Phone alone

Στο πρώτο ποστάρισμα της χρονιάς δεν θα ήθελα να σας φορτώσω με κείμενα τύπου «Όλα όσα θα κάνω, ή θα προσπαθήσω, ή θα σκεφτώ, ή… ναι καλά τα ίδια έλεγα και πέρσι».

Σκέφτηκα λοιπόν να σας παραθέσω ένα φωτορεπορτάζ, όπως αυτό δημιουργήθηκε από τα χεράκια των μικρών μου, μερικές (λίγες, ελάχιστες) στιγμές που κατάφερνα να μου το τσουρνέψουν, αποσπώντας τεχνηέντως την προσοχή μου.

Αν έχετε παιδιά, τσεκάρετε ΤΩΡΑ το κινητό σας. Εσείς που δεν έχετε, πριν γελάστε ελεύθερα, σκεφτείτε ότι ανάλογης αισθητικής καρέ έχουμε δει σε διάφορες γκαλερί με ύφος "πολύ βαθύ το νόημα του καλλιτέχνη… 

Και ξεκινάμε όπως ο κόσμος: Με το απόλυτο σκοτάδι. Μετά αρχίζει να αχνοφαίνεται το χέρι της μαμάς μέσα από τα εμπόδια της ζωής...

Και ξανά σκοτάδι...

Εδώ, το πόδι της μαμάς, δείχνει ξεκάθαρα τις βάσεις του καλλιτέχνη πάνω στις οποίες στηρίζεται η ανατρεπτική οπτική του. Κατόπιν ακολουθεί ένα θολό κόκκινο τοπίο...

Πόδια,πόδια, πόδια, πόδια, πόδια...

Και το πλάνο αρχίζει να ανοίγει σε πόδι-μπούτι, πόδι-μπούτι, πόδι-μπούτι, πόδι-μπούτι...

Και λίγο απ΄όλα.

Και μια μικρή επανάληψη δεν έβλαψε κανέναν...

Θέμα: μοκέτα

Θέμα: μοκέτα, πίνουμε καφέ και πληρώνουμε! 

Εδώ ο καλλιτέχνης θέλει να δείξει την πείνα του. Και λίγη μοκέτα ακόμα.

Μικρά βίντεο, μικρές στιγμές. Γιατί, τι είναι η ζωή άλλωστε;

Ακόμα περισσότερα μικρά βίντεο (γιατί δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε την κάμερα στις φωτογραφίες!)

Άποψη πάτωμα...

Και εδώ, η μετάβαση από το άψυχο στο έμψυχο...

Τέλος, μπορεί να είμαστε καλλιτέχνες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνουμε και σαχλαμάρες για να χαλαρώσουμε λιγάκι...