χόρτα/σκουπίδια κλπ σε μέρα που ο άνεμος ήταν γνωστό ότι θα λυσσομανούσε.

Να μάθουμε, ρε παιδί μου, τι έφταιξε από την αρχή έως το τέλος. Να γίνουν ερωτήσεις, να δοθούν απαντήσεις, να μην πνιγεί -και αυτή τη φορά- η αλήθεια στο πέρασμα του χρόνου και από κάθε είδους σκοπιμότητες…

Όλος αυτός ο πόνος κρύβει ένα τεράστιο “ΓΙΑΤΙ;”. Και ζητεί απαντήσεις συγκεκριμένες. Με όνομα, διεύθυνση και επώνυμο, που λένε. Όχι γενικούρες περί καταπάτησης δασών, ισχυρών ανέμων, κλπ κλπ. Συγκεκριμένα, τι έγινε, τι δεν έγινε, ποιος έκανε τι και ποιος δεν έκανε αυτά που όφειλε να κάνει. 
Γιατί; Οφείλουμε να απαντήσουμε. Να απαιτήσουμε. Χρέος στη μνήμη των νεκρών, αλλά και στην τύχη των ζωντανών. Της Κυριακής, της Δευτέρας, της κάθε μέρας και κάθε φοράς που νιώθουμε ότι δεν ήταν η ώρα μας.

Και είναι τόσες αυτές οι φορές, που μοιάζει αδιανόητο πώς τόσο γρήγορα τις ξεχνάμε. Είναι πολλές οι στιγμές που στο τσακ δεν μας συνέβη αυτό που “δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα”: στον δρόμο, στο δάσος, στο τιμόνι (αχ…), στη δουλειά, στο παιχνίδι, παντού. Μια κίνηση παράλογη, τρελή, που θέτει χωρίς λόγο σε κίνδυνο όχι μόνο εμάς τους ίδιους αλλά και αρκετούς τρίτους. Μια ενέργεια “έτσι, επειδή μας γούσταρε”.

Και αν κάποτε κακό βρει εμάς ή κάποιον γνωστό μας, στην κακιά στιγμή και την κακή τύχη το αποδίδουμε. Στο κακό το μάτι (…). Ποτέ στον άνθρωπο.
Μεταφυσικό. Όχι λογικό. “Σοφό”, αν το σκεφτείς. Και “δίκαιο”. Αφού από καλή τύχη ζούμε, από κακή τύχη πεθαίνουμε. Βολικό. Το μόνο πρόβλημα είναι πως τούτη η χώρα έχει ακόμη πολλά να κάψει. Να μην είναι το σημερινό “ΓΙΑΤΙ;” μέσα σε αυτά.