Τι σκέφτεται ο άνθρωπος όταν τρέχει 10 χλμ.;

Άνθρωπο που λατρεύει το τρέξιμο, δεν με λες. Η συμμετοχή μου στο Spetses Mini Marathon όμως, είναι κάτι διαφορετικό. 

Η γιορτή που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο νησί γίνεται κάθε χρόνο όλο και πιο μεγάλη, όλο και πιο δημοφιλής όλο και πιο λαμπερή. Ακόμα και αν πας με σκοπό να κάνεις τον τουρίστα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ζηλέψεις τους χιλιάδες αθλητές (επαγγελματίες και μη) που λαμβάνουν μέρος στα αθλήματα. Το έχω δει να συμβαίνει με πολλούς φίλους μας που είπαν «θα έρθουμε για την παρέα» και κατέληξαν στο «του χρόνου θα τρέξουμε κι εμείς!» και το έκαναν.

Την φετινή χρονιά είπα να αφήσω την αγαπημένη μου διαδρομή 5 χλμ. που περιλαμβάνει τον γύρο της παλιάς πόλης και να ανέβω επίπεδο, να πάρω τις ανηφόρες και να τολμήσω τα 10 χλμ. Ο Πατέρας έχοντας τρέξει πρόπερσι το συγκεκριμένο αγώνα, με προειδοποίησε για την δυσκολία του πράγματος. Ωστόσο δεν κατάφερε να με πτοήσει. Κι έτσι, Σάββατο απόγευμα στήθηκα κι εγώ μαζί με ακόμα περίπου 400 συναθλητές περιμένοντας το σήμα της εκκίνησης.  

Ποιος είπε ότι το τρέξιμο είναι μοναχικό άθλημα; Ξέρετε τι κουβέντα έκανα εγώ με τον εαυτό μου καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής; Πάρτε μια ιδέα:

(στην αρχή όπου βρισκόμαστε ακόμα στην ευθεία)«ΟΚ, καλά ξεκινήσαμε. Ωπ, ήλιος! Κάτσε να πάω από την σκιά. Να περάσω και αυτήν με τα ακουστικά.»

(λίγη ακόμα ευθεία) «Εντάξει τι είναι; Μία ωρίτσα τρέξιμο είναι. Είμαι σε πολύ καλή κατάσταση άλλωστε»

(ήρθε η πρώτη ανηφόρα) «Μικρά και γρήγορα βήματα να την βγάλω σύντομα. Στην ευθεία θα συνεχίσω πιο χαλαρά»

(ήρθε η δεύτερη ανηφόρα) «Εντάξει, το ήξερες ότι έτσι πάει η διαδρομή. Μια χαρά είσαι, ούτε έχεις λαχανιάσει. Ωπ, με πέρασε ένας πιτσιρικάς! Το ξέρει η μάνα του ότι τρέχει 10 χλμ; Ας περάσω αυτήν με το ωραίο κολάν».

(κι άλλη ανηφόρα και μετά κατηφόρα) «Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Κι άλλη ανηφ… Πωωωω τι απίστευτη παραλία είναι  αυτή;;; Ευτυχώς κατηφόρα. Χαλαρώνουμε τώρα γιατί βλέπω να έρχεται κι άλλη»

(πρώτο σταντ με νερά) «Έτσι όπως τρέχω, αν τολμήσω να πιω νερό θα πνιγώ, δεν έχω ελπίδα. Θα ρίξω λίγο πάνω μου όπως κάνουν στα video clip! Το μπουκάλι τι το κάνω; Α, ευτυχώς τα μαζεύουν οι εθελοντές»

(στροφή με θέα το απέναντι βουνό) «Καλέ τι; Συνεχίζουμε ως εκεί πέρα;;; Α! πέρασα τα 3 χλμ.! Κιόλας!»

(έρχομαι μούρη με μούρη με τον πρώτο αθλητή που γυρίζει προς τον τερματισμό!) «πλάκα μας κάνεις ρε φίλε;;;»

(ναι, κι άλλη ανηφόρα) «Αλήθεια τώρα, γιατί το κάνω αυτό στον εαυτ… Αμάν τι θέα είναι αυτή;! Είχα ξεχάσει πόσο ωραία παραλία είναι ο Βρέλλος. Να θυμηθώ να πω στον Πατέρα να έρθουμε αύριο. Α! Ένα κοτσύφι! Αν δω τίποτα όρνεα να πετάνε από πάνω μου θα ανησυχήσω…»

(στροφή, ανηφόρα, κατηφόρα) «Δεν πάει άλλο, θα κόψω λίγο (περπατάω για 3’’). ΟΚ, φτάνει. Ξανατρέχα τώρα και πέρνα αυτούς τους δύο. Τους έχεις.»

(στροφή με θέα το απέναντι βουνό όπου βλέπουμε): «Ακόμα πιο πέρα; Είμαστε σίγουροι ότι τρέχουμε ακόμα στις Σπέτσες γιατί είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι έχουμε φτάσει στην Ύδρα»

(αχνοφαίνεται η στροφή των 5χλμ.) «Έφτασα! Έφτασα! Έφτασα! Ωχ! Αυτή είναι η πιο μεγάλη ανηφόρα από όλες! Ναι αλλά μετά θα είναι η πιο μεγάλη κατηφόρα από όλες, οπότε Ζαφειράτου, σκάσε και τρέχα».

(παίρνω νερό από το σταντ των 5 χλμ.) «μήπως καταφέρω να πιω μια γουλι… Γκουχ! Γκουχ! Γκουχ! Ωραία! Θα γίνω η πρώτη δρομέας που «χάθηκε» από πνιγμό! Ρεζίλι…»

(οι ανηφοροκατηφόρες συνεχίζονται) «Μήπως να σταματήσω  λίγο; (σταματάω για ακόμα 3’’). Εντάξει αρκεί. Ποιον να περάσω τώρα; Αυτός με το ξυρισμένο κεφάλι έφυγε πολύ μπροστά, δεν έχω ελπίδα, θα περάσω αυτόν τον κυριούλη και μετά την τύπισσα που με έχει περάσει δύο φορές».

(στην ευθεία των 2 τελευταίων  χιλιομέτρων) «Α, ωραία εδώ έχει και κόσμο! Τι φοβερό συναίσθημα να σε χειροκροτούν και να σε ενθαρρύνουν. Τα πιτσιρίκια μου κάνουν χάι-φάιβ. Ναι! Καλά την ψώνισα εντελώς…»

(στο τελευταίο χιλιόμετρο μου φωνάζει ένας κύριος «Έλα είσαι κάτω από ώρα, συνέχισε!», κοιτάω το ρολόι) «Ωχ, δίκιο έχει, είμαι σε πολύ καλό δρόμο! Έλα πάμε. Σε λίγα λεπτά θα έχω φτάσει.

(περνάω από μια ταβέρνα και ακούω «Μπράβο Μαρία!» αλλά δεν μπορώ να δω ποιοι είναι ) «Ελπίζω να είναι φίλοι μου και να μην έχω καταφέρει να γίνω γνωστή στις ταβέρνες…»

(στον τερματισμό) «ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ!!!!!»

(Το πιάσιμο στα πόδια μου μπορεί κράτησε δύο μέρες, αλλά αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια που σίγουρα δεν θα θυμάμαι του χρόνου όταν και θα ξανατρέξω τα10 χλμ. Άλλωστε έχω να βελτιώσω το 56,04’’που έκανα φέτος…)