Thank God It's Monday!

Θέλω να μοιραστώ ένα μυστικό με όλους εσάς που δεν έχετε παιδιά: Το σαββατοκύριακο για εμάς (που έχουμε παιδιά) δεν σημαίνει ξεκούραση, ούτε χαλάρωση, ούτε ύπνος έως τις 12 (χαχαχαχα, ευθυμήσαμε πάλι!), ούτε καναποθεραπεία μέχρι να βουλιάξουν τα μαξιλάρια.

Αλλά το ακριβώς αντίθετο -όπως και να το μεταφράσετε, μέσα έχετε πέσει.

Γι' αυτό και από τότε που επανήλθα στη δουλειά -μετά την τριετή απουσία μου λόγω των καθηκόντων μου στην ανθρωπότητα- βλέπω τα πράγματα από διαφορετικό πρίσμα.
Μάλιστα κάθε Δευτέρα που γυρνάω στη δουλειά, εκτιμώ όλο και περισσότερο τους συναδέλφους μου, πρώτον γιατί είναι ενήλικες και δεύτερον γιατί φέρονται σαν ενήλικες (ως γνωστόν το ένα δεν σημαίνει αυτόματα και το άλλο)! Τι εννοώ;

 -Όταν δουλεύω, κανείς δεν με διακόπτει. Ούτε γιατί θέλουν φαγητό, ούτε γιατί θέλουν τσίσα, ούτε γιατί κάποιος έχασε το κόκκινο βαγόνι από το πολύχρωμο τραίνο!

-Επίσης, την ώρα της εργασίας μου, δεν χρειάζεται να έχω το νου μου μην τυχόν κάποιος από τους συναδέλφους μου ανέβει όρθιος στην (και πέσει από την) καρέκλα, καταπιεί (και πνιγεί) με το καπάκι από το στυλό, βάλει φωτιά στο γραφείο, ή τέλος πάντων θέσει τη ζωή του (και την δική μας) σε κίνδυνο. Ευτυχώς είναι όλοι τους πολύ φρόνιμοι!

-Δεν έχω τον ρόλο του διαιτητή/δικαστή/αστυνομικού/πυροσβέστη για να λύσω οποιοδήποτε τσακωμό/διαφωνία/ξυλοφόρτωμα. Γιατί ακόμα κι αν τσακωθούν μεταξύ τους, μεγάλα παιδιά είναι, θα τα βρουν μόνα τους και σίγουρα αποκλείεται να έρθει κάποιος να κλαφτεί σε μένα.

-Δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει κανείς να μου πάρει το iPad την ώρα που γράφω για να δει το Clubhouse του Μίκυ. Ποτέ! Ούτε και τον υπολογιστή μου. Ευτυχώς έχει ο καθένας τον δικό του. Και φυσικά δεν χρειάζεται να τσεκάρω κάθε τρεις και λίγο τις οθόνες τους για να σιγουρευτώ πως δεν βλέπουν κάτι στο Youtube ακατάλληλο για την ηλικία τους.

-Δεν υπάρχει περίπτωση να μου πάρει κανείς το κολατσιό ή να με διακόψει από αυτό ώστε να του φτιάξω το ίδιο ή και κάτι άλλο. Αντίθετα, φροντίζουν πάντα για τον πρωινό καφέ μου.

-Όταν έρχεται η ώρα να φύγω, κανείς δεν βάζει τα κλάματα, δεν με τραβάει από το μπατζάκι, δεν σέρνεται στο πάτωμα… Και εγώ δεν χρειάζεται να εξηγήσω σε κανέναν ότι πρέπει να πάω σπίτι μου και ότι αύριο πάλι θα ξανάρθω.

Επίσης, η συναναστροφή μου με ενήλικες στη δουλειά, μου δίνει διπλάσια όρεξη να ασχοληθώ με τα ανήλικα πλάσματα που περιφέρονται, με περιμένουν στην πόρτα και σκαρφαλώνουν πάνω μου μόλις γυρίσω από αυτήν (αλήθεια οι δασκάλες και νηπιαγωγοί με δικά τους παιδιά πώς την παλεύουν;) .