18.7.16

Οδηγίες προς (μη έχοντες παιδιά) λουόμενους


Το παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς που θα βρεθείτε το φετινό καλοκαίρι κάπου κοντά μας σε μια παραλία. Επειδή εκείνη την στιγμή δεν θα μπορώ να σας πω πολλά, διαβάστε τα τώρα. Πολλές απορίες θα σας λυθούν και ίσως να μας δείτε με ένα βλέμμα συμπάθειας.

«Βρίσκομαι ξαπλωμένη-ος στην παραλία και όλα θα ήταν τέλεια αν δεν υπήρχαν κάτι πιτσιρίκια που τσιρίζουν σαν τρελά». Αυτή την (ή και με κάποιες παραλλαγές αλλά ίδιου νοήματος) πρόταση διαβάζω κάθε τρεις και λίγο στο Facebook, κυρίως το σαββατοκύριακο όταν οι εξορμήσεις στην θάλασσα είναι πυκνότερες. 

Όλοι μας, κάποια στιγμή, έχουμε ονειρευτεί εκείνη την ιδανική παραλία με τα καταγάλανα, καθαρά  νερά, με 0 μποφόρ και ισάριθμα παιδάκια. Όμως, ας είμαστε ρεαλιστές: αυτό το σενάριο είναι τόσο εφικτό όσο και η δίαιτα με σοκολάτες, παγωτό, πίτσες και μακαρονάδες.
Γι’ αυτό, όλοι εσείς (χωρίς παιδιά) που θα βρεθείτε κοντά σε εμάς (με τα παιδιά) στην ακροθαλασσιά, δείξτε κάποια ψήγματα κατανόησης και συμπάθειας στο πρόσωπό μας. Και θα σας εξηγήσω το γιατί:
         
      -Η θάλασσα είναι ο ιδανικός παιδότοπος. Εκεί τα πιτσιρίκια μπορούν να βραχούν, να πλατσουρίσουν, να σκάψουν, να λερωθούν, να κυλιστούν χωρίς όριο. Και πάνω στον ενθουσιασμό τους, ναι, μπορεί και να τσιρίξουν. Στην παραλία είμαστε, δεν είμαστε στο Λούβρο. Και επίσης, σκεφτείτε ότι και εμείς οι γονείς είμαστε άνθρωποι, θέλουμε (όσο αυτό είναι δυνατό) να χαλαρώσουμε λίγο και το μόνο ενεργοποιημένο “app” μας, είναι αυτό που τσεκάρει την ασφάλεια των μικρών μας.

      -Εκεί λοιπόν, που τρέχουν τα μικρά μπορεί (λέω μπορεί) και να σε βρέξουν. Νομίζω πως δεν είναι και κάτι πολύ τραγικό, αν σκεφτεί κανείς ότι πηγαίνοντας στην παραλία, έχεις ήδη στο μυαλό του το ενδεχόμενο να βραχείς. Εκτός αν είσαι μοντέλο/τραγουδίστρια/TV περσόνα κι έχεις σκοπό να μπεις μέχρι την γάμπα, ίσα να σε πετύχει ο παπαράτσι.

      -«Γιατί δεν τα μαζεύουν;» βλέπω το συννεφάκι πάνω από το κεφάλι μερικών και σας έχω την απάντηση: Γιατί περνάνε καλά και κυρίως γιατί εκτονώνονται, πράγμα που σημαίνει ότι το βράδυ θα πέσουν ξερά για ύπνο χωρίς πολλά πολλά. Μπορεί να μην το θυμάστε, αλλά και οι γονείς σας έτσι σας άφηναν να «κανιβαλίζετε» στις παραλίες. Εκτός κι αν στα 8 σας καθόσασταν με το «Εκκρεμές του Φουκώ» κάτω από την ομπρέλα με την διακριτική συντροφιά μελοποιημένων ποιημάτων.

-Εντάξει, ομολογώ πως υπάρχει ένα πράγμα το οποίο με ενοχλούσε στην προ-παιδιών εποχή μου (και συνεχίζει να με ενοχλεί): Τις μαμάδες που φωνάζουν. «Γιαννάκη! Κωστάκη! Μαιρούλα!». Δεν λέω, κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να φωνάξεις. Εγώ π.χ. έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει προχθές στον Μικρό, όταν η ώρα είχε πάει 8:30 (το βράδυ!) είχα μαζέψει τα πάντα (κουβαδάκια, φτυαράκια, πετσέτες, παπάκια, καβουράκια κλπ.) και τον περίμενα να βγει από την θάλασσα! Και θα μπορούσα να βουτήξω για να βγάλω έξω, αν δεν βαριόμουν να μπω στην διαδικασία του «ξαναστέγνωσε-ξανάλλαξε». Οπότε ναι, σε εκείνη την περίπτωση του φώναξα ένα «έλα έξω φεύγουμε!». (Για την ιστορία και προς υπεράσπισή μου, στην αρνητική του απάντηση, δεν συνέχισα τα υστερικά «έλα έξω τώρα!» και τέτοια. Τον ενημέρωσα ότι εμείς φεύγουμε χωρίς εκείνον, οπότε, βλέποντάς με με την τσάντα στο χέρι, δεν είχε παρά να βγει τρέχοντας…).   

Όχι, δεν μιλάω γι αυτές τις περιπτώσεις. Αναφέρομαι σε εκείνες τις μαμάδες που ενώ έχουν φέρει τα βλαστάρια τους στη θάλασσα, αρχίζουν τα «μην βρέχεσαι, θα κρυώσεις!», «μην κολυμπάς, θα κουραστείς», «μην πιάνεις την άμμο, θα λερωθείς!»,  «μην μπαίνεις στη θάλασσα, θα πνιγείς!». Εμ, τότε τι έφερες το άμοιρο να κάνει;

Και κλείνω με μία παράκληση: όχι σουβλάκια, όχι κεφτεδάκια, όχι brazilian (φορεμένα σε άνω του ενός μέτρου περιφέρεια) σε θάλασσες και ακτές. Χάθηκαν τα φρουτάκια και τα συμβατικά μαγιό;

-           

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου