Μάνα είναι μόνο μία. Αλλά και ο πατέρας ένας είναι…

Δύο γεγονότα, με κοντινή χρονική μεταξύ τους απόσταση, με έκαναν να αναθεωρήσω –έως και να αμφισβητήσω- αυτό που μέχρι στιγμής πίστευα για τις «μαγικές, μοναδικές, μαμαδίστικες ικανότητές μου». 

Πριν από 2-3 Σαββατοκύριακα, λοιπόν, η (ομιλούσα) μαμά τέθηκε νοκ άουτ. Μια ψιλοκούραση, ένας στομαχικός ίλιγγος, μια ψιλοδηλητηρίαση, όλα αυτά συνεργάστηκαν και με έριξαν στο κρεβάτι. Ο γιατρός είπε «δυο μέρες ξεκούραση» κι εγώ είπα «Και τα παιδιά;». Η απάντηση μου ήρθε άμεσα από τον Πατέρα και μάλιστα χωρίς λόγια. 

Όσο εγώ σερνόμουν από κρεβάτι σε καναπέ, εκείνα τηρούσαν το ημερήσιο πρόγραμμά τους υπό τις οδηγίες του Πατέρα. Φαγητό, άλλαγμα, πλύσιμο, μεσημεριανός ύπνος, κολατσιό, μπάνιο, τα πάντα όλα, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σαν να μην με χρειάστηκαν (που δεν με χρειάστηκαν) ποτέ!

Μέχρι να ανακτήσω τις δυνάμεις μου, δεν άκουσα από τον Πατέρα ούτε ένα «Εδώ τι να κάνω;», ούτε μισό «Μπορείς να με βοηθήσεις;», κι όχι από εγωισμό, αλλά επειδή δεν χρειάστηκε καθόλου τις γνώσεις, την εμπειρία και τα… μαγικά μου!

Γιατί; Γιατί όλο αυτόν τον καιρό, ο Πατέρας δεν είναι ένας απλός θεατής που παρεμπιπτόντως συμβάλλει πότε πότε στα οικογενειακά δρώμενα, αλλά ένας κανονικός συμπαίκτης στην βασική ομάδα μας. Πώς αλλιώς θα τα έβγαζε πέρα όταν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ έχει να ξυπνήσει (πρώτη δύσκολη πίστα), να ντύσει (ακόμη πιο δύσκολη η πίστα) και να πάει τα βλαστάρια μας (εδώ κερδίζει κανονάκι) το καθένα στον δικό του προορισμό;

Το έχω πει και θα το ξαναπώ πως η συμμετοχή του μπαμπά στα όσα οικογενειακώς συμβαίνουν, εξαρτάται αποκλειστικά από το πόσο θα τον αφήσει η μαμά να το κάνει (δείτε εδώ την εξήγηση). Γι’ αυτό και όταν με ρωτάνε: «ο μπαμπάς βοηθά καθόλου;» απαντάω «Ο Πατέρας δεν είναι βοηθός. Είναι συνέταιρος».

Το άλλο γεγονός έγινε μόλις εχθές. Είχαμε αφήσει τα Μικρά στους παππούδες για ένα 24ωρο ώστε να βρεθούμε σε έναν γάμο το σαββατόβραδο. Ξυπνώντας την Κυριακή το πρωί με έπιασαν οι τύψεις «Δεν έχουμε τα παιδάκια μας, να παίξουμε μαζί τους, θα τους λείπουμε, θα θέλουν να μας δουν κλπ. κλπ.». (Βέβαια εκμεταλλευόμενοι την απουσία τους, όχι μόνο ξυπνήσαμε στις 11 (!!!) αλλά κάναμε και αρκετές δουλειές στο σπίτι τις οποίες δύσκολες θα φέρναμε εις πέρας μαζί τους. Αλλά οι τύψεις, τύψεις!).

Φτάνοντας στο σπίτι των παππούδων, ο Μικρός μες την καλή χαρά, ήρθε με αγκάλιασε, με φίλησε και με απίστευτες ταχύτητες άρχισε να μου διηγείται πόσο τέλεια πέρασε, τι ωραία ήταν η βόλτα με τον ηλεκτρικό, τι φοβερά που ήταν τα καράβια που είδε στον Πειραιά, «Κοίτα πόσα πλοία ζωγράφισα!», «Έφαγα και παγωτό σοκολάτα», «Να κοιμηθώ πάλι εδώ;», δεν τον προλάβαινα!

ΟΚ, το κατάλαβα: Είχε περάσει τέλεια. Ναι, το εμπέδωσα: Δεν του έλειψα καθόλου. Μάλιστα, πρέπει 

να το παραδεχτώ: Θα μπορούσε να μείνει παραπάνω και να μην πάρει χαμπάρι την απουσία μου. Συνδυάζοντας τα δύο παραπάνω κατάλαβα ότι ο κόσμος των παιδιών συνεχίζει να γυρίζει και χωρίς εμένα. Και ευτυχώς δηλαδή.

Τελικό συμπέρασμα: εμείς οι μαμάδες είμαστε ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα των παιδιών μας. Όχι όμως το μοναδικό. Ας μην τρελαινόμαστε λοιπόν προσπαθώντας να έχουμε συνεχώς το πάνω χέρι, και ας μην έχουμε αυταπάτες ότι είμαστε οι μόνες που τα αγαπάμε και κάνουμε το καλύτερο γι’ αυτά.

Αντίθετα θα πρέπει να μας καθησυχάζει το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλοι που νοιάζονται και τα αγαπάνε εξίσου.