Αφού άκουσα, έμαθα και διάβασα διάφορα για τα δεύτερα αλλά και γενικά για το τι ισχύει όταν έχεις δύο παιδιά, θα σας πω τι ισχύει και τι όχι -στην δική μας περίπτωση:
H δεύτερη εγκυμοσύνη είναι πιο δύσκολη. Αλήθεια
Ναι, δεν είσαι πρωτάρα, ναι ξέρεις τι σε περιμένει, ναι είσαι πιο έμπειρη και πιο ψύχραιμη. Όμως έχεις ήδη ένα παιδί και το να παίζεις μαζί του "γύρω-γύρω όλοι" παρέα με τις ναυτίες σου, να το κουβαλάς ή και να το κυνηγάς με την κοιλιά στο στόμα δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, ειδικά αν το πρώτο είναι ακόμα μικρό. Επίσης, η (υποτίθεται απαραίτητη για την εγκυμονούσα) ξεκούραση, είναι -τις περισσότερες φορές- ένα μακρινό, άπιαστο όνειρο.
Η δεύτερη γέννα είναι πιο εύκολη. Αλήθεια (αλλά και λίγο Μύθος)
Μιλάω πάντα από την δική μου πλευρά έτσι; Και να διευκρινίσω ότι και στις δύο περιπτώσεις γέννησα με καισαρική. Στην πρώτη πήγαινα για φυσιολογικό τοκετό και μια επιπλοκή μας οδήγησε στο χειρουργείο. Έγιναν όλα όμως τόσο γρήγορα, που πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε, είχα γεννήσει. Στην Μικρή η καισαρική ήταν προγραμματισμένη και η αγωνία μου από την αρχή ήταν τεράστια. Ίσως γιατί είχα ακριβώς στο μυαλό μου τί πρόκειται να γίνει και κυρίως γιατί είχα πολύ χρόνο στην διάθεσή μου να το σκεφτώ. Ευτυχώς τίποτα από τα στραβά που φοβόμουν δεν συνέβη. Και μάλιστα θα θυμάμαι τις τρεις μέρες που έμεινα στο μαιευτήριο ως τις πιο ξεκούραστες και χαλαρωτικές των τελευταίων τριών χρόνων καθώς -αφού όλα πήγαν καλά στον τοκετό- δεν είχα πλέον κανένα άγχος. Ήταν σαν να ζήσαμε το πρώτο σπα μαμάς-κόρης!
Το δεύτερο μεγαλώνει στον αυτόματο. Μύθος
Κανένας αυτόματος δεν την έχει ταΐσει, πλύνει, αλλάξει, ντύσει, πάρει αγκαλιά. Όπως και το πρώτο, έτσι και το δεύτερο σε χρειάζεται και σε θέλει δίπλα του γιατί αυτό που ξέρει είναι ότι είναι μωρό, αγνοώντας τελείως την σειρά με την οποία ήρθε στον κόσμο.
Το ένα παιδί είναι ένα παιδί. Τα δύο παιδιά είναι πολλά παιδιά. Αλήθεια
Θα σας πω μόνο ένα παράδειγμα: ετοιμαζόμαστε να βγούμε. Βάζω ρούχα και παπούτσια στον Μικρό και πάω να κάνω το ίδιο με την Μικρή. Μέχρι να τελειώσω ο Μικρός σίγουρα (πιο σίγουρα όμως δεν γίνεται!) θα έχει βγάλει κάτι, παπούτσια, σκούφο, μπουφάν, κάτι. Μέχρι να του το ξαναβάλω θα έχει βγάλει κάτι η Μικρή. Αυτό μπορεί να επαναληφεί αρκετές φορές μέχρι να καταφέρω να τα βάλω στο αυτοκίνητο. Οπότε για μετρήστε: πόσα παιδιά έντυσα;
Με το δεύτερο παιδί δύσκολα εντυπωσιάζεσαι. Μύθος
Θεωρούσα πως αφού πέρασα τις φάσεις με τον Μικρό: "Α, κοίτα! Χαμογέλασε!", "Α! Έκανε μια γκριμάτσα!", "Α! Είπε χκοιγκιληαμ!", "Α! Περπάτησε μισό βήμα" κλπ. τα αντίστοιχα επιτεύγματα της Μικρής δεν θα με ενθουσίαζαν τόσο. Όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Βλέποντάς την να προσπαθεί να μιλήσει, να περπατήσει, να φάει μόνη της, νιώθω η μεγαλύτερη (by far όμως...) χαζομαμά του γαλαξία.
Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Αλήθεια
Ειδικά σε αυτή την ηλικία, οι συγκρίσεις είναι καθημερινό φαινόμενο: πόσο ήταν ο Μικρός όταν έβγαλε το πρώτο του δόντι; Η Μικρή σηκώθηκε μόνη της πιο γρήγορα. Ο Μικρός κοιμόταν πιο πολύ στην ηλικία της. Η Μικρή έχει πιάσει ήδη το κουτάλι και προσπαθεί να φάει μόνη της. Αλλά το ερώτημα στην τελική είναι: ε και;;; Τι σημασία έχει ποιο περπάτησε, μίλησε, έφαγε μόνο του πρώτο; Κανείς δεν κρατάει σκορ. (Οκ, εξαιρούνται κάτι αδιάκριτες, περίεργες θείες...)
Δεν μπορείς να αγαπήσεις το δεύτερο όπως αγαπάς το πρώτο. Αλήθεια
Αυτό όμως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους. Δεν αγαπάς την μαμά σου όπως αγαπάς τον μπαμπά σου ή το αντίστροφο. Δεν αγαπάς το ίδιο δύο φίλους σου κι ας είναι αμφότεροι κολλητοί σου. Έτσι και με τα δυο παιδιά σου. ΑΛΛΑ! Αυτό δεν έχει να κάνει με την ποσότητα, ούτε με την ποιότητα της αγάπης. Έχει να κάνει με την διαφορετικότητα. Αγαπάς τον καθένα με διαφορετικό τρόπο, πολύ απλά γιατί είναι διαφορετικοί άνθρωποι. Και επίσης, μεγαλώνοντας δύο παιδιά έμαθα πως όταν μοιράζεις την αγάπη ανάμεσά τους, εκείνη δεν διαιρείται, πολλαπλασιάζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου