Τα παιδιά είναι μικρά, δεν είναι κουφά

Ο Μικρός, με το 50λεπτο στο χέρι, περιμένει το 4χρονο, 5 το πολύ, αγοράκι που δεν λέει να σηκωθεί από το –εδώ και ώρα- σταματημένο αυτοκινητάκι. Κι επειδή δεν είναι ακόμα σε ηλικία να διεκδικεί την σειρά και τα δικαιώματά του, είπα να παρέμβω και να το πλησιάσω. Ακολουθεί αυτούσιος ο διάλογος:  

-Αγάπη μου, μπορείς να σηκωθείς να κάνει και άλλος αυτοκινητάκι;

-Όχι, δεν θέλω.

-Ναι, αλλά είναι η σειρά να κάνει άλλο παιδάκι. Μετά μπορείς να ξανανέβεις.

-Εγώ δεν θέλω να σηκωθώ.

-Ξέρεις, αυτό το αυτοκινητάκι δουλεύει με λεφτά. Έχεις;

-Έχω αλλά μου τα έχει πάρει ο μπαμπάς μου και δεν μου τα δίνει. Ο μπαμπάς μου είναι πολύ νευρικός μαζί μου και μου φωνάζει συνέχεια, είπε και τελικά σηκώθηκε να φύγει.

-Εεεεε… (δεν ήξερα τι να πω). Βρε αγάπη μου σε αγαπάει ο μπαμπάς σου. Να τον ακούς για να μην σου φωνάζει, ναι; Κατάφερα να ψελλίσω, εντελώς απογοητευμένη από την «συμβουλή» μου.       

Αυτό που με τόση φυσικότητα μου είπε ο πιτσιρικάς, εμένα μου ήρθε σαν τούβλο στο κεφάλι. Δεν με ξέρει, δεν με έχει ξαναδεί κι όμως το μόνο που είχε να μου πει ήταν ότι ο μπαμπάς του φωνάζει. Από την μικρή μου πείρα, ξέρω ότι τα μικρά μιλάνε. Και μιλάνε πολύ. Για πολλά. Για τα πάντα. Έχει τύχει να συναντήσω νήπιο στην παιδική χαρά και μέσα σε πέντε λεπτά να έχω μάθει το όνομά του, το όνομα της αδερφής του, τι έφαγε χθες, τι δουλειά κάνει η μαμά του, πόσο όμορφη είναι και πώς πέρασε προχθές στα γενέθλια της ξαδέρφης του.

Κι όμως εκείνο, το μόνο που είχε να μου πει ήταν ότι ο μπαμπάς του φωνάζει. Αισθάνθηκα τόσο απαίσια με την ατάκα του. Σκέφτηκα να βρω τους γονείς του και να τους το πω. Όχι για να τους κάνω παρατήρηση, αλλά για να μάθουν τι εξομολογείται ο γιος τους σε ξένους ανθρώπους. 

Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω, φυσικά και έχω φωνάξει στον Μικρό. Και το έχω μετανιώσει όλες τις φορές, ακόμα και αυτές που είχα όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος μου. Ακόμα και αυτές που δεν με άκουσε, μόνο και μόνο για να μου πάει κόντρα (ναι, το κάνουν και τα 3χρονια αυτό). Δεν υπάρχει φορά όμως που να μην τον έχω πάρει αγκαλιά λίγο μετά για να τα βρούμε, να του δώσω ένα μεγάλο φιλί και να του εξηγήσω γιατί «τσακωθήκαμε».

Ακόμα και ο ίδιος ξέρει πότε η συμπεριφορά του είναι σωστή («σήμερα την ακούω την μαμά») και πότε… όχι και τόσο («σήμερα την ακούω λίγο την μαμά»). 

Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους όλων των γονιών του κόσμου, αλλά πιστεύω πως δεν υπάρχει μπαμπάς ή μαμά που να μην έχει υψώσει την φωνή του/της, όταν έχουν εξαντληθεί περιθώρια διαπραγμάτευσης, υπομονή και λόγια. Πάντα θα υπάρχει αυτή η στιγμή.

Όμως (θέλω να πιστεύω πως) όταν οι αγκαλιές είναι ο κανόνας και οι φωνές η εξαίρεση, το παιδικό μυαλό μπορεί να τις διαχειριστεί. Αν συμβαίνει το αντίθετο, τότε μάλλον θα ψάχνει ξένους να τους πει για τον φωνακλά μπαμπά τους…