16.11.16

Οι ηλικιακές ανησυχίες ενός 4χρονου

Ο Μικρός έκλεισε χθες τα 4, όμως τα γενέθλια, το πάρτι, τα πόσα κλείνει και πολλά παρεμφερή θέματα ήταν κυρίαρχα στις (τους τελευταίους δύο μήνες) συζητήσεις μας.

Απόλυτα κατανοητός ο ενθουσιασμός του, ακόμα δε περισσότερο οι απορίες του, αν και μερικές από αυτές θα μπορούσαν να φέρουν σε δύσκολη θέση. Μετά όμως σκέφτηκα πως οι ερωτήσεις που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμα χειρότερες και ηρέμησα (;).

Πώς περνάν τα χρόνια…
-Μαμά,  πόσο χρονών είμαι;
-4 αγάπη μου.
-Μήπως είμαι 7;
-Όχι.
-Μήπως είμαι 25;
-Όχι μωρό μου είσαι 4.
-Όχι! Είμαι 10!
-Καλά αγάπη μου…

Και καλά, εγώ μεγαλώνω. Οι άλλοι πότε;!
-Μαμά, η αδερφή μου πότε θα μεγαλώσει;
-Όσο μεγαλώνεις εσύ, μεγαλώνει και η αδερφή σου.
-Εγώ όμως είμαι πιο μεγάλος.
-Ναι.
-Και πότε θα είναι η αδερφή μου πιο μεγάλη από μένα;
-Δεν γίνεται αυτό αγάπη μου.
-Γιατί; (με ύφος «μα τίποτα δεν μπορείς να κάνεις σωστά;;;»)
-Γιατί εσύ γεννήθηκες πρώτος.
-Γιατί δεν γεννήθηκε αυτή πρώτη;
-Γιατί εσύ βιαζόσουν κι έλεγες «Όχι, εγώ θέλω να γεννηθώ πρώτος!». Δεν το θυμάσαι;
-Το θυμάμαι… (Σιγά μην έλεγε ότι δεν το θυμάται)

Μπέντζαμιν Μπάτον φάση θα έχουμε;
-Μαμά, όταν εγώ μεγαλώσω,  εσύ θα γίνεις μωρό;
-Όχι αγόρι μου, όταν εσύ μεγαλώσεις εγώ θα γίνω γιαγιά.
-Εγώ θέλω να γίνεις μωρό.
-Εγώ να δεις…

Όταν μεγαλώσω τι θα γίνω;
-Μαμά, όταν μεγαλώσω θα βγάλω τρίχες στα πόδια μου;
-Ναι, αγόρι μου.
-Και θα είμαι πίθηκος;;;
-(Αν όλα πάνε καλά) όχι αγόρι μου. Και ο μπαμπάς έχει τρίχες στα πόδια. Όλα τα αγοράκια (εκτός από τον Κριστιάνο Ρονάλντο) έχουν.
-Εσύ έχεις;
-Όχι βέβαια!

Και αδιακρισίες…
-Μαμά, πόσο χρονών είμαι; (για ακόμα μία φορά)
-Είσαι 4.
-Η αδερφή μου πόσο είναι;
-Είναι 2
-Εσύ πόσο είσαι;
-Είναι αργά. Καληνύχτα αγόρι μου. Τα λέμε αύριο. 

1 σχόλιο: