AEK vs Τόμας το τρενάκι: ξερό διπλό

Οι παιδοψυχολόγοι λένε πως δεν είναι καλό όταν παίζουν τα παιδιά στο σαλόνι να είναι ανοιχτή η τηλεόραση, καθώς α) τους αποσπά την προσοχή και δεν τους αφήνει να συγκεντρωθούν και β) εθίζονται στην οθόνη και τελικά την προτιμούν από τα παιχνίδια. Βλακείες!

Από το χθεσινό μου «πείραμα» συμπέρανα το ακριβώς αντίθετο. Από τις 5:30 έως τις 7:30 το απόγευμα η τηλεόραση ήταν ανοιχτή, ορθάνοιχτη, όμως σε καμία στιγμή δεν τράβηξε την προσοχή των παιδιών μου. Ο αγώνας της ΑΕΚ με τον Παναιτωλικό δεν υπήρξε στιγμή ελκυστικός για τα βλαστάρια μου.

Ο Μικρός ήταν αφοσιωμένος στον Τόμας το τρενάκι και τους φίλους του, στήνοντας αγώνες που είχαν σαφώς περισσότερο ενδιαφέρον από το ματς στο Αγρίνιο. Η Μικρή, από την άλλη, ενώ μου πέταξε στην αρχή ένα «Α! Μαμά μπάλα!» μετά κατάλαβε κι εκείνη πως υπερέβαλε (ε όχι και μπάλα  αυτό το πράγμα…) και έστρεψε την προσοχή της σε ένα τεράστιο πλαστικό βάζο που έχουμε μετατρέψει σε μπασκέτα. Αυτό ναι, μάλιστα, είναι μπάλα!

Εκμεταλλευόμενη την ικανότητά μου (ως μάνα) να κάνω πολλά πράγματα συγχρόνως, έπαιζα μαζί τους, ενώ το αυτί μου ήταν κολλημένο στην περιγραφή του Λιώρη. Στα γκολ του Αλμέιδα και του Γαλανόπουλου με είδαν να πανηγυρίζω και –χωρίς να ξέρουν τον λόγο- άρχισαν να χοροπηδάνε και αυτά μαζί μου, συμμεριζόμενα τη χαρά μου.

Βέβαια όταν ο Παναιτωλικός ισοφάρισε, αλλά και όταν προηγήθηκε παίρνοντας τελικά τη νίκη επί της ΑΕΚ, δεν έδειξαν ίχνος συμπόνιας ενώ το μόνο βρήκαν να ξεστομίσουν ήταν: «Τελείωσε; Τώρα να δούμε Τόμας το τρενάκι;». Κι επειδή αν μη τι άλλο, στο σπίτι μας επικρατεί –ακόμα- η αίσθηση δικαίου, έβαλα YouTube και είδαμε τον Τόμας, τον Χένρι, τον Βίκτωρα, τον Έντουαρτ και τα υπόλοιπα τρένα του νησιού Σόντορ. Πόσο χειρότερα μπορεί να είναι από τον Βράνιες, τον Πέκχαρτ και τον Ντίας άλλωστε;