Ας μην φερόμαστε σαν παιδιά στο αυτοκίνητο...

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ στον δρόμο πολλά «εγκλήματα» που έχουν να κάνουν με τα παιδιά στο αυτοκίνητο, γι’ αυτό και βρήκα αφορμή γι’ αυτό το post. Ναι, μπορεί να συνέβαιναν και πιο παλιά (ίσως και χειρότερα) και να με αγγίζει τώρα που έγινα μάνα.

Δεν το παίζω ειδική, δεν δίνω συμβουλές σε άλλους γονείς (γιατί όποτε το επίχειρησα, το μόνο που κατάφερα είναι να βρω τον μπελά μου), ούτε και είναι το στυλ μου να καταγγέλλω.

Όμως ειλικρινά, ανατριχιάζω όταν βλέπω πιτσιρίκια 2, 3, 4 ετών να περιφέρονται χωρίς ζώνη ασφαλείας στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, να βγάζουν κεφάλια, χέρια, πόδια από το παράθυρο(και την οροφή!), να κάθονται όρθια ανάμεσα στα δύο μπροστινά καθίσματα, να κάθονται μαζί με την μαμά στο μπροστινό κάθισμα (εννοείται χωρίς ζώνη «τι; Να σκάσουμε;», το παιδί άλλωστε είναι ο καλύτερος αερόσακος) και πολλά άλλα –φαντασία και όρεξη να υπάρχει.

Δεν υπάρχει ούτε μία, ούτε μισή -και καλό θα ήταν να μην ψάξει κανείς να βρει- δικαιολογία για όλα τα παραπάνω απαράδεκτα.

Στην ερώτηση: «Γιατί δεν πετάς το παιδί σου από το μπαλκόνι;», η πιο λογική απάντηση είναι «Γιατί θα σκοτωθεί». Ε, το ίδιο επικίνδυνες είναι και όλες αυτές οι καταστάσεις! Η νομοθεσία προβλέπει πως όλα τα παιδιά έως 12 ετών πρέπει να είναι δεμένα στο πίσω κάθισμα και -ναι!- μάλιστα σε ειδικά καθίσματα. Πολλοί νομίζουν πως μετά τα 6-7 χρόνια είναι έτοιμα να καθίσουν όπως οι ενήλικες αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Το σώμα τους  δεν είναι αρκετά «δεμένο» έως αυτή την ηλικία και σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση, η ζώνη ασφαλείας δεν τους εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση και απλώς θα χτυπάνε στα τζάμια όπως η μπάλα σε φλιπεράκι! Και δεν μιλάμε για δυνατό τρακάρισμα. Ένα τρακάρισμα αυτοκινήτου που τρέχει με 40 χλμ./ώρα αρκεί για να γίνει το κακό.

Λένε πως όταν κάνεις παιδιά, αντιμετωπίζεις  τη ζωή, τον θάνατο, το εφήμερο και το απρόβλεπτο με άλλη ματιά. Τουλάχιστον από την πλευρά μου αυτό βγήκε αληθινό. Δεν ξέρω αν η μητρότητα με έκανε καλύτερο άνθρωπο, σίγουρα με έκανε καλύτερο οδηγό. Ή τουλάχιστον πιο προσεκτικό –αν και το ένα φέρνει το άλλο.

Η ταχύτητα είναι πάντα περιορισμένη, ακόμα και στην εθνική οδό την οποία διανύουμε καθημερινά. Το πορτοκαλί φανάρι είναι αφορμή πλέον για να πατήσω φρένο και όχι γκάζι. Όταν ανάβει το πράσινο σε διασταύρωση, περιμένω πάντα 1-2’’ για να μην πέσω πάνω σε κάποιον που έφυγε με «βαθύ πορτοκαλί» από το άλλο ρεύμα (ειδικά αυτό με έχει σώσει πολλές φορές!). Αυτά ισχύουν, είτε βρίσκονται τα μικρά στο αυτοκίνητο είτε όχι, καθώς θα ήταν πολύ ηλίθια εγωιστικό από μέρους μου να μεγαλώσουν τα παιδιά μου με ανάπηρους (ή νεκρούς στην χειρότερη) γονείς, επειδή εγώ έκανα βλακείες στον δρόμο.

Και φυσικά, τα παιδιά δεν μπαίνουν σε άλλα αυτοκίνητα αν δεν υπάρχουν ειδικά καθισματάκια, ούτε καν για «έλα μωρέ εδώ πιο κάτω θα πάμε» διαδρομές.

Σκεφτείτε μόνο ότι  όπως τα παιδιά θα σας αντιγράψουν και θα ακολουθήσουν τις δικές σας συνήθειες σε όλα τα πράγματα, το ίδιο θα κάνουν και στην οδηγική συμπεριφορά.

Κι αν νομίζετε ότι υπερβάλλω, μία πρόχειρη αναζήτηση για την ασφάλεια των παιδιών στο internet με βίντεο από ειδικούς θα σας πείσει. 

ΥΓ: Για τα παιδιά στα μηχανάκια δεν έχω να πω πολλά. Αν ο πολιτισμός μας στο αυτοκίνητο βρίσκεται στην περίοδο των δεινοσαύρων, εκείνη της μηχανής είναι ακόμα στην φάση της αμοιβάδας. Και όχι, το κράνος του μπαμπά δεν κάνει για το παιδί, αντίθετα μπορεί να το βλάψει περισσότερο. Και όχι, το να μπει ανάμεσα στη μαμά και τον μπαμπά δεν το κάνει περισσότερο ασφαλές.