Ο μπαμπάς γράφει: Η αγαπημένη 11άδα του γιου μου

Συνέβη λίγο μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων. Ξαφνικά, ίσως πάλι έτσι εμείς να το καταλάβαμε. Ο κανακάρης μας, που τον περασμένο Νοέμβριο έκλεισε τα 5, άρχισε να εκδηλώνει μια μεγάλη προτίμηση προς το ποδόσφαιρο. Και το μπάσκετ. Και το βόλεϊ. Και το water polo. Στα σπορ που παίζονται με μπάλα. Κυρίως όμως στο ποδόσφαιρο.

Λογικό, θα πείτε. Τόση “μπάλα” που έχει ακούσει προτού ακόμη αντικρίσει το φως του μαιευτηρίου, τόση “μπάλα” που έχει δει με τα μάτια της μαμάς και του μπαμπά προτού ανοίξει τα δικά του, πάλι καλά που περίμενε 5 χρόνια για να εκδηλωθεί.

Αυτό δεν αλλάζει την έκπληξή μας. Διότι, για να είμαστε τίμιοι, από την ημέρα που γεννήθηκε ελάχιστα, ελάχιστα όμως, τον έχουμε εκθέσει σε ποδόσφαιρα και άλλα. Κολύμβηση, ναι, και είναι και τρομερός, στίβο, επίσης, αλλά τον βαρέθηκε, λογικό και δεν επιμείναμε, αλλά μπάλες κλπ προτιμούσαμε να χάνουμε ολόκληρους αγώνες παρά να τον βάζουμε να βλέπει μαζί μας, αντί για τα αγαπημένα του “Ζακ και Κουάκ”, “Πέπα πιγκ” κλπ κλπ.

Και δεν είναι ότι βλέπει. Είναι ότι παίζει. Θέλει συνέχεια να παίζει. Με τη μαμά, τον μπαμπά, τον ένα παππού, τον άλλον παππού, με τα ξαδέρφια του, με τη Μαριέτα που μας βοηθάει στο σπίτι, όποιον πετύχει τον βάζει απέναντι και τον αρχίζει στις… βολίδες. Και μετράει. Και δεν ξεχνάει.

Αυτό μάλιστα το ξεκίνησε νωρίτερα. Στα τέλη του καλοκαιριού και των διακοπών του, μας λάνσαρε τις “σουτάρες”, όπως ο ίδιος τις λέει. Σουτάρες παντού. Στον κήπο, στην αυλή, στις βεράντες, στο σαλόνι, να πετύχει κανά Murano, να τον σουτάρεις με τη μία… (που λέει ο λόγος, κύριε πρόεδρε!).

Και ύστερα ήρθαν οι ομάδες. Στην αρχή ήταν με του μπαμπά, μετά έγινε της μαμάς, λόγω συχνής επαφής με Σαλονίκη συμπαθούμε και ΠΑΟΚ, περάσαμε μέχρι και από Παναιτωλικό(!), εσχάτως δηλώνει “Πανιώνιος”. Εγκεφαλικό πήγε να πάθει η ΑΕΚτζού μαμά, που από αλλού το έτρεμε (Ολυμπιακός) και από αλλού της προέκυψε. “Γιατί, παιδί μου;”, τον ρώτησε με απόγνωση, και η απάντηση ήταν αποστομωτική: “Γιατί ο Πανιώνιος έχει ωραία χρώματα”. Ναι, αλλά η Λάρισα έχει καλύτερα, του το πετάει η μαμά. “Είμαι και ΑΕΛ, γιατί είναι τα ξαδέρφια μου ο Γιάννης και ο Βάιος, που μένουν στη Λάρισα”, μας αποστομώνει. Ετσι.

