«Κάηκε το ρεύμα!!! Γιούπι!!!»

Κυριακή βράδυ, με πολλή βροχή και το ματς του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στο «Γ. Καραϊσκάκης» να βρίσκεται στο ημίχρονο με σκορ 1-1. Η ώρα περίπου 20:30, που σημαίνει πως οι διαδικασίες για την προς το κρεβάτι πορεία των μικρών θα έπρεπε να είχαν ήδη ξεκινήσει. Η μικρή καθυστέρηση οφείλεται στο ντέρμπι και στο «Κυριακή είναι αύριο, δεν πειράζει να κοιμηθούν και λίγο αργότερα». 

Και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν! Ναι, μόλις έπεσε το ρεύμα. Πρώτη μας κίνηση είναι να βρούμε φακούς, κεριά, αναπτήρες και ό,τι άλλο θα μπορούσε να ρίξει λίγο φως στην υπόθεση –κυριολεκτικά.

Δεν θα μπορούσε να μου περάσει από το μυαλό ότι -μεταξύ άλλων- θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε και την αντίδραση και των υπόλοιπων μελών της οικογένειας που ζούσαν για πρώτη φορά τέτοιου είδους εμπειρία. Η Μικρή γυρνούσε γύρω γύρω με τα χέρια ψηλά τραγουδώντας «Ωωωωωω» και ο Μικρός έτρεχε πάνω κάτω στο σαλόνι ρωτώντας: «Τι έγινε; Τι έγινε; Τι έγινε;». Στην απάντηση «Τίποτα αγόρι μου, κόπηκε το ρεύμα», άρχισε –σχεδόν πανηγυρίζοντας- να φωνάζει: «ΚΑΗΚΕ το ρεύμα, ΚΑΗΚΕ το ρεύμα, ΚΑΗΚΕ το ρεύμα!!!» (προφανής μείξη του «κόπηκε το ρεύμα» με το «κάηκε η λάμπα»).

Μιλάμε ότι τέτοιο πανηγυρισμό, ούτε ο Βάργκας στο γκολ με τον Ολυμπιακό δεν έκανε!

-Αγόρι μου, μην τρέχεις σε παρακαλώ, θα χτυπήσεις, προσπαθούσα μάταια να του κατεβάσω τους παλμούς, να μαζέψω την Μικρή που κολλούσε από την φρενίτιδά του και να κάνω στην άκρη τα lego μπας και μειώσω τις πιθανότητες ατυχήματος.

Μόλις καταφέραμε να φτιάξουμε μια στοιχειώδη «ατμόσφαιρα» όπου έβλεπε ο ένας τον άλλον, είπαμε να οργανωθούμε για τον πρωταρχικό μας στόχο, ξεκινώντας από το βραδινό μας μπάνιο. Και μόνο ότι όλη η διαδικασία (πλύσιμο, ντύσιμο, γάλα κλπ.) έγινε υπό το φως του φακού, για τον Μικρό ήταν μια εμπειρία τρελή. Φυσικά έπρεπε να του εξηγήσω για ποιον λόγο δεν μπορούσε να δει τηλεόραση αλλά και γιατί ενώ δεν έχουμε ρεύμα λειτουργούσε (με μπαταρία) το φως ασφαλείας στον διάδρομο.  

Να πω την αλήθεια, το λίγο άγχος που είχα αρχικά, έσβηνε όσο περνούσε η ώρα αφού είδα πως τα πιτσιρίκια όχι μόνο δεν τρόμαξαν, αλλά αντίθετα το διασκέδασαν με την ψυχή τους.

Αφού τα βάλαμε για ύπνο, το ρεύμα ήρθε και έπεσε κανα δυο φορές ακόμα, με τον Μικρό να σηκώνεται κάθε φορά από το κρεβάτι του και να μας ανακοινώνει: «Κάηκε πάλι το ρεύμα! Ήρθε το φως! Πάλι κάηκε!» και τέτοια… Ώσπου τον έπεισα πως το ρεύμα πηγαινοέρχεται επειδή εκείνος δεν λέει να κοιμηθεί!

Καμιά ώρα αργότερα όταν αποκαταστάθηκε πλήρως η τάξη και αράξαμε στον καναπέ, σκέφτηκα πως δεν διασκέδασα κι εγώ όσο θα έπρεπε αυτή την μοναδική περιπέτεια των μικρών. Αλλά εκείνη την ώρα δεν συνειδητοποίησα πόσο περίεργη –αλλά και παιχνιδιάρικη- ήταν για εκείνα η κατάσταση.

Υποσχέθηκα λοιπόν, στον εαυτό μου πως την επόμενη φορά θα τρέχω κι εγώ μαζί τους πάνω κάτω στο σαλόνι και θα φωνάζω: «ΚΑΗΚΕ το ρεύμα! ΚΑΗΚΕ το ρεύμα!».

(σ.σ. και που ήρθε το ρεύμα, τι καταλάβαμε; Είδαμε την συνέχεια του ματς… Καλύτερα να μέναμε στο 1-1.)