Ποιον (πραγματικά) τιμωρεί η τιμωρία;

«Αν συνεχίσεις έτσι, δεν θα πάμε βόλτα το απόγευμα», ήταν η ετυμηγορία/απειλή του Πατέρα με απώτερο στόχο να περιορίσει τις ιμπεριαλιστικές τάσεις του Μικρού στο σαλόνι, εις βάρος της υπόλοιπης οικογένειας. 

Αμέσως μετά την εκτόξευση της παραπάνω φράσης, ο Πατέρας με κοίταξε και αισθάνθηκε τον τρόμο στα βλέμμα μου που έλεγε: «Ανακάλεσε τώρα! Αν δεν βγούμε έξω, τι θα τα κάνουμε στο σπίτι όλο το απόγευμα; Θα φάνε τους καναπέδες!». Δεν χρειάστηκε να ανταλλάξουμε κουβέντα: «Επειδή όμως η αδερφή σου δεν φταίει σε τίποτα, θα πάμε βόλτα αλλά δεν θα φας μπισκότα το απόγευμα», συμπλήρωσε. ΟΚ, το σώσαμε…

Το κεφάλαιο «Τιμωρία» βασανίζει αιώνες τώρα τους γονείς: «Τι; Πώς; Πόσο; Γιατί; Πρέπει; Δεν Πρέπει; Μήπως να; Μήπως όχι;», τα ερωτήματα και οι απόψεις, ειδικών και μη, περισσότερα και από τα μεταγραφικά αποκτήματα της ΑΕΚ –που «στράβωσαν» την τελευταία στιγμή.

Στην θεωρία λες: «Του στερείς κάτι που του αρέσει (1,2,3, 17, 169 ή όσες φορές χρειαστεί τέλος πάντων) και –κάποια στιγμή- συμμορφώνεται. Όπως συμβαίνει όμως σε οοοοοοοόλα τα πράγματα, η θεωρία από την πράξη απέχει όσο το Κατάκολο από την Στοκχόλμη. Γιατί ακόμα και η τιμωρία θέλει σκέψη, ταλέντο, λεπτούς χειρισμούς, ευστροφία, ευελιξία και προνοητικότητα, προκειμένου να μην είναι στο τέλος οι γονείς που τιμωρούνται.

Τι εννοώ; 

Εχθές, για παράδειγμα, είχαμε συμφωνήσει με τον Μικρό: «Θα κοιμηθείς το μεσημέρι (για να έχει και η κακομοίρα η μαμά μια ώρα να κάνει καμιά δουλειά) και το απόγευμα θα πάμε στον παιδότοπο». Οι όροι του συμβολαίου όμως δεν τηρήθηκαν από την μία πλευρά (μαντέψτε από ποια), οπότε ήταν αδύνατον να τηρηθούν και από την άλλη.

Αποτέλεσμα; 

1 – 8- 4- (1 πτώση από την πολυθρόνα, ευτυχώς χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς, 8 τσακωμοί με την αδερφή του, 4 επεμβάσεις της μαμάς για να χωρίσουν). Και κρατάμε μόνο τις σημαντικές φάσεις ε; ΟΚ, έχουν δει και χειρότερα τα μάτια μας (ευτυχώς από άλλες περιπτώσεις, όχι από τα βλαστάρια μας), αλλά αν όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πρώτο πλάνο, στον παιδότοπο το σκορ θα ήταν σε επίπεδο αγώνα Σούπερ Λιγκ, στάνταρ Under (σ.σ. λιγότερα από 2 γκολ).

Συμπέρασμα: 

Όταν ανακοινώνουμε μια ποινή, θα πρέπει πρώτα να σκεφτόμαστε πόσο «τιμωρούμε» τον εαυτό μας. Γιατί σίγουρα, το τσουνάμι του –υπό περιορισμό- πιτσιρικιού, θα παρασύρει και εμάς. Ξέρω καλά, πως η θέα ενός σπασμένου βάζου με νερά και γυαλιά σε όλο το πάτωμα δεν ευνοεί την διατήρηση της ψυχικής μας ισορροπίας και ο μόνος που δεν έχει φωνάξει ποτέ στα παιδιά του, είναι αυτός που δεν απέκτησε ποτέ παιδιά. Ωστόσο, καλό θα ήταν να μην αποφασίζουμε το μέγεθος της τιμωρίας με βάση την χρηματική ή και συναισθηματική αξία του βάζου. Πάντα και περισσότερο αξίζει το παιδί.

Η έως τώρα εμπειρία μου, με έχει διδάξει πως α) ακόμα και οι μικρές (στα μάτια μας) τιμωρίες, φαίνονται (το ίδιο με τις πραγματικά) μεγάλες σε εκείνα των παιδιών και β) οι μικρές (στα μάτια μας) ανταμοιβές, φαίνονται (το ίδιο με τις πραγματικά) μεγάλες σε εκείνα των παιδιών. Π.χ. ‘Ένα «μπράβο» όταν πάει το πιάτο του στον νεροχύτη, ακούγεται ασήμαντο σε εμάς, αλλά η σημασία για το μικρό μέλος της οικογένειας είναι τεράστιο. Ας μην το ξεχνάμε και κυρίως ας μην το τσιγκουνευόμαστε…

(Σημείωση: όποιος έχει μαλώσει και έχει βάλει τιμωρία τα παιδιά του και δεν έχει στεναχωρηθεί περισσότερα από αυτά, απλώς λέει ψέματα…)