Τα παιδιά (σου) κάνουν εξωτικό μαύρισμα

«Τι μαύρισμα είναι αυτό;! Ξεσαλώσατε ε;», είναι η ατάκα που άκουσα στο γραφείο πολλάκις. Δεν απάντησα, απλά έγνεψα συγκαταβατικά. Ναι, η αλήθεια είναι ότι το χρώμα μου θα το ζήλευαν πολλές περσόνες της Μυκόνου που έχουν ξοδέψει (ή και όχι) αρκετά χρήματα στο σολάριουμ για να το αποκτήσουν. 

Σίγουρα όμως δεν θα ζήλευαν τον τρόπο με τον οποίο έφτασα να μοιάζω με την πρώτη ξαδέρφη του Μάκη Κρισάντους. Η σοκολατί πλάτη μου, λοιπόν, οφείλεται στις περίπου 37 «λιμνούλες» που έσκαψα και τα 1258 πυργάκια που έχτισα στην ακροθαλασσιά. Το εφετινό μου έργο ήταν διπλάσιο –κυριολεκτικά. Τα έργα γίνονταν εις διπλούν καθώς τα βλαστάρια δεν καταδέχονταν να μοιραστούν εξ αδιαιρέτου τα «χτίσματα» παρά ήθελε το καθένα τα δικά του.

Φυσικά το ίδιο ίσχυε και με τις υπόλοιπες (παρα)θαλάσσιες δραστηριότητές μας: βουτιές, βόλτες με το στρώμα, «δελφινάκι» (καβάλα στη μαμά) κλπ κλπ. Φυσικά το ίδιο (μην πω και πιο σκούρο) χρώμα έχει και ο Πατέρας καθώς εκείνος «αρπάζει» και πιο εύκολα. Οι μόνες ήρεμες στιγμές στην παραλία ήταν εκείνες που τους έκοβε η πείνα από τις αθλοπαιδίες και έκαναν βουτιά στα τάπερ με τα φρούτα. Αλλά μόλις γέμιζε το… ντεπόζιτο, βουρ ξανά στη θάλασσα. 

Όλα αυτά με διπλή βάρδια, πρωί και απόγευμα. Ε, μαυρίσαμε λοιπόν για να μας μείνει και κάτι…