Δεν έχει μόνο γέλιο η ιστορία. Εχει και πολύ κλάμα. Τις προάλλες ζήτησε να δει μπάσκετ, εκείνη την ώρα έπαιζε ο ΠΑΟΚ, νομίζω με την Τενερίφη, ήταν πίσω αλλά κοντά στο σκορ, φανατίστηκε ο μικρός, πανηγύριζε τα καλάθια, “οοοοχι, το φάγαμε” στα καλάθια των οχτρών, ώσπου στο τέλος, όταν κατάλαβε ότι δεν τους φτάναμε με τίποτα, ξέσπασε στις κραυγές και τις οιμωγές! “Οχιιιι!!! Γιατί χάσαμεεεε;”, να κλαίει και να σκούζει, ωσάν εκκολαπτόμενος Μάκης ο Μανάβης. Εγώ ξεκίνησα το φιλοσοφικό κήρυγμα, “μη στεναχωριέσαι, έτσι είναι ο αθλητισμός, μία κερδίζεις και μία χάνεις” (βοηθάει σε αυτό ότι δεν είμαστε στα 2011-2016, να ξέρετε…), τίποτα αυτός, εκεί στο πλάνταγμα, οπότε μπουκάρει η μαμά του:

- Παιδάκι μου, προχθές έκλαιγες επειδή ο ΠΑΟΚ νίκησε (σσ: τη Λάρισα), σήμερα κλαις επειδή έχασε; Δεν γίνεται αυτό!

-     Ναιαιαιαιαι!!!!! (με κλάμα)

-     Αγόρι μου, όλοι κερδίζουν και όλοι χάνουν (έρχεται στα λόγια μου η μαμά). Ο Ολυμπιακός δεν έχασε; Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε; Η ΑΕΚ δεν έχασε;

-     Η ΑΕΚ όλο νικάει… μπουχουχου!!! (και δώστου κλάμα)

-     Σωστό κι αυτό…

Σφυρίζει λήξη η μαμά και κάπου εκεί πήγε για ύπνο, με ανάμεικτα συναισθήματα, που λένε και οι αθλητικοί συντάκτες.

Εμένα πάντως δεν μου πολυαρέσουν αυτά. Με πιάνουν κάτι διαόλια, μην τυχόν το παιδί πωρωθεί με τα ποδόσφαιρα και χάσει τον δρόμο. Αλλά ησυχάζω όταν τον βλέπω κάποια στιγμή να βαριέται την μπάλα και να ανοίγει το μπλοκ για να ζωγραφίσει καράβια, θάλασσες και ουρανούς ή ένα παραμύθι για να διαβάσει (και να το ζωγραφίσει…) ή κάθεται και ακούει (βλέπει μάλλον) μουσική… Θα ξαναανησυχήσω αν τον δω να σκιτσάρει τον Σαλάχ και τον Λάζαρο.

Διότι…

Διότιτο παιδί είναι 5 ετών αλλά έχει "μάτι". Και επειδή χωρίς λίστα κανείς δεν θα διάβαζε αυτό το κομμάτι, αυτοί είναι οι αγαπημένοι του παίκτες από διάφορες ομάδες:

ΑΕΚ: Λάζαρος

Ολυμπιακός: Μάριν

Παναθηναϊκός: - δεν προλαβαίνει να αγαπήσει κάποιον και φεύγει

ΠΑΟΚ: Πέλκας (μας αρέσει λόγω μάσκας κυρίως, αλλά “γιατί δεν παίζει σήμερα, μπαμπά;")

Πανιώνιος: Μασούρας

ΠΑΟ BC: "Νικ Καλάθης" (έτσι ακριβώς τον λέμε)

Ολυμπιακός BC: Πρίντεζης

Λίβερπουλ: Σαλάχ

Ρόμα: Σαλάχ

Μπαρτσελόνα: Σαλάχ (βλέπει μπροστά)

Ρεάλ Μα(ν)δρίτης: Κριστιάνο (στην οικογένειά μας δεν τον μπερδεύουμε ποτέ με τον Ρονάλντο)

Γιουβέντους: Μπουφόν

Στη δε ερώτηση "σε ποια θέση σου αρέσει να παίζεις", είναι κατηγορηματικός: "Τερματοφύλακας, αλλά θέλω να βάζω και γκολ και να κάνω και τον διαιτητή".

Είπαμε, βλέπει μπροστά...