Τα παιδιά σε κάνουν καλύτερο (;) άνθρωπο

Η ζωή με τα παιδιά είναι μια ατελείωτη δοκιμασία. ΟΚ, ακόμα και αν δεν έχετε, σας είπα κάτι που ήδη ξέρετε. Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι τα παιδιά, για να ξεπεράσετε επιτυχώς αυτές τις δοκιμασίες, σας βελτιώνουν -σε μεγάλα ποσοστά μάλιστα- ικανότητες οι οποίες υπό άλλες συνθήκες θα έμεναν σε πολύ χαμηλά –έως ανύπαρκτα- επίπεδα. 

Εγώ, για παράδειγμα, αν δεν είχα αυτά τα δύο πλάσματα στο σπίτι, δεν θα είχα αναπτύξει τις ικανότητές μου:

Στην εφευρετικότητα. Ο τρόπος που γίνονται τα τάπερ ντραμς προκειμένου να κρατήσω την Μικρή στην κουζίνα μέχρι να μαγειρέψω, ο τρόπος που θα μετατρέψουμε το σαλόνι σε παιδότοπο από τα μαξιλαράκια του καναπέ, ή ακόμα και ο τρόπος που μεταμορφώνεται κάθε πιρουνιά φαγητού σε διαφορετικό μεταφορικό μέσο ώστε να καταλήξει στο στόμα του Μικρού, δείχνει αν μη τι άλλο ότι το κομμάτι του εγκεφάλου που χειρίζεται την φαντασία είναι πάντα ενεργό.

Στο crisis management. Τα PR Agencies ωχριούν μπροστά στους γονείς που έχουν να διαχειριστούν πιτσιρίκια σε πανικό. Ένα πρόσφατο παράδειγμα: Γυρνάει ο Μικρός από τον παιδικό σταθμό και περιμένει να συναντήσει το αγαπημένο του λούτρινο (Μαΐμού) το οποίο όμως έτυχε να μείνει ξεχασμένο στο αυτοκίνητο του Πατέρα. Πράγμα που σημαίνει πως η επιστροφή της μαϊμούς ορίζεται για αργά το απόγευμα –μαζί με τον Πατέρα. Στην εικόνα ενός νηπίου να χτυπιέται στο πάτωμα και να ζητάει την «Μαμού», χρειάζεται ψύχραιμη αντιμετώπιση. Πρέπει να δείξετε στον «πελάτη» ότι το πρόβλημά του θα λυθεί και μάλιστα άμεσα –ακόμα και αν δεν έχετε αυτή την δυνατότητα. «Αγόρι μου, η Μαμού πήγε να βοηθήσει τον μπαμπά στο γραφείο γιατί είχε πολλή δουλειά. Έτσι θα τελειώσουν πιο εύκολα και θα έρθουν και οι δύο πιο γρήγορα», ήταν η απάντησή μου. Στην 5^η φορά, ο Μικρός σταμάτησε να κλαίει. Δεν ξέρω αν τον έπεισα ή αν με λυπήθηκε με την (κουλή) επιχειρηματολογία μου, πάντως το αποτέλεσμα ήταν θετικό!

Στην πολιτική. Το να διαχειριστείς ένα 3χρονο αγόρι και ένα κορίτσι 1 έτους την ίδια στιγμή, στον ίδιο χρόνο, χρειάζεται ευελιξία, ταλέντο στην επίλυση διαφορών και ολίγον από μακιαβελίστικη τεχνική. Με άλλα λόγια, πρέπει να κρύβεις έναν μικρό Φρανκ Άντεργουντ μέσα σου. Κι εγώ δεν ήξερα ότι τον είχα, μέχρι που έκανα δύο παιδιά! Διαπραγματεύσεις, ατέρμονες συζητήσεις επί συζητήσεων για κρίσιμα ζητήματα, όπως το «ποιος θα παίξει με το πράσινο τρένο και ποιος με του κύβους», «ποιος θα φάει πρώτος γιαούρτι και ποιος θα περιμένει τη σειρά του», αλλά και εξηγήσεις σε καυτά θέματα όπως «Γιατί -ενώ η Μικρή δεν ξέρει να ζωγραφίζει- έχει δικαίωμα στην κατοχή μαρκαδόρων» και «Γιατί πρέπει να επιστρέψουμε το ποτήρι με τον ΜακΚούιν στον ιδιοκτήτη Μικρό χωρίς να πιούμε από αυτό», είναι στην καθημερινή μας ατζέντα.

Στην… διαμόρφωση της πραγματικότητας. Οι γονείς ξέρουν πολύ καλά πως ενώ το «Μην λες ψέματα» είναι θεμελιώδης λίθος για την σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιών, είναι απλά αδύνατο να εφαρμοστεί στην περίπτωση των ίδιων –αν θέλουν να διατηρήσουν σε επιθυμητά επίπεδα την ψυχική τους ισορροπία. Και δεν μιλάμε για μικρά και λίγα ψεματάκια, όοοοοοοχι!  Δεν θέλω να υπερβάλω, αλλά νομίζω πως δεν περνάει μέρα που να μην πω τουλάχιστον 10-15 ψέματα στον Μικρό. Προς υπεράσπισή μου, να αναφέρω πως όλα χρησιμοποιούνται προς όφελος της εύρυθμης λειτουργίας της οικογένειας. Π.χ. «Δεν θέλω να πάμε από αυτόν τον δρόμο!» -Αγόρι μου ο άλλος δρόμος είναι κλειστός. Έχει πάει μάστορας με τον γερανό να τον φτιάξει. «Να, μαμά εδώ έχει παγωτά! Να πάρουμε!» -Δεν τα πουλάνε μωρό μου, τα έχουν για το καλοκαίρι. «Θέλω να μου φέρει ο Αϊ Βασίλης ένα ποδήλατο» -Δεν γίνεται, είναι πολύ μεγάλο και βαρύ. Πώς θα το κουβαλήσει; (σ.σ. έχει ήδη ποδήλατο). «Δεν θέλω να μου ρουφήξεις τις μύξες με τη «σκούπα» (ρουφηχτήρι)». –Ο γιατρός είπε πως αν δεν το κάνουμε, δεν μπορούμε να πάμε στις κούνιες/παιδότοπο/γιαγιά/βόλτα (και ψέμα και μετατόπιση ευθύνης).

Στην φυσική κατάσταση. «Μαμά, σήκωσέ με να πατήσω το κουμπί/ να πιάσω το ταβάνι/ να ανέβω στην τσουλήθρα/ πάρε με αγκαλιά να πάμε σπίτι γιατί κουράστηκα /γιατί δεν φοράω παντόφλες /γιατί βαριέμαι να περπατήσω (γενικώς)».  

Για να κουβαλάς ένα 10κιλο και ένα 20κιλό πολλές φορές και για πολλά μέτρα μέσα στην ημέρα, αν μη τι άλλο πρέπει να είσαι fit. Και να μην είσαι, και να μην θέλεις να είσαι, γίνεσαι. Και ναι, είμαι φαν της γυμναστικής πρώτα απ’ όλα γιατί αρέσει σε μένα, αλλά μου έχει φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη (ιδιαίτερα στην πλάτη και τη μέση) για τα οικογενειακά βάρη. Πάρτε κι εσείς ένα κωπηλατικό όργανο όπως ο Φρανκ, θα σας χρειαστεί.

(Ποιες τεχνικές και ποια ταλέντα σας αναπτύχθηκαν χάρη στα βλαστάρια σας;)