Η ποδοσφαιρική ηλικία μου

Κάποιοι μετρούν την ηλικία με τα χρόνια (ακούς εκεί!), κάποιοι άλλοι με τις ρυτίδες (τις δικές τους ή και των άλλων), κάποιοι δεν την μετρούν καθόλου (και μάλλον κάνουν την καλύτερη δουλειά…).

Εγώ την μετρώ με -τι άλλο;- το ποδόσφαιρο. Αν και το σαββατοκύριακο που μας πέρασε στάθηκα μπροστά σε τούρτα με όοοοοοοολα τα κεράκια πάνω-αυτά τα ερωτηματικά, τα «βάζω ανάποδα τα κεράκια» ή το ένα «συμβολικό» δεν τα μπορώ- δεν θα σας πω την ακριβή μου ηλικία. 

Αρκεί να αναφέρω πως:

-Αν ήμουν ποδοσφαιριστής θα έπρεπε να είχα κρεμάσει καιρό τώρα τα παπούτσια μου. Εκτός αν με έλεγαν Μπουφόν ή Τότι. Ή έστω Δημήτρη Σαλπιγγίδη.

-Τα ανίψια μου κοντεύουν να φτάσουν στην ηλικία που ήμουν εγώ όταν η ΑΕΚ πήρε το τελευταίο της πρωτάθλημα.

-Οι ποδοσφαιριστές που έχω δει στην Εθνική Ελπίδων, είναι πλέον προπονητές.

-Συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν έχουν μπει στο «Νίκος Γκούμας». Όχι γιατί δεν ήθελαν, γιατί δεν πρόλαβαν. 

-Συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δηλώνουν πως: «Δεν θυμάμαι και πολύ καλά το Euro 2004, ήμουν μικρός»!

-Θυμάμαι όλα τα καλοκαίρια που «ερχόταν» ο Νταβόρ Σούκερ στον Παναθηναϊκό.

-Είμαι σε ηλικία που έχω σταματήσει να λέω τους 32χρονους, 33χρονους, 34χρονους ποδοσφαιριστές «μεγάλους», «γέρους», «ήρθαν-για-τα-ένσημα» και το έχω γυρίσει στο «έμπειρος» «απαραίτητος» και «με-εικόνες-από-ευρωπαϊκές-διοργανώσεις».

-Από την τελευταία φορά που είχε εμφανιστεί ο Νάτσο Σκόκο στα ελληνικά γήπεδα έως και σήμερα εκείνος έχει αλλαξει πέντε ομάδες, εγώ έχω παντρευτεί και έχω κάνει δύο παιδιά. Δεν την λες και άσχημη πορεία. Την δική μου...