Οικογενειακό Διπλό: Να προσέχετε τα μικρά, ρίχνουν μεγάλες τάπες.

Ο Ανδρέας όχι μόνο έχει μπει στο τριπάκι του ποδοσφαίρου για τα καλά, αλλά σε οποιονδήποτε αγώνα και αν παρακολουθεί, θέλει να παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου προκειμένου (προφανώς) να έχει και περισσότερο ενδιαφέρον.

Μετά από πολλές ερωτήσεις “μαμά, εσύ είσαι με την τάδε ή με τη δείνα ομάδα”, έχει ψιλοκαταλάβει τα βασικά, ότι πχ. η μαμά δεν είναι ποτέ με τον Ολυμπιακό, η μαμά κάποιες φορές θα είναι με τον Παναθηναϊκό και άλλες με τον Παναιτωλικό, γιατί έχει προπονητή που έπαιζε με την ΑΕΚ.

Οι ερωτήσεις όμως αφορούν και ξένες ομάδες: “Μαμά παίζει Λεβερκούζεν-Λειψία, με ποιον είσαι;”, “Μαμά έχει αγώνα Μπενεβέντο-Αταλάντα, ποιον υποσστηρίζεις;”. Αυτά ήταν τα εύκολα, μιας και απαντούσα ελαφρά τη καρδία και διάλεγα μία στην τύχη. Ώσπου ήρθε η τύχη (ή μάλλον ο Ανδρέας) να μου παίξει ένα πονηρό παιχνίδι.
“Μαμά την Κυριακή παίζει Μπαρτσελόνα-Ατλέτικο Μαδρίτης, με ποιον είσαι;” -Με την Μπαρτσελόνα. “Η Ατλέτικο είναι στη Μαδρίτη, όπως η Ρεάλ;”, -Ναι. “Όταν παίζει η Ρεάλ με την Ατλέτικο, με ποιον είσαι;”, -Με την Ατλέτικο. “Όταν παίζει η Ρεάλ με την Μάντσεστερ Σίτι, με ποιον είσαι;” -Με τη Σίτι, γενικά δεν είμαι ποτέ με την Ρεάλ Μαδρίτης Ανδρέα μου. Ποτέ. “Όταν παίζει η Ρεάλ Μαδρίτης με τον Ολυμπιακό, με ποιον είσαι;”
Γυρνάω στον Στέλιο, o οποίος έχει μείνει να με κοιτάζει με ύφος “πάρε την τάπα σου από τον μικρό” και χαμογελάω αναγνωρίζοντας την ήττα μου. “Ε.... ναι, όταν παίζει με τον Ολυμπιακό είμαι με τη Ρεάλ”.
Με το χαμόγελο της απόλυτης επιτυχίας, ο Ανδρέας ξεστομίζει ένα γεμάτο ικανοποίηση “Το ξερα!” και αποχωρεί θριαμβευτικά...