Το πιο αστεράτο Sani Gourmet!

Βρισκόμενη στην είσοδο του Sani Resort, βλέπω μια κοπέλα της ρεσεψιόν να κρατάει αγκαλιά ένα βρετανόπουλο και να το παρηγορεί: "μην στεναχωριέσαι, θα ξανάρθεις του χρόνου. Και όπως κάθε χρόνο, εγώ θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω". Με το ζόρι έφυγε το ξανθό κοριτσάκι από τα χέρια της για να πάει σε εκείνα της μαμάς της η οποία της έλεγε ακριβώς τα ίδια προκειμένου να την πείσει να μπει στο αυτοκίνητο. Την ίδια στιγμή ήθελα να πάω κι εγώ στην ρεσεψιονίστ να της κλαφτώ και να μου πει ακριβώς τα ίδια "ξανάρθεις του χρόνου κλπ"... Γιατί δηλαδή, ήθελα εγώ να φύγω από το Sani Gourmet;

Tο φετινό -12ο παρακαλώ- Sani Gourmet, ήταν αν όχι το καλύτερο, σίγουρα μέσα στην τριάδα των κορυφαίων που έχουν πραγματοποιηθεί στην ιστορία του. Οι Rising Stars (όπως ήταν και η φετινή ονομασία του φεστιβάλ) σεφ, μας πρόσφεραν γεύματα-εμπειρίες και μας έδωσαν την ευκαιρία να πούμε στο άμεσο μέλλον, όταν θα έχουν πολλαπλασιάσει τα αστέρια Michelin τους, πως "ναι, κι εγώ έχω δοκιμάσει τις δημουργίες του".

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα του θεσμού είναι πως οι σεφ καλούνται μέσα σε λίγα 24ωρα (φτάνουν μόλις δυο μέρες πριν το event) να προσαρμοστούν στις νέες -γι' αυτούς- κουζίνες, να συνεργαστούν με ανθρώπους που μέχρι χθες δεν γνώριζαν ούτε στη φάτσα και να παρουσιάσουν στην εντέλεια τα πιάτα τους σε ένα κοινό που έχει έρθει μόνο για εκείνους. Δεν το λες και εύκολο. Τουλάχιστον όχι για εμάς. Γιατί για εκείνους μάλλον είναι μερικές από τις δυσκολίες που έχουν συνηθίσει να υπερπηδούν.

Στην πρεμιέρα του Sani Gourmet δοκιμάσαμε τα μαγικά του Anthony Jehanno. Ένα γεύμα πέντε πιάτων που σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτήριζες ποτέ "απλά". Κι όμως οι γεύσεις τους ήταν τόσο ξεκάθαρες που παρά το πάντρεμα τόσων υλικών, ήσουν σε θέση να τα διακρίνεις ένα-ένα. Ευχαριστήθηκα το μενού του από την αρχή έως το τέλος και θα μπορούσα να μιλάω ώρες για την γευστικότατη σούπα με γαρίδα, ντοματίνια, βασιλικό και μαύρη ελιά ή για το τρυφερό μοσχάρι black angus με πάστα μελιτζάνας και σάλτσα teriyaki.

Αυτό που δεν θα ξεχάσω όμως είναι το φιλέτο πεσκανδρίτσας με ρεβίθια, λεμόνι και ρίγανη. Πόση νοστιμιά μπορείς να γευτείς από ένα ψάρι; Πιστεύω ακράδαντα πως ο Γάλλος σεφ έπιασε κορυφή σε αυτό το εγχείρημα. Το βράδυ μας έκλεισε με ένα πιάτο από καναπεδάκια μπουκίτσες cheesecake που στην κορυφή τους είχαν για στολίδι κάτι μικρές μαύρες μπιλίτσες από χαβιάρι. Όσοι αγαπούν το πάντρεμα του αλμυρού με το γλυκό (ανάμεσά τους και η αφεντιά μου) ήθελαν να πέσουν στα γόνατα...

Όταν τελείωσε το γεύμα, ο σεφ βγήκε και μας έδωσε την ευκαιρία να τον αποθεώσουμε ως άλλον Ζινεντίν Ζιντάν. Προσπάθησε ο κακομοίρης να μιλήσει αγγλικά αλλά η γαλλική προφορά του δεν μας επέτρεψε να καταλάβουμε και πολλά. Ήταν το μικρότερο κακό. Άλλωστε ο άνθρωπος είπε πει ήδη αρκετά.

Το επόμενο βράδυ σειρά είχε ο Robert Maas. Παρά την γερμανική καταγωγή του, το μενού του κάθε άλλο παρά αυστηρό και "σκληρό" ήταν. Αν δεν ήξερα ότι γεννήθηκε στην Κολωνία, θα έλεγα ότι πέρασε τα πρώτα του χρόνια σε τίποτα φαβέλες της Βραζιλίας με μια μπάλα στα πόδια. Για τόσες ντρίμπλες μιλάμε! Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να αποτυπώσω εύστοχα αυτό που ζήσαμε με τον Γερμανό σεφ, αλλά ήταν λες και ήθελε να παίξει μαζί μας. Τα πιάτα του εξαιρετικά τόσο σε εμφάνιση όσο και σε γεύση, έκρυβαν μέσα τους μικρούς γρίφους. "Καπνιστά μανιτάρια με κρέμα κουνουπίδι" έλεγε το μενού και ερχόταν μία κούπα με κάτι σαν κρεμ μπριλέ που σε έκανε να αναρωτιέσαι μήπως έγινε κανένα λάθος στην κουζίνα. Κι όμως όλα δούλευαν στην εντέλεια! Καρπάτσιο από κατσίκι; Ναι κύριοι, και μάλιστα συνοδευόμενο από λεπτές σαν αέρας φέτες αγγουριού αλλά και ένα συμπληρωματικό μικρό σκεύος με κατσίκι φρικασέ (σ.σ. η κεντρική φωτό). Μα πώς συνδυάζονται όλα αυτά; Εντελώς αρμονικά, είναι η απάντηση... Το κύριο πιάτο του είχε αρνάκι που στον δρόμο έγινε... μοσχάρι. Κι άλλο μαγικό; Ε, μάλλον γιατί το εν λόγω ούτε λίπος είχε, ούτε καν την χαρακτηριστική μυρωδιά του συγκεκριμένου κρέατος. Και φυσικά μόλις εμφανίστηκε, μας έδωσε κανονική συνέντευξη Τύπου (ε ναι, τι σόι δημοσιογράφοι είμαστε αν δεν του κάνουμε και 2-3-5-10 άντε 18 ερωτήσεις;). Δεν μας είπε όοοοοοολα τα μυστικά της κουζίνας του, αλλά είχε κάθε καλή πρόθεση να λύσει τις περισσότερες από τις απορίες μας.

Για τις υπόλοιπες ώρες μας στο Sani Gourmet, καταλληλότερος για να μιλήσει θα ήταν ο Μικρός ο οποίος απόλαυσε με όλη του την ψυχή τόσο τις πισίνες όσο και την υπέροχη -σαν της Χαλκιδικής δεν έχει- θάλασσα του Μπούσουλα.

Τα επί τρεις ημέρες κόκκινα από τις βουτιές μάτια του εξέπεμπαν τη λάμψη που μόνο σε ένα ευτυχισμένο παιδί μπορείς να δεις. Αφήστε δε που και εκείνος έζησε το δικό του Sani Gourmet στο εστιατόριο της πισίνας, δείχνοντας ιδιαίτερη αδυναμία στην σπεσιαλιτέ του σεφ: μακαρόνια με κιμά...