Τα παιδία παίζει. Ή αλλιώς το Fight Club στο σαλόνι μας.

Όταν δύο νήπια ξαμολιούνται στο σαλόνι για να παίξουν, το σκηνικό θυμίζει κάτι από Fight Club (την ταινία, όχι την εκπομπή των Βαϊμάκη-Τσαούση).

Τι έλεγε ο Μπραντ Πιτ σε εκείνη την ταινία;

The 1st rule of Fight Club is: Υou do not talk about Fight Club. 
The 2nd rule of Fight Club is: Υou DO NOT talk about Fight Club!
The 3rd rule: Ιf someone yells “stop!”, goes limp, or taps out, the fight is over. 
The 4th rule: Only two guys to a fight.

Σε ελεύθερη μετάφραση-απόδοση τα πράγματα έχουν ως εξής:

Κανόνας Νο1: Δεν μιλάς (στη μαμά) για το παιχνίδι μας.
Κανόνας Νο2: ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ (στη μαμά) για το παιχνίδι μας.
Κανόνας Νο3: Αν κάποιος πει «Σταμάτα!», «Θα φωνάξω τη μαμά», χωλαίνει ή λιποθυμήσει, το παιχνίδι σταματά.
Κανόνας Νο4: Το παιχνίδι περιλαμβάνει μόνο ΔΥΟ.

Μόλις λοιπόν, ξεκινήσει το παιχνίδι, θα συμβούν κάποια πράγματα.

Προσοχή: δεν λέω είναι πιθανό να συμβούν, λέω ότι ΘΑ συμβούν. Κάποιες φορές ορισμένα από αυτά, κάποιες άλλες όοοοοοοολα αυτά.

1. Ό,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο Όσο παίζουν και γελάνε, κάτσε, απόλαυσέ το, αλλά μην ξεγελιέσαι: το κλάμα θα έρθει όπου να ‘ναι. Είτε γιατί κάποιο θα χτυπήσει (το άλλο) εσκεμμένα ή μη, είτε γιατί κάποιο θα κάνει ζαβολιά (εσκεμμένα μόνο), είτε γιατί το ένα από τα δύο θα βαρεθεί και το άλλο θα προσπαθήσει να το κρατήσει με το ζόρι.

2. Low battery
Ένα παιχνίδι θα ξεμείνει από μπαταρία. Και συνήθως είναι αυτό που όχι μόνο θέλει κατσαβίδι για να το ανοίξεις, αλλά στο τέλος ανακαλύπτεις ότι δεν έχεις από τις συγκεκριμένες μπαταρίες και εννοείται πως μια γκρίνια θα την φας, μην σου πω και δύο.

3. Κομμάτια, χαμένα οράματα (και παιχνίδια)Επειδή τα περισσότερα παιχνίδια αποτελούνται από αποσπώμενα (συνήθως μικρά) κομμάτια, οι πιθανότητες να ακούσεις το «μαμάαααααα, που είναι η ρόδα από το λεωφορείο-το φτερό του αεροπλάνου-τα τρία κομμάτια από το παζλ-το μικρό βαγόνι του τρένου;», είναι πολλές. Στην καλύτερη περίπτωση είναι ή κάτω από τον καναπέ ή κάτω από το χαλί. Στη χειρότερη, χάθηκε στη μυστηριώδη μαύρη τρύπα, μαζί με εκείνες τις κάλτσες που δεν θα ξαναβρούν ποτέ το ζευγάρι τους.

4. (κι άλλα) Κομμάτια και θρύψαλαΚάπως παρόμοια με την παραπάνω περίπτωση, με ελαφρώς πιο τραγικό τέλος. Τα παιδιά δεν φημίζονται για τις λεπτεπίλεπτες κινήσεις τους. Μάλλον το αντίθετο θα λέγαμε, ειδικά όταν τσαντίζονται και αρχίζουν να εκτοξεύονται πράγματα από εδώ και από εκεί. Οπότε το να σπάσει ένα παιχνίδι είναι και αυτό μέσα στο… παιχνίδι. Η κατάσταση απαιτεί ψυχραιμία (εκτός αν πρόκειται για το αγαπημένο του, οπότε εκεί απλώς τρέχουμε να σωθούμε!), ξεστομίζουμε την μαγική φράση: «Και τώρα θα πάρουμε το αυτοκινητάκι να το πάμε στο συνεργείο να του φτιάξουμε» και το πετάμε ελπίζοντας να μην το ξαναθυμηθούν.

5. Τα δικά μου-δικά μου και τα δικά σου-δικά μου

Με ό,τι παίζει ο Μικρός, το θέλει η Μικρή. Ό,τι πιάνει η Μικρή, το θέλει ο Μικρός. Αυτό δεν τελειώνει ΠΟ-ΤΕ! Κι εγώ σε (έναν μάταιο) ρόλο διαιτητή-διαπραγματευτή: «Άστον-την λίγο να παίξει και μετά θα το πάρεις κι εσύ. Δεν έχουμε πει ότι μοιραζόμαστε τα πράγματα;». Μετά περνάμε στη φάση: «Αν δεν τα βρείτε, θα το πάρω εγώ και θα ησυχάσουμε» και πάντα καταλήγουμε στο: «Κάντε ό,τι νομίζετε, δεν ανακατεύομαι άλλο!».