Twins Foodbar (ή αλλιώς: Τα παιδιά κάνουν καλό στην διατροφή)

Ή τουλάχιστον, η παρουσία τους σε εμποδίζει από το να παρεκτραπείς και να ξεφύγεις. Τι εννοώ; 

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, τα μικρά ήταν μοιρασμένα στους παππούδες και τις γιαγιάδες. Πράγμα που σημαίνει ότι είχαμε την ευκαιρία να βγούμε χωρίς την έννοια «τι ώρα θα γυρίσουμε/τι ώρα θα κοιμηθούμε/τι ώρα θα ξυπνήσουμε» κλπ. Δεν πήραμε σβάρνα τα μπουζούκια, που πήγε ο νους σας;

Το πρόγραμμα της βραδιάς είχε παράσταση Stand Up Comedy με Γιώργο Χατζηπαύλου (btw, να πάτε, θα γελάσετε πολύ) αλλά εμείς ξεκινήσαμε την έξοδό μας λίγο πιο νωρίς. Περάσαμε πρώτα από το Bios στην Πειραιώς για ένα early drink ο Πατέρας κι ένα εσπρεσάκι εγώ. Ωραίο μαγαζί αλλά -όπως συμβαίνει με τα περισσότερα- αν δεν κάπνιζαν θα ήταν καλύτερο. Κι επειδή είχαμε λίγη ώρα ακόμη, πήγαμε στον ακριβώς από κάτω δρόμο, όπου βρίσκεται το Nixon. Εκεί είπα να πάρω ένα ρούμι old fashioned, αλλά τελικά αυτό που μου σέρβιραν ήταν κάτι που εγώ -τουλάχιστον- δεν ήθελα να πιω με πάγο. Κάτι ήξερε ο Πατέρας που πήρε μπίρα…

Βγαίνοντας από το Ίδρυμα Μιχ. Κακογιάννης μετά την παράσταση, προσπεράσαμε μετά δυσκολίας τα σουβλατζίδικα της περιοχής, παρά το γεγονός ότι το στομάχι μας τραβούσε προς τα εκεί, είχε πάει και 12 η ώρα.

Στον δρόμο της επιστροφής, δεν άντεξα και πέταξα την ιδέα: «Πάμε Twins για πίτσα;» -Θα είναι ανοιχτά τέτοια ώρα; Μιας και δεν είχαμε κανέναν να μας περιμένει στο σπιτικό μας, είπαμε να ρισκάρουμε την παράκαμψη. Το Twins είναι η αγαπημένη μας πιτσαρία στην πλατεία της Δροσιάς, την οποία ουκ ολίγες φορές έχουμε τιμήσει –τηλεφωνικώς. Με λεπτό ζυμάρι, χειροποίητη σάλτσα, φρέσκα υλικά, μπόλικη -και ιδιαίτερα εύστοχη- φαντασία στους συνδυασμούς. Ακόμα κι εγώ που είμαι φαν της pizza margarita και της ντομάτα-μοτσαρέλα, υποκλίθηκα στην Bacon Philadelphia αλλά και στην pizza α λα λαχματζούν με κιμά.   

Δυστυχώς, την ώρα που πήγαμε (12:30- 1 παρά) η κουζίνα είχε κλείσει -όχι εμάς θα περίμενε. «Σερβίρουμε όμως κρέπες», μας είπε η χαμογελαστή σερβιτόρα. Αυτές οι τρεις λέξεις ήταν αρκετές για να πάρουμε θέση πρώτο τραπέζι τζάκι και να παραγγείλουμε: Ο Πατέρας την Mexican και εγώ την Cheddar: κοτόπουλο, τσένταρ, καλαμπόκι, ντομάτα και- αμφότερες με home made γουακαμόλε.

Αν και είχα πολύ καιρό να φάω κρέπα, σίγουρα αυτό που δοκίμασα δεν μου θύμισε τίποτα από αυτά που είχαν περάσει από το πιρούνι μου στο παρελθόν. Αρχίζοντας από τα βασικά, το ζυμάρι δεν είχε καμία σχέση με το κάτι-σαν-χαρτί που σερβίρουν αλλού. Ήταν ένα κανονικό, σωστού πάχους, υφής και γεύσης περιτύλιγμα. Όσο για την γέμιση, πλούσια, χορταστική αλλά κυρίως νόστιμη και ισορροπημένη, με το γουακαμόλε να δίνει την τέλεια πινελιά.

Είχα σκάσει ήδη στα μισά, αλλά έδωσα μια μικρή μάχη ώστε να συνεχίσω λίγο ακόμα γιατί α) ήταν πραγματικά πεντανόστιμη και β) θα αργήσω να ξανακάνω μια τέτοια γουρουνιά. Άφησα –έτσι για τους τύπους- ένα κομμάτι στο τέλος.

Αφού, με το ζόρι άφησα κάτω το πιρούνι, «διαμαρτυρήθηκα» στον Πατέρα: «Είδες; Αν είχαμε τα παιδιά στο σπίτι, δεν θα ερχόμασταν εδώ να φάμε βραδιάτικα, θα γλιτώναμε και τόσες θερμίδες!». –Ναι, είδες; Τα παιδιά κάνουν καλό στην διατροφή μας, με δούλεψε κανονικά. Από το βλέμμα του κατάλαβα πως δεν τον έπειθα με τίποτα. Την είχα απολαύσει όσο και εκείνος.

Για την ιστορία να πω πως οι κρέπες ήταν το τελευταίο από τον κατάλογο που δεν είχαμε δοκιμάσει. Γιατί εκτός από τις πίτσες, έχει δύο φοβερά κριθαρότα, κάτι πεντανόστιμες baby πατατούλες με τσένταρ και μπέικον, γεμιστά μανιτάρια που μπαίνουν στις παραγγελίες μας και πολλά ακόμα που πρέπει να ανακαλύψετε αν μένετε ή περνάτε κοντά από την γειτονιά.