10 πράγματα που μου έμαθε το Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

  

Το βράδυ της Δευτέρας είχε στο πρόγραμμα ντέρμπι ανάμεσα στην Λίβερπουλ και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Γι’ αυτό και όλη μας η μέρα κύλησε έτσι ώστε τη στιγμή που ο διαιτητής θα σφύριζε την έναρξη, εμείς (ο Πατέρας και η αφεντιά μου) θα ήμασταν στον καναπέ, χωρίς ίχνος παρενόχλησης.

Και πράγματι. Τα παιδιά στο κρεβάτι ύπνο (τους), ούτε ένα ποτήρι άπλυτο στον νεροχύτη (γιατί έχουμε και τα «κολλήματά» μας), η προετοιμασία της επόμενης ημέρας (φαγητά, ρούχα κλπ.) σε πέρας, το –ελαφρύ- βραδινό σερβιρισμένο.

Το σπιτικό ψωμί με πικάντικη γραβιέρα και μαρμελάδα σύκου από την πεθερά ήταν απείρως πιο νόστιμα από την «σούπα» που είδαμε στην τηλεόραση. Με 0-0 τελικό αποτέλεσμα, 2½ ενδιαφέρουσες φάσεις όλες κι όλες και ελάχιστα κοντινά στον Γιούργκεν Κλοπ, το λες και αποτυχία.

Παρ’ όλα αυτά, βλέποντας ακόμα και αυτό το άθλιο ματς, μπορείς να μάθεις/σκεφτείς/αποφασίσεις μερικά πράγματα. Όπως:

-      Παρατηρώντας τον διαιτητή του αγώνα, εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι μόλις καλούσε έναν παίκτη να έρθει κοντά του για να του κάνει παρατήρηση, εκείνος τσακιζόταν και πήγαινε! Αμέσως σκέφτηκα: «Γιατί αυτό δεν συμβαίνει ποτέ με εμένα και τα Μικρά;» ενώ συνειδητοποίησα ότι το ίδιο θα πρέπει να αναρωτιούνται και οι Έλληνες διαιτητές. Συμπέρασμα: οι ξένοι διαιτητές και οι ξένοι γονείς μοιάζουν πολύ. Και κατ΄ αντιστοιχία οι εγχώριοι ομόλογοί τους…

-      Η λατρεία μου για τον προπονητή της Λίβερπουλ Γιούργκεν Κλοπ, είναι δηλωμένη και δεδομένη. Ο Γερμανός που βρήκε ακόμα και για τον Μουρίνιο να πει καλή κουβέντα (άσχετα αν δεν τον πίστεψε κανείς) κέρδισε ακόμα έναν πόντο από εμένα, όταν χειροκρότησε τον (αντίπαλο τερματοφύλακα) Ντε Χέα μετά από μία εντυπωσιακή απόκρουση.

-      Αντίθετα, δεν πρόκειται ποτέ να συμπαθήσω τον άνθρωπο(;)-προπονητή που γυρνάει στο όνομα Ζοσέ Μουρίνιο. Ο τύπος που μπορεί να κριτικάρει ακόμα και την Μαρία Τερέζα, λέγεται πως την τελευταία φορά που χαμογέλασε, οι Ικτίνος και Καλλικράτης περίμεναν να βγει η οικοδομική άδεια για τον Παρθενώνα.  

-      Υπάρχει σοβαρός λόγος που λένε ότι οι ποδοσφαιρικοί αγώνες πρέπει να συνοδεύονται με πίτσα (άντε το λιγότερο με σουβλάκια). Καλό και νόστιμο το ψωμάκι, αλλά με δύο φέτες και τρία κομμάτια τυρί περνάς το πρώτο 15λεπτο. Πώς βγαίνουν όμως τα υπόλοιπα 75’;;;

-      Ακόμα και μετά από σχεδόν δύο χρόνια, εξακολουθώ όχι μόνο να ψάχνω τον Στίβεν Τζέραρντ στην ομάδα της Λίβερπουλ αλλά και να θέλω απεγνωσμένα την επιστροφή του. Νομίζω πως το ίδιο και εκείνος.

-      Με εκείνα και με τα άλλα, έχει γίνει αγαπημένος μου παίκτης ο Λαλάνα. Ναι, ο  Λαλάνα….

-      Πολύ πριν τον αγώνα είχα μια μικρή υποψία (ψέματα σας λέω μεγάλη βεβαιότητα ήταν) πως ο Μορένο δεν πρέπει να είναι και πολύ έξυπνο παιδί. Αυτό προέκυψε κυρίως μετά από φωτογραφία που είχε ανεβάσει στο Instagram στην οποία φαινόταν να έχει βγάλει την κόρη του βόλτα με το καροτσάκι («τι γλυκό!» θα σκεφτείτε) ενώ ο ίδιος ήταν πάνω σε αυτά τα ηλεκτροκίνητα πατίνια («μα τι ηλίθιος!» θα σκεφτείτε και θα έρθω να συμφωνήσω μαζί σας). 

Βλέποντας το απόλυτα αποτυχημένο βαμμένο μαλλί του χθες βράδυ, δεν άλλαξα γνώμη.

-      Μιλώντας για αποτυχημένο μαλλί, θα ήταν ορθό να συμπεριλάβουμε και τον Φιρμίνο στην σχετική κατηγορία. Αλήθεια σας λέω, έψαξα στο ίντερνετ να μάθω αν ζει η μανούλα του να δει την κατάντια του γιου της. Και όχι μόνο ζει και βασιλεύει, αλλά ο Βραζιλιάνος έχει ΚΑΙ σύζυγο και καμία από τις δύο γυναίκες της ζωής του δεν του έχουν πει ότι δεν του πάει καθόλου αυτή η ουρά του κόκορα που έχει στο κεφάλι.

-      Ο Ντε Χέα είναι ένας από τους καλύτερους (αν όχι ο καλύτερος) τερματοφύλακας που κυκλοφορεί στα γήπεδα. Αλλά δυστυχώς δεν φοράει την σωστή φανέλα.

-       Ευτυχώς, η χθεσινή μέρα δεν ήταν τελείως χαμένη ποδοσφαιρικά, καθώς κατάφερα να δω το 2^ο ημίχρονο του ΑΕΛ-ΑΕΚ κι έτσι μπορώ να πω πως παρακολούθησα και λίγη μπάλα. Μην ρωτάτε γιατί δεν είδα το πρώτο. Τα συναρπαστικά επεισόδια από την Ντόρα την Εξερευνήτρια επικράτησαν της αρμάδας του Τιμούρ Κετσπάγια.