Πιο καλή η μοναξιά (;)

Το φετινό καλοκαίρι έχει κάποιες "πρώτες φορές", αρκετά σημαντικές για την οικογένειά μας. Ο Μικρός πήγε για πρώτη φορά μόνος του διακοπές με γιαγιά-παππού. Ξέρετε, είναι αυτή η περίοδος που το παιδί είναι το κέντρο του κόσμου, οι βουτιές, τα παγωτά, οι βόλτες με το ποδήλατο βρίσκονται σε καθημερινή διάταξη, κι εσύ κάθεσαι στην Αθήνα και μιλάς στις φωτογραφίες του που έχεις στο κινητό σου. Μην σου πω ότι στην κορύφωση της παράνοιας, νιώθεις και λίγο τύψεις "που άφησες το παιδί μακριά σου" (ενώ εσύ γλεντοκοπάς στην δουλειά #not).


Και παρότι ο Μικρός βρίσκεται στο χωριό, τελικά η καλύτερη του χωριού είναι η Μικρή που απολαμβάνει πληθώρα "πρώτων φορών".

-Πρώτη φορά είναι μόνη στο σπίτι και παίρνει μια ιδέα του πώς ζει ένα μοναχοπαίδι. Ο μπαμπάς και η μαμά δεν έχουν κανέναν άλλον να τους... ενοχλεί και να μπαίνει ανάμεσα σε εκείνη και αυτούς, οπότε απολαμβάνει την μοναδικότητά της.

-Πρώτη φορά παίζει με όοοοοοοοποιο παιχνίδι θέλει, όοοοοοοοοση ώρα θέλει και όταν βαρεθεί μπορεί να το αντικαταστήσει -επίσης- με όοοοοοοοποιο παιχνίδι θέλει για όοοοοοοοση ώρα θέλει, χωρίς να χρειαστεί να "παλέψει" με κανέναν για την ιδιοκτησία τους.

-Πρώτη φορά βλέπει στην τηλεόραση ό,τι θέλει χωρίς να χρειαστεί να περιμένει τη σειρά της για να επιλέξει το αγαπημένο της επεισόδιο από το "Μάγια η Μέλισσα". Θέλει Μάγια; Θα δει Μάγια. Θέλει "Ζακ και Κουάκ"; Πάρε την πάπια έτοιμη. Θέλει τραγούδια; Να οι Coldplay έρχονται...

-Πρώτη φορά δεν θα μοιραστεί το γλυκό της με κανέναν. Στην προσπάθειά μας -όσο αυτό είναι εφικτό- να μειώσουμε την λήψη ζάχαρης, εφαρμόσαμε την άκρως αποτελεσματική -σε αυτή την περίπτωση- λογική της κοινοκτημοσύνης: πχ. αν έχουμε μία σοκολάτα, θα την χωρίσουμε στα δύο αντί να πάρουμε δύο σοκολάτες. Τώρα όμως που το παιδί είναι ένα, η διαίρεση είναι ακόμα πιο απλή, και ιδιαίτερα βολική: 1:1=1!

Παρ' όλα αυτά, βλέποντάς την μια μέρα να απολαμβάνει την ζωάρα της, τρισευτυχισμένη και με ένα μόνιμο χαμόγελο ως τα αυτιά -δεν άντεξα και- την ρώτησα: "Σου λείπει ο αδερφός σου;"
-Ναι! μου απάντησε χωρίς να το σκεφτεί δευτερόλεπτο.

Γιατί όσο να 'ναι, καλή η μοναξιά, και η ησυχία, αλλά καταντούν και βαρετά κάποια στιγμή. Χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου να πεις δυο κουβέντες (ακόμα και αν αυτές είναι "δικό μουουουουου!") .

Και δεν υπάρχει καλύτερος "κάποιος" από τον αδερφό σου.