Δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες (του χιονιού, της βροχής, των αστεριών, της τύχης μου…)

Η αποστροφή μου για τις Απόκριες δεν εμφανίστηκε τώρα. Εδώ και πολλά χρόνια όλα τα «Θα ντυθούμε μασκαράδες! Θα πάμε σε μασκέ πάρτι! Θα πάμε στην Πάτρα! Θα πάμε στην Ξάνθη! Θα γεμίσουμε κονφετί! Ουουουουου τέλεια!» μου δημιουργούσαν μια τάση αηδίας.

Ίσως επειδή η μάσκα (εκτός κι αν είναι ομορφιάς) είτε την χρησιμοποιείς τις Απόκριες είτε και τον υπόλοιπο χρόνο, δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου.

Όμως, ούσα μαμά δύο νηπίων, ήρθε και για μένα η ώρα να ακούσω από τα βλαστάρια μου το «πάμε να πάρουμε στολές!». Και πήγαμε.

Ο Μικρός ήταν αποφασισμένος και ήθελε να ντυθεί πειρατής (πάλι καλά). Το πρόβλημά μου ήταν με την Μικρή. Ευτυχώς -για εμένα- δεν είναι ακόμα σε φάση να διαλέγει μόνη της, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως θα ήταν καλύτερα να αποφασίσει εκείνη και να απαλλαγώ από το χθεσινό μου μαρτύριο.

Διότι βλέποντας τις επιλογές μου, απλώς ΔΕΝ έβλεπα επιλογές. Έβλεπα την ίδια (πριγκιπική-μπλιαχ) στολή σε διαφορετικά χρώματα. Από περιέργεια -και μόνο!- πλησίασα να δω τις διαφορές: Πριγκίπισσα του Νερού (γαλάζια), Πριγκίπισσα της Χαράς (ροζ), Πριγκίπισσα του Χιονιού (λευκή), Πριγκίπισσα της Νύχτας (μαύρη με στρας –γιατί όχι Ζωζώ δηλαδή;), Πριγκίπισσα, Πριγκίπισσα, Πριγκίπισσα… Α! Και μία μπλε (ίδια, τίγκα στη δαντέλα και το τούλι) στολή με άλλο όνομα: Σταχτοπούτα. Έλααααα!

Εγώ ήθελα να την ντύσω Μίνι Μάους (ε, να γελάσουμε και λίγο) και το μόνο που βρήκα είναι μια στολή η οποία -μεταξύ άλλων- είχε και διχτυωτά κομμάτια υφάσματος. ΟΚ, να είμαι και δίκαιη, βρήκα και άλλη μία η οποία όμως ήταν τόσο «φορτωμένη» που δεν ήξερε αν είναι Μίνι ή Αρλεκίνος ή Σούπερμαν.

Μετά από μισή ώρα γύρω-γύρω και 84 ερωτήσεις του Μικρού: «Μαμά γιατί δεν φεύγουμε;» κατέληξα σε μία στολή-λιονταράκι. Ναι, ξέρω δεν θα είναι η αγαπημένη της όταν μετά από χρόνια θα βλέπει τις φωτογραφίες, αλλά τουλάχιστον θα είναι χαριτωμένη.

Ε, και θα γελάσουμε και λίγο.