22.2.18

Πονάνε ωρέ οι μαμάδες;;;



Το μεγάλωμα των παιδιών σε (αναγκάζει να) μαθαίνεις όλο και περισσότερα πράγματα (για) τον εαυτό σου. Και δεν θα μιλήσω για την ατέρμονη, ανιδιοτελή, μοναδική αγάπη που έχεις για τα βλαστάρια σου που σε μεταμορφώνουν σε έναν φύλακα άγγελο, σε έναν άγρυπνο (αυτό πάλι;) φρουρό κλπ. κλπ. Όχι, κανένα σε τέτοιο ροζ/γαλάζιο κλισέ δεν αναφέρεται αυτό το ποστ.

Το κείμενο αφορά την σκληρή, αιματηρή (κυριολεκτικά), κοφτερή (ακόμα πιο κυριολεκτικά!) πραγματικότητα με τα παιδιά που σε τρανφορμάρει σε ένα υβρίδιο ράμπο/εξολοθρευτή/πεζοναύτη.
Δεν είναι μία, δεν είναι δύο, είναι πολλές περισσότερες οι φορές που εκεί στα ξαφνικά ανακαλύπτω ότι έχω κόψει το δάχτυλό μου, έχω σκίσει το μπράτσο μου ή έχω περάσει χαρακιά πειρατή στο πόδι μου και η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι: «πότε έγινε αυτό;».

Και μετά θυμάμαι ότι την ώρα που έκοβα τα καρότα αποφάσισαν τα Μικρά να με κάνουν στύλο ώστε να τρέχουν γύρω γύρω (μου), ότι βρισκόμενη στην κρεβατοκάμαρα ακούστηκε από το σαλόνι ένα: «Μαμάαααααα, η Διοχάντη έμπλεξε πάλι τις ρόδες του τρένου στα μαλλιά μουουουουουουου» και τρέχοντας βρήκα στο κάγκελο της σκάλας και ότι την στιγμή που πήγα να βάλω πλυντήριο, ένας θόρυβος που θα έκανε την έκρηξη του Βεζούβιου να μοιάζει με τραγούδι του Χατζηγιάννη ήρθε από το δωμάτιο της Μικρής. Μέχρι να φτάσω εκεί πέρασα το πόδι μου από το χαμηλό τραπεζάκι (πόνεσα ή μου φαίνεται; Μπα, μάλλον μου φαίνεται) αλλά ευτυχώς ήταν μόνο τα 384 τουβλάκια που είχε βάλει το ένα πάνω στο άλλο –στο πιο ψηλό έπιπλο που έφτανε!

Ναι, η αλήθεια είναι ότι πάμπολλες φορές έχω τραυματιστεί χωρίς να το καταλάβω και το έχω αντιληφθεί ώρα μετά, και αφού το αίμα έχει φτιάξει το δικό του ρυάκι.

Και εντάξει, πες ότι με το κομμένο δάχτυλο, υπάρχει η εύκολη λύση του βρικόλακα. Ξέρεις, το βάζεις στο στόμα και πίνεις το αίμα σου μέχρι να σταματήσει να τρέχει (ναι, πες μου ότι μόνο εγώ το κάνω!). Δεν γίνεται όμως να εφαρμόζω την ίδια τακτική με όλα τα σημεία του σώματός μου. Άσε δε, που και η μέθοδος του βαμπίρ δεν είναι πάντα αποτελεσματική. Μάλιστα, μια μέρα που ζωγράφιζα με τον Μικρό μου έκανε παρατήρηση: «Βρε μαμά, εδώ γιατί ζωγράφισες με κόκκινο το χορτάρι;;;». Τι να του έλεγα; Ότι το χώμα βάφτηκε κόκκινο;

Επίσης το πρόβλημά μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερο διότι θα πρέπει να παραδεχθώ ότι με εκείνες τις μαμάδες που έχουν ανά πάσα ώρα και στιγμή στην διάθεσή τους γάζες, βαμβάκια, αντισηπτικά, τραυμαπλάστ, οξυζενέ, μπουκάλες οξυγόνου και εξοπλισμό για μία απλή επέμβαση μηνίσκου, καμία σχέση δεν έχω! Δεν ξέρω, μπορεί να λείπει κάποιο ένζυμο από το οργανισμό μου που δεν μου επιτρέπει να οργανώσω ένα κουτί πρώτων βοηθειών της προκοπής. Πάντα, μα πάντα, κάτι θα μου λείπει.

Ευτυχώς που έχω τα παιδάκια μου τα οποία βρίσκουν την τέλεια ευκαιρία να παίξουμε "νοσοκομείο" όπου με "εξετάζουν", με περιποιούνται και με φροντίζουν με τον καλύτερο τρόπο. Και στο τέλος, μου βάζουν και τραυμαπλάστ με την Μίνι Μάους!

(Καραμέλα δεν παίρνω γιατί τις τρώνε εκείνα)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου