Τρίτη και 13: η σχιζοφρενής μάνα με το ψαλίδι

Η Διοχάντη έχει υιοθετήσει τελευταία μια περίεργη συνήθεια. Να χώνει το αυτί του αγαπημένου της λούτρινου προβάτου στη μύτη και να το μυρίζει! Κι όταν λέω να το μυρίζει, εννοώ να το μυρίζει με μανία! Μάλιστα, το εν λόγω αυτί έχει φθαρεί τόσο και έχει αποκτήσει μία πολύ μεγάλη τρύπα.


Επίσης εδώ και αρκετές ημέρες είχε έναν επίμονο βήχα και έναν περίεργο θόρυβο που έβγαινε από τη μύτη της και μας έκανε να υποψιαζόμαστε ότι δεν είναι κρύωμα.

Την υποψία μάς επιβεβαίωσε η ΩΡΛά μας, την περασμένη Δευτέρα. Δεν είναι κρύωμα και κατά πάσα πιθανότητα το αυτί του προβάτου -ή "κουν-κουν" όπως το βάφτισε η ιδιοκτήτριά του- αποσυντίθεται με αποτέλεσμα οι ίνες του να εισχωρούν στη μύτη της και να της έχουν δημιουργήσει μία είδους αλλεργία.

Η ετυμηγορία της υπήρξε αμείλικτη: "Να απομακρυνθεί το πρόβατο! Θα ακολουθήσετε αγωγή για μία εβδομάδα και μετά την επανεξέταση θα δούμε αν όντως ευθύνεται αυτό". Γυρίσαμε αργά το απόγευμα σπίτι έχοντας ήδη συμφωνήσει με τον Πατέρα πως ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν την επόμενη μέρα.

Στην αρχή, είπαμε να το πάμε τελείως μαφιόζικα το πράγμα: θα γύριζε η Διοχάντη την επόμενη μέρα από τον παιδικό σταθμό και το "κουν-κουν" θα είχε εξαφανιστεί! Χωρίς ίχνη, χωρίς σημάδια, χωρίς τίποτα (έχω δει "Nονό" εγώ και ξέρω). Απλή, ανεξήγητη εξαφάνιση. Αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να της 'ξηγηθούμε έτσι ύπουλα.

Οπότε μου ήρθε το Plan B. "Θα του κόψω τα αυτιά", είπα στον Πατέρα, "άλλωστε αυτά κάνουν όλη τη ζημιά". Η ιδέα μου δεν τον βρήκε σύμφωνο, αλλά επειδή δεν μπορούσε να βγάλει άκρη μαζί μου, με άφησε να το κάνω.

Χθες Τρίτη (και 13), όλα ήταν σχεδιασμένα: γύρισα σπίτι νωρίτερα από εκείνη, πήρα το "κουν-κουν" και με προσεκτικές, χειρουργικές κινήσεις που θα ζήλευαν κορυφαίοι διαιτητές της Super League, όχι μόνο του έκοψα τα αυτιά αλλά έραψα και τις τομές (έχω δει εγώ Grey's Anatomy και ξέρω). Το άφησα εκεί που το βρήκα, πέταξα τα αυτιά στα σκουπίδια, πέταξα τα σκουπίδια στον κάδο (έγω δει εγώ CSI και ξέρω) και ετοίμασα τη τσάντα για το κολυμβητήριό τους όπως θα έκανα κάθε τέτοια συνηθισμένη μέρα.

Γυρίσαμε από την πισίνα, η μικρή ακόμα δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα. Την έκανα μπάνιο, έβαλε πιτζάμες και κάθισε για το καθιερωμένο "πριν τον ύπνο" 30λεπτο στο Ipad. Η τέλεια ευκαιρία να κάνω κι εγώ ένα ντους νωρίς. Αλλά...

Με το που στρίβω, ακούω κλάματα και κάτι σαν "Τα ατάκια τουουουυουου, τα ατάκια τουουουουουου". Ο -εγώ δεν ξέρω τίποτα για το έγκλημα- Πατέρας με ρωτάει, τάχα μου αδιάφορος: "Μαμά, που πήγαν τα αυτιά του "κουν-κουν";
-Που να ξέρω εγώ; φωνάζω από το άλλο δωμάτιο, χωρίς να πείσω κανέναν. Τα κλάματα της Διοχάντης όλο και δυνάμωναν.

Εννοείται χωρίς να προλάβω να κάνω ντους, γυρνάω στο σαλόνι και την βλέπω να κλαίει απαρηγόρητη.
-Τι έπαθες αγάπη μου; τη ρωτάω.
-Τα ατάαααααααααακια τουουουουυ!!!" φωνάζει και μου δείχνει με απελπισία το καραφλό από αυτιά πρόβατο.
-Έφυγαν τα αυτάκια του;
-Ναιαιαιαιαιαιαι! (εν μέσω δακρύβρεχτης καταιγίδας)
-Ε, δεν πειράζει καρδούλα μου.
-ΠΕΙΡΑΖΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙΕΙ!!! (πρέπει να μας άκουσαν μέχρι την Άνοιξη τουλάχιστον)

Είπα να το παίξω ψύχραιμη, μήπως την ψαρώσω και με ακολουθήσει, αλλά τίποτα. Τα δάκρυα δεν είχαν τελειωμό, η φωνή της όλο και δυνάμωνε ενώ τίποτα δεν φαινόταν ικανό να την παρηγορήσει.

Το τι βλακεία σκέφτηκα για να την ηρεμήσω, δεν μπορείτε να φανταστείτε. Δοκίμασα να της πλασάρω διάφορα σενάρια: Από το ότι μάλλον τα έχασε (γιατί δηλαδή; εσάς δεν σας έχει τύχει να χάσετε τα αυτιά σας;), ότι ίσως κουρεύτηκε (σοβαρά τώρα!;), μέχρι ότι ήταν άρρωστα και τα έκοψε ο γιατρός (γιατί είναι πάντα πιο εύκολο να ρίχνεις το φταίξιμο σε κάποιον άλλον). Τίποτα δεν την έπειθε.

-Θέλεις να πάμε να πάρουμε άλλο;
-ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ, ΑΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ.
-Καλά μωρό μου, αυτό. Να πάμε αύριο να του πάρουμε καινούργια αυτάκια;
-Ε; Ναι... (σαν να ηρέμησε). Ένα κόκκινο και ένα πράσινο...
-Ε μα φυσικά! Αύριο ε; (ξέρετε που πουλάν' αυτιά;)
-Ναι... (το ξαναβλέπει και ξαναβάζει τα κλάματα), ΤΑ ΑΤΑΚΙΑΑΑΑΑΑΑΑ ΤΟΥ.
-Α! Κοίτα Διοχάντη! Το Ipad! Θες να δεις Πιτζαμοήρωες;!
-Ναι! (Αφήνει το "κουν-κουν" δίπλα της και πιάνει το Ipad)

Δεν ξέρω ποιος θεός-προστάτης των λούτρινων παρενέβη, αλλά μετά από αυτό, όχι μόνο έκανα ήσυχη μπάνιο, αλλά δεν είχαμε κανένα άλλο θερμό επεισόδιο και όλοι κοιμηθήκαμε ήσυχοι.

Όμως σήμερα το πρωί, ο Πατέρας με ενημέρωσε πως η Μικρή αφού ξεπέρασε το σοκ της απώλειας των αυτιών, άρχισε να χώνει το πρόσωπό της σε ολόκληρο το πρόβατο!

Μεταξύ μας, βλέπω το λούτρινο αμνοερίφιο να χάνεται μυστηριωδώς και να έχουμε σύντομα sequel του θρίλερ (έχω δει εγώ "Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες" και ξέρω)... Μείνετε συντονισμένοι.