Το Πάσχα στο χωριό (με 2 παιδιά) είναι αλλιώς

Το περσινό Πάσχα μάς είχε βρει με ένα νήπιο 2 ½ ετών, ένα μωρό ολίγων μηνών και την σκέψη για ταξίδι στο χωριό απαγορευτική. Φέτος λοιπόν, είπαμε να το τολμήσουμε.

Κάποια πράγματα τα περιμέναμε, κάποια τα φανταζόμασταν και κάποια ούτε που μας πέρασαν από το μυαλό αλλά τα ζήσαμε. Όπως:

-Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Μπορεί εμείς να βαριόμαστε ακόμα και μία ώρα με το καράβι της γραμμής, για εκείνα όμως είναι μια περιπέτεια για την οποία μπορούν να μιλάνε μέρες. Για την σκάλα του πλοίου, την μπουκαπόρτα, τους γλάρους, τα σχοινιά… Αλλά και η επιστροφή μας που έγινε οδικώς, δεν ήταν λιγότερη συναρπαστική: τα προβατάκια στον δρόμο, οι «ανεμόμυλοι» (ανεμογεννήτρια για άλλους), οι γέφυρες και οι ράγες του τρένου (ακόμα και χωρίς το τρένο) είναι πράγματα που μπορούν να προκαλέσουν θύελλα ενθουσιασμού.

-Τα μικρά δεν μασάνε από κρύο. Τους αρκεί λίγος ήλιος, μια παραλία, δύο κουβαδάκια κι ένα φορτηγό (για να κουβαλάει την άμμο) και βουτάνε στην (όχι και τόσο ζεστή) θάλασσα πιο εύκολα απ’ ό,τι βουτάμε εμείς στο φρεσκοψημένο παστίτσιο.

-Το iPad τέθηκε σε αχρηστία. Ναι, όλες τις ημέρες που ήμασταν στο χωριό, ούτε μία φορά δεν μας ζήτησε ο Μικρός την ταμπλέτα, ούτε μισή φορά το κινητό. Με το ζόρι κάθισε 20-25’ στην τηλεόραση για να δει Nickelodeon. Και πώς να καθίσει όταν (πολύ φυσιολογικά) το μυαλό του ήταν στην βόλτα, στην θάλασσα, στην άφιξη και την αναχώρηση των καραβιών.

-Το ωράριο πάει περίπατο. Μπορεί στην πόλη τα μικρά 8:30 και 09:00 αντίστοιχα να βρίσκονται στα κρεβάτια τους, στις εξοχές αυτά απλώς δεν υπάρχουν. Το ξεμυάλισμα από παππούδες, γιαγιάδες, ξαδέρφια πάει σύννεφο και όπως είναι λογικό, το αυστηρό πρόγραμμα που τηρούμε στο κλεινόν άστυ γίνεται καπνός. Το καλό είναι ότι με την επιστροφή μας, γυρίσαμε στο κανονικό μας ωράριο.

-Το ίδιο ισχύει και για το διατροφικό πρόγραμμα. Ανάμεσα στα βασικά -πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό- γίνονται και διάφορες «παρεμβολές», οι οποίες όμως, όπως αποδείχθηκε είναι απόλυτα απαραίτητες για να παροχή ενέργειας σε αυτές τις ανεξάντλητες μηχανές. Και όπως είναι λογικό, η κατανάλωση μπισκότων, κουλουριών και σοκολάτας (μόνο τα αβγά να μετρήσουμε φτάνει!) ξέφευγε από την καθιερωμένη.

-Όσα ρούχα και να πάρεις, δεν φτάνουν. Τα ποσοστά «λερώματος» αυξάνονται δραματικά στο χωριό. Οπότε και να φορέσει δεύτερη μέρα μια σκονισμένη φόρμα, δεν θα κάνει διαφορά, αφού πάλι στα χώματα θα βρεθεί, γι’ αυτό χαλάρωσε.

-Συνειδητοποιείς για ακόμα μία φορά, πως πρέπει να τους μάθεις/εξηγήσεις/αποκαλύψεις πράγματα που εσύ θεωρείς φυσιολογικά -και δεν μιλάω για την θρησκευτική πλευρά του θέματος, την οποία αγγίξαμε ελάχιστα αφήνοντάς την για τα επόμενα χρόνια. Μεταξύ άλλων λοιπόν, ο Μικρός ανακάλυψε πως τα κόκκινα αβγά είναι κανονικά, βρασμένα αβγά και όχι Kinder, «τρώγοντας» μία από τις μεγαλύτερες πασχαλινές απογοητεύσεις του…