Γατάκια της Super League και της ΕΠΟ, αυτή είναι Πειθαρχική Επιτροπή!

Το να τσακώνονται/πλακώνονται/μαλλιοτραβιούνται/δαγκώνονται/τσιμπιούνται τα αδέρφια μεταξύ τους, όσο και αν μας ενοχλεί, εντάσσεται στο πλαίσιο της φυσιολογικής τους εξέλιξης.

Για όσους είχατε μικροί γατάκια ή έστω έχετε παρακολουθήσει λίγο National Geographic, θα θυμάστε πως η μάμα γάτα-λιονταρίνα αφήνει ήσυχη τα γατάκια-λιονταράκια της να «παίζουν» ώστε να είναι έτοιμα μεγαλώνοντας να δώσουν τη μεγάλη μάχη.  

Σε μία συζήτηση που είχαμε με την παιδοψυχολόγο του παιδικού σταθμού σχετικά με το ξύλο ανάμεσα στα παιδιά, μας είπε ότι όταν δύο αδέρφια τσακώνονται, καλό είναι οι γονείς να μην ανακατεύονται: «Εκτός και αν το πράγμα εκτροχιαστεί και κινδυνεύσουν μάτια, χέρια και άλλα ζωτικά όργανα», μας διευκρίνισε. (σ.σ. Το ξύλο με ξένα παιδάκια είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση με την οποία θα ασχοληθούμε σε άλλο post)

Τις περισσότερες φορές, οι «τσακωμοί» γίνονται για να τραβήξουν το ενδιαφέρον των γονιών. Μεταξύ μας τώρα: Πόσοι από εμάς δεν έχουμε τσιγκλήσει τα αδέρφια μας, μόνο και μόνο για να φάμε καμιά ψιλή, να πάμε «δαρμένοι» στη μαμά ώστε να αποφασίσει την τιμωρία του άλλου;

Επίσης στο 99,9% των περιπτώσεων φταίνε και οι δύο. Οι αφορμές για την αρχή των καβγάδων είναι καθαρά μοιρασμένοι στα δύο ή στα τρία ή στα τέσσερα, (ανάλογα με το πόσα παιδιά κυκλοφορούν στο σπίτι), οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το παίξουμε… UEFA, ήτοι αντικειμενικοί παρατηρητές που απλώς τους τιμωρούν όλους!

Μου ακούστηκε πολύ δελεαστική η πρότασή της και μόλις χθες βρήκα την ευκαιρία να την εφαρμόσω.

Ώρα 8:15, τα μικρά έχουν ήδη κάνει μπάνιο, έχουν πιει το γάλα τους και κάθονται στον καναπέ του σαλονιού για το καθιερωμένο 20λεπτο κινουμένων σχεδίων πριν τον ύπνο. Η τηλεόραση όλη την υπόλοιπη μέρα παραμένει κλειστεί, οπότε η συγκεκριμένη ώρα είναι σχεδόν ιερή για εκείνα. Τους αφήνω και πάω να πλύνω πιάτα.

Παρ’ όλα αυτά, μετά από 5 λεπτά παρακολούθησης ενός επεισοδίου από «Πυτζαμοήρωες», ακούω την Μικρή να κλαίει. Ο βαθμός κλάματος ήταν 5 (σ.σ. «κλαίω μόνο και μόνο για να έρθει κάποιος και να μαλώσει τον αδερφό μου»). Αφού o βαθμός κλάματος αυξήθηκε σε 6 (σ.σ. «δεν με ενδιαφέρει που έχει «Πυτζαμοήρωες», θα συνεχίσω να κλαίω μέχρι να έρθει κάποιος και να μαλώσει τον αδερφό μου»), σκουπίζω τα χέρια μου και πάω στο σαλόνι.

Ατάραχη, χωρίς να μιλήσω, τους κοιτάζω με ανέκφραστο, σχεδόν poker face, βλέμμα. Η Μικρή (με τα λίγα, ψεύτικα δάκρυα που κατάφερε να βγάλει) σηκώνεται από τον καναπέ και χώνει σφαλιάρα στον αδερφό της. Ο Μικρός αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή του και να ξεδιαλύνει τα πράγματα: «Με χτύπησε, γιατί την χτύπησα, γιατί με χτύπησε, γιατί της είπα ότι τη νίκησα..».

Παρότι το μυαλό μου βασάνιζε η απορία «Πότε μπήκε ο αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού στο παιδί μου;»,  κατάφερα να σκεφτώ με νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Η ώρα πλησίαζε επικίνδυνα στις 8:30 και το παιχνίδι ΑΕΚ-Λαμία για το Κύπελλο ήθελε λίγα λεπτά για να ξεκινήσει. Η ευκαιρία ήταν εκεί και με περίμενε. 

«Εντάξει. Τότε τέλος η τηλεόραση για σήμερα πάμε για ύπνο», ξεστόμισα.

Με συγχρονισμό που θα ζήλευαν οι Ολυμπιονίκες μας στην κατάδυση Μπίμης-Σιρανίδης, πέφτουν στον καναπέ και αρχίζουν κλάμα βαθμού 7 (σ.σ. «Είναι δυνατόν να μας σφάζει έτσι η διαιτησία;»).

Επειδή όμως τα κόζα στο σπίτι μας δεν αλλάζουν ανάλογα με το ποιος προεδρεύει στην ΕΠΟ, κατάλαβαν πολύ γρήγορα, ότι η «έδρα» τους κινδύνευε άμεσα με πολλές αγωνιστικές κεκλεισμένων των… τηλεοράσεων και μέσα σε 5 λεπτά, είχαν πλύνει δόντια, είχαν φιλήσει μάμα-μπαμπά για «καληνύχτα» και είχαν πέσει για ύπνο.

Γατάκια του ελληνικού ποδοσφαίρου, αυτή είναι Πειθαρχική Επιτροπή…